Ο Schubert έχοντας πλήρη επίγνωση τού επερχομένου τέλους του συνθέτει στά 1828(τελευταίο έτος τής σύντομης ζωή του)μία Φαντασία για Βιολί και Πιάνο(D.934)γεμάτη ομορφιά και χάρη αποκρύπτοντας όσο μπορούσε τά συναισθήματα απελπισίας,που τον διακατείχαν...
Βασισμένη στον τρόπο γραφής τής ´Wanderer',ξεκινά μέ ένα λυρικό,μαγευτικό Andante molto,που βασίζεται στό ιδίωμα τής Τσιγκάνικης Μουσικής,μέ το βιολί να επιδίδεται σε πιρουέτες a la arabesque,ενώ το πιάνο στροβιλίζεται σέ ένα διαρκές μελωδικό ´τρέμουλο´,που θυμίζει Ουγγρική ραψωδία..
Ακολουθεί ένα χαριτωμένο Allegretto,για νά μεταπέσει στίς παραλλαγές(andantino-thema var 1-4) ενός τραγουδιού τού Schubert,πάντα λυρικό,αθώο,σχεδόν παιδικό και να επιστρέψει μέσω ενός allegro vivace στην μελωδία του πρώτου μέρους.....
Εργο ´εξαίρεση´στήν τελευταία δραματική χρονιά τού Συνθέτη,προβάλλει την υποσυνείδητη ανάγκη του,να αποτινάξει τήν ´βαρειά σκιά´πού χρωματίζει τίς τελευταίες μουσικές του,σάν ένα μικρό παιδί,που πιστεύει ότι όσοι ´φεύγουν´από την ζωή είναι κάπου ´ψηλά στον ουρανό´και το βλέπουν να παίζει αμέριμνο...
Μιά τελευταία πνοή ζωής,που επιμένει,πού ανθίσταται στην φθορά...Μια ακτίδα ηλιου πρίν το προδιαγεγραμένο σκοτάδι...
To έργο υπάρχει σε πολλές ερμηνείες,αλλά για τούς λάτρεις τού συνολικού έργου τού Schubert γιά βιολί προτείνεται η κασσετίνα(4cd-set)τού Gidon Kremer....Toν συνοδεύει στό πιάνο ο Valery Afanassief....
Προσωπικά μιά πιό ιδιάζουσα ερμηνεία που μού ταιριάζει είναι απο μιά ζωντανή ηχογράφηση τού David Οistrakh στίς 20/1/1961 μέ τον Vladimir Yampolski,πού βρίσκεται μόνον στό πολυτιμότατο δεκαπλό c.d. τής Brilliant Classics(Historical Russian Archives)μέ διαμάντια τού Oistrakh για μουσική δωματίου...
O Mozart το 1781 συνέθεσε την sonata k.448 γιά δύο πιάνα,γι´αυτόν και τήν αγαπημένη του μαθήτρια Josephine,γιά να την παρουσιάσουν παρέα...
Εργο γεμάτο χάρη,σχεδόν εθιστικό,σέ κανει να απορείς μέ την ικανότητα αυτού του ανθρώπου να συνθέτει μουσικές .
Τα δύο πιάνα αντιμετωπίζονται εν πλήρει ισοτιμία δημιουργώντας μία ατμόσφαιρα,λεπτότητας,ευγένειας και χάρης...
Η σπιρτάδα τής μουσικής ,η οξύνοια τών μουσικών θεμάτων,η τρυφερή αθωότητα με την οποία ξεδιπλώνονται θυμίζει τήν παιχνιδιάρικη διάθεση ενός σκανταλιάρικου μικρού παιδιού πού σε τραβάει απο τό χέρι για νά σού δείξει τίς ζωγραφιές του...
Είναι η λαλιά τής παιδικής αθωότητας,που λέει τόν ´ήλιο´,ήλιο και τό ´φεγγάρι´,φεγγάρι ,σάν γάργαρο νερό χωρίς δεύτερες σκέψεις,πού καμιά φορά κλαίει επειδή τού πήρες απ´τό χέρι το πιό ασήμαντο αντικείμενο με το οποίο γοητεύτηκε...
Είναι ένα μαγικός κόσμος σάν opera buffa,χωρίς ´σύννεφα´.....
Η συνέχεια τής ελπίδας και τής ζωής,μέσα από μιά μουσική ,πού αυτός ο Ανθρωπος,δωρίζει στό Σύμπαν και πού οι νότες της θυμίζουν χιλιάδες αστέρια που πέφτουν απο τον ουρανό μιά καλοκαιριάτικη νύχτα..
Καί όλα αυτά μέ δύο πιάνα σέ διάστημα 22 λεπτών..
Οι Lupu-Perahia είναι αξεπέραστοι όταν δανείζουν τά δικά τους χέρια για νά μάς προσφερουν αυτό το εξαίσιο δώρο τού Ανθρώπου,πού μάς έκανε τήν Χάρη νά περάσει,έστω γιά λίγο, απο τον Κοσμο ετούτο..
Mουσικές,πού αποτελούν γιά τον Ανθρωπο μικρά θραύσματα Θεότητας,έστω και καθ´υπόδειξιν τού παιδικού βλέμματος...
Βασισμένη στον τρόπο γραφής τής ´Wanderer',ξεκινά μέ ένα λυρικό,μαγευτικό Andante molto,που βασίζεται στό ιδίωμα τής Τσιγκάνικης Μουσικής,μέ το βιολί να επιδίδεται σε πιρουέτες a la arabesque,ενώ το πιάνο στροβιλίζεται σέ ένα διαρκές μελωδικό ´τρέμουλο´,που θυμίζει Ουγγρική ραψωδία..
Ακολουθεί ένα χαριτωμένο Allegretto,για νά μεταπέσει στίς παραλλαγές(andantino-thema var 1-4) ενός τραγουδιού τού Schubert,πάντα λυρικό,αθώο,σχεδόν παιδικό και να επιστρέψει μέσω ενός allegro vivace στην μελωδία του πρώτου μέρους.....
Εργο ´εξαίρεση´στήν τελευταία δραματική χρονιά τού Συνθέτη,προβάλλει την υποσυνείδητη ανάγκη του,να αποτινάξει τήν ´βαρειά σκιά´πού χρωματίζει τίς τελευταίες μουσικές του,σάν ένα μικρό παιδί,που πιστεύει ότι όσοι ´φεύγουν´από την ζωή είναι κάπου ´ψηλά στον ουρανό´και το βλέπουν να παίζει αμέριμνο...
Μιά τελευταία πνοή ζωής,που επιμένει,πού ανθίσταται στην φθορά...Μια ακτίδα ηλιου πρίν το προδιαγεγραμένο σκοτάδι...
To έργο υπάρχει σε πολλές ερμηνείες,αλλά για τούς λάτρεις τού συνολικού έργου τού Schubert γιά βιολί προτείνεται η κασσετίνα(4cd-set)τού Gidon Kremer....Toν συνοδεύει στό πιάνο ο Valery Afanassief....
Προσωπικά μιά πιό ιδιάζουσα ερμηνεία που μού ταιριάζει είναι απο μιά ζωντανή ηχογράφηση τού David Οistrakh στίς 20/1/1961 μέ τον Vladimir Yampolski,πού βρίσκεται μόνον στό πολυτιμότατο δεκαπλό c.d. τής Brilliant Classics(Historical Russian Archives)μέ διαμάντια τού Oistrakh για μουσική δωματίου...
O Mozart το 1781 συνέθεσε την sonata k.448 γιά δύο πιάνα,γι´αυτόν και τήν αγαπημένη του μαθήτρια Josephine,γιά να την παρουσιάσουν παρέα...
Εργο γεμάτο χάρη,σχεδόν εθιστικό,σέ κανει να απορείς μέ την ικανότητα αυτού του ανθρώπου να συνθέτει μουσικές .
Τα δύο πιάνα αντιμετωπίζονται εν πλήρει ισοτιμία δημιουργώντας μία ατμόσφαιρα,λεπτότητας,ευγένειας και χάρης...
Η σπιρτάδα τής μουσικής ,η οξύνοια τών μουσικών θεμάτων,η τρυφερή αθωότητα με την οποία ξεδιπλώνονται θυμίζει τήν παιχνιδιάρικη διάθεση ενός σκανταλιάρικου μικρού παιδιού πού σε τραβάει απο τό χέρι για νά σού δείξει τίς ζωγραφιές του...
Είναι η λαλιά τής παιδικής αθωότητας,που λέει τόν ´ήλιο´,ήλιο και τό ´φεγγάρι´,φεγγάρι ,σάν γάργαρο νερό χωρίς δεύτερες σκέψεις,πού καμιά φορά κλαίει επειδή τού πήρες απ´τό χέρι το πιό ασήμαντο αντικείμενο με το οποίο γοητεύτηκε...
Είναι ένα μαγικός κόσμος σάν opera buffa,χωρίς ´σύννεφα´.....
Η συνέχεια τής ελπίδας και τής ζωής,μέσα από μιά μουσική ,πού αυτός ο Ανθρωπος,δωρίζει στό Σύμπαν και πού οι νότες της θυμίζουν χιλιάδες αστέρια που πέφτουν απο τον ουρανό μιά καλοκαιριάτικη νύχτα..
Καί όλα αυτά μέ δύο πιάνα σέ διάστημα 22 λεπτών..
Οι Lupu-Perahia είναι αξεπέραστοι όταν δανείζουν τά δικά τους χέρια για νά μάς προσφερουν αυτό το εξαίσιο δώρο τού Ανθρώπου,πού μάς έκανε τήν Χάρη νά περάσει,έστω γιά λίγο, απο τον Κοσμο ετούτο..
Mουσικές,πού αποτελούν γιά τον Ανθρωπο μικρά θραύσματα Θεότητας,έστω και καθ´υπόδειξιν τού παιδικού βλέμματος...
Last edited by a moderator:
