20 Aυγούστου 1972.Φεστιβάλ Σάλτσμπουργκ...
Πρώτη και τελευταία φορά που εμφανίζονται μαζί στο συγκεκριμένο Φεστιβάλ οι David Oistrach και Sviatoslav Richter(ο κατά 7 χρόνια μεγαλύτερος David θα ´φύγει´στά 1974).
Παρουσιάζουν ένα πρόγραμμα μέ τίς σονάτες γιά βιολί και πιάνο op.100 τού Brahms και Νο 1 op.80 τού Prokofiev..
H σονάτα τού Prokofiev ολοκληρώθηκε το 1946 και αφιερώθηκε στον Oistrach,με τον οποίον μάλιστα συνεργάστηκε ο Συνθέτης..
Σάν σπουδαίος πιανίστας,που ήταν ο Prokofiev όμως, έγραψε και ένα πολύ απαιτητικό μέρος για πιάνο στην συγκεκριμένη σονάτα..
Εργο σκοτεινό ,αγωνιώδες,γραμμενο μέσα στον Μεγάλο Πόλεμο,αποπνέει ένα βαθύ υπαρξιακό φόβο,που αποτυπώνεται κυρίως στά δύο πρώτα μέρη του.
Ακόμα καί τά λυρικά μέρη του διακόπτονται από ´άγρια περάσματα´τού βιολιού.
Η καθηλωτική εισαγωγή τού έργου με τίς νότες-σφυριά τού αριστερού χεριού στο πιάνο,συνοδεύονται μέ ένα άγριο βιολιστικό ανεμοστρόβιλο,που θυμίζει τούς στίχους τού T.S. Eliott:'Wind in dry grass or rat's feet over broken glass'
Ο ίδιος ο συνθέτης ζητά να παιχτεί έτσι ώστε να ακούγεται σάν το´στροβίλισμα τού ανέμου στό νεκροταφείο´.
Το δεύτερο allegro brusco μέρος της δίνει τήν δυνατότητα στούς ερμηνευτές να εκφράσουν όλο το βαρύ συσσωρευμένο συναίσθημά τους απο το πρώτο μέρος...
Τρελλός ρυθμός που εναλλάσσεται από εύθραυστες γλυκειές μελωδίες,βιολιστικές τρίλιες υψηλής δεξιοτεχνίας,πιανιστικές ´γροθιές´στά πλήκτρα,οδηγούν σέ μιά στιγμιαία ανακούφιση,χωρίς όμως νά αποκαθαίρουν τό ´βάρος´.
Το andante εμπεριέχει ορισμένες από τίς ομορφότερες πιανιστικές σελίδες,που έχει γράψει ποτέ ο Prokofiev.Oμιχλώδες,λυρικό,´κομψό´μέ Γαλατική ευγένεια,αλλά ο ´αέρας´παραμένει ψυχρός και κοφτερός σάν χειρουργικό νυστέρι.Το βιολί στροβιλίζεται άγρια πάνω απο το ´τρυφερό ´πιάνο και τού υπενθυμίζει τό ´φθαρτό´τής ύπαρξης...
Το allegrissimo(4ο μέρος)γραμμενο μέ ´μαθηματική ακρίβεια´ εμφανίζει 5 μουσικούς κύκλους,όπου επαναλαμβάνεται το μουσικό μοτίβο,γιά να συνδεθεί τελικά μέ το αρχικό andante assai(1ομέρος),όπου τό πιάνο προσδίδει ξανά τον ´σκιώδη ρυθμό´και το βιολί αναπαριστά εκ νέου τον ´αέρα που στροβιλίζεται στούς τάφους´.
Γιά να ´σβήσει´ψυχρά καί μελαγχολικά.....
Λές και ο Prokofiev έγραψε αυτή τήν Σονάτα σάν το προσωπικό του Ρέκβιεμ..
Οι Oistrach και Richter ερμηνεύουν το έργο στό Σάλτσμπουργκ κατανοώντας το απο την αρχή έως το τέλος μέσα απο την Ρώσικη ψυχή τους,αλλά και καταδεικνύοντας το βαθύτερο νόημά του μέσα απο την υψηλότατη δεξιοτεχνία τους,που τούς κατέταξε στα Ιερά Τέρατα τής Μουσικής ολόκληρου τού 20ού Αιώνα..
Η συνεργασία τους είναι μοναδική..
Ο σεβασμός πού δείχνει ο ένας καλλιτέχνης γιά τον άλλο δέν επιτρέπει εγωϊστικές μουσικές ´επιδείξεις´.
Ολο το υπαρξιακό άγχος τού Συνθέτη είναι εδώ και καθηλώνει το τυχερό ακροατήριο,που παρακολουθεί εντελώς σιωπηλό για να ξεσπάσει σε ένα δειλό και εν συνεχεία θυελλώδες χειροκρότημα,ευχαριστώντας τούς δύο μεγάλους καλλιτέχνες για την μυσταγωγία πού τού προσέφεραν.
Δίσκος-Μνημείο-Ντοκουμέντο απο την Orfeo...
