Ξημέρωμα στα Ψαρά

«Προετοιμασία αγκυροβολίας δια της αριστεράς»
Το παράγγελμα ακούστηκε πεντακάθαρα απο το μεγαφωνάκι με το χάρτινο κώνο, που ήταν κρεμασμένο στο μπουλμέ-μεσοτοιχία με τους Ρω/Εψιλον.
Παράξενη περίπτωση αυτά τα παραγγέλματα και οι ανακοινώσεις. Στο ξύπνιο εντάξει, το πολύ- πολύ να τέντωνες τα αυτιά σου μέσα στο σαματά, να καταλάβεις αν και κατά πόσο σε αφορούν. Εν ύπνω όμως; Μη σε νοιάζει, λέγανε οι παλιοί, θα μάθεις να μην «ακούς» τα άχρηστα για να μπορείς και να κοιμάσαι, αλλά με τα «χρήσιμα»... τσούπ σαν απο θαύμα θα ξυπνάς! Έτσι και γινόταν!
Είχε μισοανοίξει τα μάτια του, αλλά το σκοτάδι ήταν βαθύ μέσα στο υπόφραγμα. Ο χώρος ήταν αστεία μικρός σε σχέση με το προσωπικό που εξυπηρετούσε. Όποιος ήθελε χώρο ας πρόσεχε. Ας πήγαινε στα Φράμ. Έμοιαζε με ευρύχωρη καμπίνα πρώτης θέσης, με τη διαφορά πως εκεί φιλοξενούνταν εννιά άνθρωποι, σχεδόν όλη η Επιστασία .Στο ξαπλωτό.
Στο όρθιο και καθήμενο, ανάλογα με τις περιστάσεις. Μπορεί και δεκαεννιά..Μια τέτοια περίσταση και η χθεσινοβραδυνή. Γενέθλια. Τα γενέθλιά του. Οι αναθυμιάσεις των Ψυχών, των Πνευμάτων, των οινοπνευμάτων, αλλά και των σεντινών γέμιζαν ακόμη το μικρό χώρο. Και ένα αίσθημα μοναδικής πληρότητας του γέμιζε την ψυχή.
Όλα γίνανε μπάμ-μπάμ. Ο κολλητός έβγαλε βρώμα για την ημερομηνία, οι εκτός βαρδιών «καλεσμένοι» ήρθανε με άγριες διαθέσεις, ερμάρια ανοίξανε για ότι φαγώσιμα εφόδια είχαν απομείνει,αλλά και το πάντα ενημερωμένο stock σε υγρόν πυρ, κρυμμένο στα πιο απίθανα μέρη. Βγήκανε στη φόρα και τα κασσετόφωνα με το πιο απίστευτο ρεπερτόριο. Εκεί πήγανε να του τη βγούνε με κάτι άσματα προχωρημένης νύχτας, αυτός θυμήθηκε κάποια του Στελάρα που δεν τάχε ξανακούσει κανείς (α, ρε τα Μεσαία), έπεσε γέλιο χοντρό. Μετά αρχίσανε τα πειράγματα, τα γέλια, οι ζεϊμπεκιές. Εκεί του ήρθε..
Πόσο σ' έχω πικράνει, μητέρα
που δεν έγινα φίρμα λαϊκή
Μα σχεδόν από μωράκι στη μπανιέρα
τραγουδούσα με παράξενη φωνή
«Ελα ρε, μην ξενερώνεις. Δεν είπαμε; Στη Ρώμη, να συμπεριφέρεσαι σα Ρωμαίος!»
Μετά αρχίσανε οι νταλκάδες, τα τραυλίσματα, οι εξομολογήσεις...
Σε μια ατέλειωτη παρτίδα σε κερδίζω και σε χάνω
και ποντάρω τη ζωή μου στην αγάπη σου απάνω
Ερωτόκριτος θα γίνω και το δράκο θα ξεκάνω
γιατί σε θέλω, ναι σε θέλω
Ήρθαν και κάτι καμμένες λάμπες που, επι σκοπώ όπως απεδείχθη, δεν είχαν απορριφθεί ως ώφειλαν μετά το πέρας της αποστολής τους, για τα σχετικά ηχητικά εφέ. Κόλαση...
Μια κάθοδο κάτω, στο πρυμνιό μηχανοστάσιο, σύσσωμη η βάρδια διεμήνυσε οτι μετά τη σκάντζα, θα ζητούσε και εκείνη το μερτικό της.
Μέσα σ’αυτό το αλισβερίσι ψυχών, τόσο ετερόκλητων ανθρώπων, κάτω απο κοινή στολή και σε ίδια αποστολή, επιβεβαίωνε για άλλη μια φορά τη θεωρία, πως στον πυρήνα τους, τελικά μοιάζουν πολύ οι άνθρωποι μεταξύ τους, ακόμη κι αν μιλάνε άλλη «γλώσσα».
Με τις τσέπες αδειανές κι ένα φόβο στην καρδιά
απ' του κόσμου τις φωνές μες στη γιορτινή βραδιά
σε περίμενα κι απόψε σαν το μάννα τ' ουρανού
μα ξημέρωσα μονάχος με το φως του αυγερινού.

«Καλώς και τον ρουφιάνο υπηρεσίας! Έλα ρε κάτσε..»
«Ωπα μάγκες, κόφτε το, εντολή απο πάνω.. Ξέρετε μέχρι που ακούγεστε; Είπαμε ανοχή, αλλά εσείς το ξεφτιλίσατε! Εν πλώ είμαστε ρε γαμώτο!»
«Και συ τι ζόρι τραβάς ρε; Πήγαινε να μας «δώσεις» αμα γουστάρεις..»
«Τι να σας «δώσω» ρε, ο Ήτα με στέλνει, δεν καταλαβαίνετε;»
«Κατάλαβαν.. Ο Ήτα ήτανε σπαθί.Δεν έκανε να τον εκθέσουν..»
«Λοιπόν Υπόλογε, καληνύχτα να τα εκατοστήσεις, μαζεύτε και κανένα σκουπίδι ρεεε..»
«Καληνύχτα, σας ευχαριστώ όλους.»
«Καληνύχτα και οτι επιθυμείς ρε φίλε.. Αλήθεια, τόσα είπαμε... Τι επιθυμείς; Πατ κιουτ, τώρα, χωρίς να σκεφτείς, πες..»
«Να πάω στους Dire Straits.»
«Ρε σεις αυτός δεν διορθώνεται, είναι χαλασμένος...»
Απόκληρο με είπες μια βραδιά
και μου 'μεινε για πάντα η ρετσινιά
όλα στα χαρίζω
το λόγο πάρε πίσω
και φύγε κι άφησέ με πια
απ´ την αρχή ν' αρχίσω
να τα ξεκαθαρίσω
το δρόμο να μου να βρω ξανά

Πάνω στην ώρα ήρθαν οι επόμενοι.
«Και η βάρδια; Μετά τη σκάντζα στο φτύσιμο; Ωραίοι μάγκες είσαστε ρε..»
«Τι να κάνουμε τώρα, να κάτσουμε ζούλα στο σκοτάδι;»
«Ναι αμέ δε μας χαλάει, βγάλε τη φυσαρμόνικα και παίξε την Αλίκη στο Ναυτικό!»
«Τι έγινε εδώ μέσα; Για κάνε μια περίληψη προηγουμένων.Τι λέγατε;»
«Τι να λέγαμε , να με δυό κουβέντες:»
Σκαρφαλωμένη στο ψηλό σου το σκαμνί
το φιλντισένιο σου τσιγάρο σ' ένα τάσι
σ' όποιον νομίζεις πως μπορεί να σε χορτάσει
το μάτι παίζεις, το μάτι παίζεις
κι όταν στο σώμα σου γυμνός θα ξαποστάσει
σαν αμαζόνα του λογχίζεις το κορμί
............................

Μα όμως πρόσεξε κι εσύ να μη βρεθείς
Στην εξορία που με δίκασες να ζήσω
Πόρτες θα κλείνουνε καθώς θα μένεις πίσω
Χωρίς αγάπη, χωρίς αγάπη
Τα ανεξίτηλα σημάδια σου θα σβήσω
Σα χαλικάκι μες στο ρεύμα θα χαθείς

«Παίξε, παίξε γαμώτο! Γειά μας!»

«Προετοιμασία αγκυροβολίας δια της αριστεράς»
«Ομάδα αγκυροβολίας στο πρόστεγο»
Τώρα σηκώθηκε για τα καλά, άναψε το φωτάκι πάνω απο την κουκέτα και άρχισε να ντύνεται.
«Σήκω μάστορα,» είπε σιγά στον κολλητό του
«Τι ώρα είναι;»
«Δεν είπαμε πως δεν τα γουστάρω τα ρολόγια;»
«Που είμαστε;»
«Α ναι ρε, κάτσε να πάρω τηλέφωνο στη γέφυρα να ρωτήσω..Ρε άντε σήκω!»
«@#%&8@ !»
Ανέβηκαν στο κεντρικό κατάστρωμα και διέσχισαν τον κυρίως διάδρομο. Στο χώρο τορπιλών, σαν συνεννοημένοι, διάβασαν φωναχτά σαν ντουέτο όπως έκαναν πάντα την μεγάλη επιγραφή, χωρίς να ξέρουν αν προφέρουν σωστά.:
«Ράουχεν ουντ οφενεντ λιχτ φερμπότεν!» Και έπιασαν να γελάνε.. Ο γερμανομαθής δίοπος τους είχε πει, πως απαγορεύει κάπνισμα και φλόγα. Ανάψανε τσιγάρο και συνέχισαν. Ανεβαίνοντας ένα ακόμη κατάστρωμα κοντοστάθηκαν να τραβήξουνε μερικές τζούρες, πρίν βγούνε έξω.
Κάποιον είδαν να περνάει
«Που είμαστε; Τον ρώτησε ο κολλητός»
«Αστο ρε σύ, αφού την ξέρεις τη φάση, δεν ρωτάμε ΠΟΤΕ, πάει γρουσουζιά», ξεκίνησε να λέει ο Υπόλογος, αλλά φευ, στο μεταξύ η απάντηση ταξίδευε:
«Στα Ψαρά!»
Σβήσαν βιαστικά τα τσιγάρα και βγήκανε αριστερά στο εξωτερικό κατάστρωμα και απο κεί φτάσανε στο πρόστεγο. Οι αρμενιστές ήταν ήδη εκεί.

Μαγεία..
Ξημέρωμα. Τα χρώματα της αυγής πανέμορφα.
Μια μπουνάτσα απίστευτη, που όμοια της είχαν καιρό να δούν. Η θάλασσα, όπου έφτανε το μάτι, καθρέφτης. Ο φρέσκος αέρας πλημμύρισε τα πνευμόνια και έστειλε το οξυγόνο μέχρι τις φτέρνες. Ο όμορφος οικισμός με τα άσπρα σπιτάκια και την εκκλησιά πρόβαλε καθαρά μπροστά τους. Το φώς άλλαζε απο στιγμή σε στιγμή και μαζί του τα σχήματα και οι αποχρώσεις.
Θυμήθηκε ανάλογες στιγμές, όπως εκείνο το Αυγουστιάτικο Ξημέρωμα της Νύχτας που δεν Κοιμήθηκε Κανείς, με την παρέα στα ντουζένια της. Που νάναι και τι να σκέφτονταν τώρα....
προκοπή δεν έχω κι είμαι μοναχός
σ' αυτό τον κόσμο τον ζηλιάρη.
Είχα ένα φίλο, φίλο καρδιακό,
ξενύχτι, γλέντι και σεργιάνι,
πελώριο κι αχόρταγο θεριό,
τον ρούφηξε της πόλης το ποτάμι.

Ανοιγόκλεινε τα μάτια και νοερά τραβούσε φωτογραφίες, θέλοντας να φυλακίσει αυτήν την ομορφιά σε ένα άλμπουμ καλά φυλαγμένο. Στιγμές σπάνιες. Τότε που ένα μεγάλο «Ευχαριστώ» αναδύεται ασυναίσθητα απο τα σώψυχα του καθενός, και αναπέμπεται στο δικό του Θεό. Το νοιώθει κανείς στο αναπετάρισμα της καρδιάς του και στο αναίτιο πλατύ χαμόγελο που το συνοδεύει. Και την άλλη στιγμή πετάει το μυαλό σε σκέψεις όμορφες, γλυκές

Πήρα το γράμμα σου χθες βράδυ
μέσα στ' αμάξι, το διάβασα στα πεταχτά
κι ήρθες ακτίνα στο σκοτάδι
με τα τρελά σου, γιαπωνέζικα φιλιά.

Πήρα τη γεύση σου χθες βράδυ
την μυρωδιά σου, που πότισε το γκρι χαρτί
και έγινε το χαρτί καράβι
κι η μυρωδιά σου, τ' ανοιγμένο του πανί.

«Παρά τας θέσεις αγκυροβολίας δια της αριστεράς» ακούστηκε απο τα μεγάφωνα
Βημάτισε πάνω στην υγρασία του καταστρώματος και στάθηκε πίσω απο τον αριστερό «εργάτη» της πλώρης. Ο κολλητός συνήθιζε να του κάνει και τη σχετική πλάκα:
«Α, ρε Ινστρούχτορα που χειραγωγείς τον αριστερό εργάτη!»
«Ναι αλλά και το δεξιό γερανό, να μην ξεχνιόμαστε!» γελούσε ο Υπόλογος.

«Κήτος αριστερά!» ακούστηκε ξαφνικά η φωνή απο τη βαρδιόλα. «Κήτη» διόρθωσε αμέσως. Στρέψαν όλοι το βλέμμα προς τα κεί.
«Δελφίνια είναι ρε, τι κήτη λέει αυτός;», ακούστηκε να λέει κάποιος . Με μιάς, η μικρή ομάδα των νεαρών ανδρών άφησε τις θέσεις της και μαζεύτηκε στα αριστερά ρέλια της πλώρης. Τέσσερα δελφίνια διαφόρων μεγεθών ήρθαν και πλεύρισαν σχεδόν το πλοίο. Μετά άρχισαν με χάρη να πηδούν εναλλάξ έξω απο το νερό. Μερικοί πήραν όρκο πως τάδαν να γελούν κιόλας. Αιφνιδιασμένοι, κρατούσαν την ανάσα τους με την αναπάντεχη ατραξιόν. Για μιά στιγμή έκαναν πως απομακρύνονται αριστερά, μετά απότομα στρίψαν δεξιά , διασταυρώνοντας τη ρότα του πλοίου και περνώντας κάτω απο την πλώρη βγήκαν αυτή τη φορά στα δεξιά του. Η μικρή ομάδα σύσσωμη μετακινήθηκε προς αυτή την κατεύθυνση. Τους χάρισαν μερικές φιγούρες ακόμη και με μια φλασιά της γυαλιστερής τους πλάτης στον πρωϊνό ήλιο καταδύθηκαν σε βάθος, που όμως λόγω της διαφάνειας του νερού ήταν ακόμη ορατά. «Νάτα, νάτα!»
Θα 'θελα να θα 'θελα να 'μουν κηπουρός
σ' ένα κοραλλένιο κήπο στο βυθό
γερο-πουρός θαυματοποιός
με τα στοιχειά της νύχτας να μεθώ

«Άνδρες! Παρά τας θέσεις αγκυροβολίας!» ακούστηκε αυστηρά αυτή τη φορά το παράγγελμα κι όλοι επανήλθαν στην πραγματικότητα. Έκαστος εφ’ ω ετάχθη λοιπόν.
«Ρε μανάρια μου, τι είναι αυτά;» ακούστηκε η φωνή του Ναύκληρου που κατέφθασε λαχανιασμένος. «Ρε, χθες βράδυ γιορτές, σήμερα ρομαντζάδα. Σε κρουαζιέρα με κανένα ποστάλι είμαστε και δεν το πήρα χαμπάρι; Ε; Πλάκα κάνετε; Είναι ο Άλλος στην κόντρα γέφυρα και κάνετε μαλακίες; Να βρούμε κανένα μπελά;»
Ξαπλώνω στο κατάστρωμα
πέφτει μια ήσυχη βροχή
ήσυχη σαν θλιμμένη κούκλα
σαν στοιχειωμένη στα πανιά και στα βαρούλκα

Κοίταξε τον κολλητό του, που τα μάτια του πέταγαν σπίθες

Βυθίζω με τ' αριστερό
ένα μαχαίρι στο νερό
τι να 'ναι αυτό που με κουρντίζει
για ποιο παιχνίδι τη ζωή μου προορίζειΚανείς δεν ξέρει.ΤΝΚ

Το πλοίο τώρα γλυστρούσε απαλά στην αγκαλιά του μικρού όρμου, λες και δίσταζε να χαλάσει το αρυτίδωτο του νερού. Ο οικισμός μες το πρωινό φως έπαιρνε μορφή 3D, σαν σε viewmaster® .
Το όνειρο συνεχιζόταν. Η διαφάνεια νερού και αέρα απερίγραπτη.
Υπήρχαν βεβαίως πρακτικά προβλήματα προς επίλυση, αλλά ολη του η παρηγοριά μια χαραμάδα φως. Και δεν θα άφηνε κανέναν να τη φράξει.

«Αγκυροβολία, αγκυροβολία δια της αριστεράς» τα μεγάφωνα
«Προσεγγίζουμε Ναύκληρε!»
«Βάθος αγκυροβολίας;»
«Τρία Κλειδιά στη θάλασσα!»
Το πλοίο τώρα είχε ανακόψει εντελώς ταχύτητα καθώς πλησίαζε το σημείο. Όταν αρχισε να σφαδάζει ελαφρά ξέραμε πως στα μηχανοστάσια είχαν πάρει εντολή για «ανάποδα Δύο και οι δύο». Ένας κόκκορας λάλησε απο απέναντι και ένας σκύλος απάντησε γαυγίζοντας.
Η καδένα της άγκυρας γαντζωμένη στη γάφα με τον ίδιο τρόπο που τόσοι άνθρωποι καθημερινά απεγνωσμένα γαντζώνουν την ύστατη στιγμή τις τελευταίες τους ελπίδες σε κάτι. Έστω και στον τελευταίο κρίκο...

«Πόντισον!» ακούστηκε δυνατά και κοφτά. Μια δυνατή σφυριά απασφάλισε τη γάφα. Ελεύθερη πια απο δεσμεύσεις η άγκυρα χύμηξε και φουντάρισε με ορμή στα διάφανα νερά και η καδένα της σα σιδερένιο φίδι, με εκκωφαντικό κροτάλισμα, απο τα έγκατα του πλοίου, ξεχύθηκε ξωπίσω της στο κατάστρωμα, μέσα απο το όκιο κι απο κεί στο νερό, σκίζοντας την πρωϊνη γαλήνη. Ένας αχνός αντίλαλος ακούστηκε απο απέναντι.

Με βελόνες πυρωμένες τατουάζ θε να χτυπήσω
μια καρδιά και μ' αλυσίδες κι άγκυρες θα τη στολίσω
και τα μπράτσα με ξυράφι πόντο-πόντο θα μετρήσω
γιατί σε θέλω, ναι σε θέλω

Μικροσκοπικοί κόκκοι σκουριάς αναδύθηκαν στον αέρα καθώς το θηρίο σφάδαζε στο κατάστρωμα και οι κρίκοι του τρίβονταν και πολεμούσαν. Τα σημάδια του δεύτερου Κλειδιού πέρασαν απο το όκιο και ήδη άρχιζε η διαδικασία πέδησης. Με το πέρασμα του τρίτου Κλειδιού όλα τέλειωσαν. Ένα μικρό σκροτσάρισμα της καδένας σαν επιθανάτιος ρόγχος και τέλος.
«Βίρα λίγο αργά»
«Καλώς»
«Πέρας»
«Καλά είμαστε εδώ;»
«Μια χαρά»

Είν' η αγάπη μας απλά
μια σημαδούρα στ' ανοιχτά
και μια γοργόνα στην κορφή
της δίνει σχήμα και μορφή.

Η ομάδα σε λίγο αποχώρησε . Εκείνος προχώρησε κατάπλωρα και στάθηκε να ρουφήξει λίγη ακόμη ομορφιά .. «Έλα πάμε» του είπε ο κολλητός. «Τι μείνανε; Ούτε δέκα μερούλες μικτές, μετά επιστροφή».
« Να σου πω τι θα γίνει; Θα μας φουμάρει η σκάντζα μας μια μερούλα και θα χάσω τους Dire Straits»
«Πες μου ρε σύ τώρα, που τα φαντάζεσαι όλα αυτά;»
«Τι στοίχημα χάνεις;»
«Ένα καφάσι»
«Πήγε»
«Ρε σείς» ακούστηκε η φωνή του Ναύκληρου, «ακόμη εδώ είσαστε σεις; Ρε Υπόλογε, χωρίς παρεξήγηση, να σε ρωτήσω τι ρόλο βαράς;»

Πως γουστάρω στα μπαράκια
Να πηγαίνω τα βραδάκια
Τους φίλους να βρω και κάτι να πιω
Δεν μπορώ καφενεία, ταβέρνες...

«Α, ναι;»
«Καλώς ή κακώς Ετσι Ακριβώς»

Υ.Γ. Η σκάντζα άργησε μια μέρα. Κερασμένες μπύρες μπορεί να έπινε για καιρό, τους Dire Straits όμως δεν αξιώθηκε να τους δεί live. Ούτε σε DVD.
Ποτέ δεν ρωτάνε για τα αγκυροβόλια πριν τα δούν. Το λέγαν και οι παλιοί, είναι γρουσουζιά...





Η ιστορία μπορεί να είναι και φανταστική

http://www.hellenicnavy.gr/images/oldShips/aigaion76_91.jpg
Απο το φωτογραφικό αρχείο του Π. Ναυτικού

Γράφει ο Δ.Σαββόπουλος στο οπισθόφυλλο:
... Μουσική, στίχοι,ερμηνεία όλα μόνος του. Δεν το κρύβω, αισθάνομαι ανέκαθεν ενδιαφέρον γι’ αυτό το στυλ, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Κάτι σ’αυτά τα τραγούδια σε συνδέει με την ευφορη πλευρά του ’65 κι απο κεί ακόμη πιό πίσω, με τις απαρχές αυτής της διάχυτης ελαφράς μουσικής που μέρος της αποτελούμε όλοι μας και που τόσο μας βασάνισε στην πρώϊμη εφηβεία μας, οταν σε πάρτυ και συναθροίσεις απογευματινές ηχούσε ξενόγλωσσα-κομε πρίμα, γιου αρ μαϊ ντεστινυ, έ μεντενάν-ακατανόητα και γι αυτό συμβολικά, σαν μουσική απο ένα άγνωστο άστρο, μετατρέποντας μας σε πλάσματα ενός άλλου κόσμου , έγχρωμου, ιλιγγιώδους. Κι αυτό προκάλεσε τεράστιες παρεξηγήσεις στο μελλον...

Σπύρος Σούρλας said:

Η αναφορά γιά τούς Dire Straits αφορά στην Συναυλία τους στό Ειρήνης και Φιλίας κάπου αρχές τού 80??

Click to expand...

Μάϊος 1985, Σπύρο.

Browser said:

Αν καταλαβα καλα, η προηγουμενη φρεγατα Αιγαιο.

Click to expand...

Αντιτορπιλικό (Α/Τ) για την ακρίβεια, Χρήστο.
Το γνώρισε αμέσως ο DIPIE.

Σπύρος Σούρλας said:

Τελικά μερικοί δίσκοι μπορεί νά μήν έχουν σήμερα τήν ίδια μουσική αξία πού είχαν "τότε"..

Click to expand...

Το βασάνιζα απο χθές αυτό..