Το Struggle for Pleasure είναι ένα ορόσημο στη σχέση μου με τη μουσική. Εκεί που η ζωή "τελείωνε" στη rock, ήρθε ξαφνικά ένα σήμα ότι συμβαίνουν και άλλα πράγματα - και κυρίως, μπορώ να τα προσεγγίσω. Το θεώρησα ό,τι καλύτερο είχα ακούσει ποτέ. Και ασχέτως αν από τότε άκουσα σημαντικότερα πράγματα, το συναίσθημα δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα.
Το κομμάτι του Βέλγου Wim Mertens έγινε γνωστό από το soundtrack της ταινίας "Η κοιλιά του αρχιτέκτονα", του Peter Greenaway. Τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου είναι μικρότερου βεληνεκούς μεν, αλλά αρκετά ενδιαφέροντα, τουλάχιστον για μια πρώτη επαφή με τη μινιμαλιστική μουσική. Σημειωτέον ότι όλα τα κομμάτια του σε αυτό το soundtrack είναι από προηγούμενες δουλειές του.
Στη συνέχεια αγόρασα το Maximizing the Audience, από το οποίο ακούσαμε ένα δείγμα στην έκθεση Hi-End, δια χειρός Λύμπε. Τα πράγματα είναι λίγο πιο σοβαρά εδώ, αλλά και μεγαλύτερης ποικιλίας. Το Circles είναι ένα ωραίο μινιμαλιστικό παιχνίδι, το ομώνυμο (που ακούσαμε τότε) είναι μια εγκεφαλική καταιγίδα και το Whisper me ένα βασανιστικά μονότονο μοιρολόι. Από την άλλη, τα Lir και The Fosse (με κοινό θέμα) είναι πολύ πιο ρομαντικά και καθόλου εγκεφαλικά. Από όλα τα album του Mertens που έχω ακούσει, δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο, αλλά σίγουρα είναι το πιο ενδιαφέρον.
Συνέχεια στη δική μου πορεία ήταν η μπανανόφλουδα For Amusement Only. Είναι το πρώτο του Mertens, εμπνευσμένο από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια (τα "εικοσάρικα" που λέγαμε). Υπερβολικά avantgarde για τα γούστα μου, τότε τουλάχιστον. Δεν ξέρω αν σήμερα είχα την υπομονή να το ακούσω, τότε όμως το κατέστρεψα με μανία. Κατά πως φαίνεται, Αν ποτέ ασχοληθώ ξανά μαζί του, θα είναι επειδή ο Κώστας έγραψε ότι το έχει και του αρέσει κιόλας.
Το A Man with no fortune and with a name to come είναι από τις πιο λυρικές δουλειές του, που θα άκουγα συχνότερα αν ο συνθέτης δεν ενέτασσε την όχι ιδιαίτερα ευχάριστη φωνή του στους πειραματισμούς του. Αντίθετα, το Shot & Echo θα το χαρακτήριζα... ποπ (θεός φυλάξοι). Οι συνθέσεις έχουν έναν πιο χαρούμενο τόνο και ίσως αυτός είναι ο λόγος που βρίσκει συχνότερα το δρόμο του στο player μου. Γυναικείες φωνές επιστρατεύονται και πάλι, ενώ δείχνεται κάποια μεγαλύτερη προτίμηση στα χάλκινα.
Κατόπιν προτάσεως του Κώστα, αγόρασα πρόσφατα το Jardin Clos. Αν και περίμενα κάτι καλύτερο από την περιγραφή, δεν μπορώ να πω ότι δε μου άρεσε. Θα το τοποθετούσα ανάμεσα στο Maximizing και το Shot & Echo, τόσο ποιοτικά όσο και ηχητικά.
Το Integer Valor, η άλλη πρόταση του Κώστα, είναι πιο δυσεύρετο και δεν έχει πέσει στα χέρια μου ακόμα. Ωστόσο, τον περασμένο Αύγουστο ο Mertens υπέγραψε στην EMI, η οποία προτίθεται να επανεκδόσει όλα του τα album, αρχής γενομένης από το μήνα που διανύουμε. Το σχέδιο είναι αρκετά φιλόδοξο, αφού τα παραπάνω αποτελούν ένα πολύ μικρό δείγμα της δουλειάς του πολυγραφότατου αυτού συνθέτη. Η αλήθεια είναι πως το "ουκ εν τω πολλώ το ευ" έχει αναφερθεί στην περίπτωσή του, χαρακτηρίζοντάς το πλήθος των 51 (!) album του φλυαρία. Ίσως είναι και έτσι, δεν έχω ακούσει άλλα για να σχηματίσω γνώμη. Αλλά, για μένα τουλάχιστον, δεν μειώνεται η αξία κάποιων από τα έργα που ανέφερα.
Το κομμάτι του Βέλγου Wim Mertens έγινε γνωστό από το soundtrack της ταινίας "Η κοιλιά του αρχιτέκτονα", του Peter Greenaway. Τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου είναι μικρότερου βεληνεκούς μεν, αλλά αρκετά ενδιαφέροντα, τουλάχιστον για μια πρώτη επαφή με τη μινιμαλιστική μουσική. Σημειωτέον ότι όλα τα κομμάτια του σε αυτό το soundtrack είναι από προηγούμενες δουλειές του.
Στη συνέχεια αγόρασα το Maximizing the Audience, από το οποίο ακούσαμε ένα δείγμα στην έκθεση Hi-End, δια χειρός Λύμπε. Τα πράγματα είναι λίγο πιο σοβαρά εδώ, αλλά και μεγαλύτερης ποικιλίας. Το Circles είναι ένα ωραίο μινιμαλιστικό παιχνίδι, το ομώνυμο (που ακούσαμε τότε) είναι μια εγκεφαλική καταιγίδα και το Whisper me ένα βασανιστικά μονότονο μοιρολόι. Από την άλλη, τα Lir και The Fosse (με κοινό θέμα) είναι πολύ πιο ρομαντικά και καθόλου εγκεφαλικά. Από όλα τα album του Mertens που έχω ακούσει, δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο, αλλά σίγουρα είναι το πιο ενδιαφέρον.
Συνέχεια στη δική μου πορεία ήταν η μπανανόφλουδα For Amusement Only. Είναι το πρώτο του Mertens, εμπνευσμένο από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια (τα "εικοσάρικα" που λέγαμε). Υπερβολικά avantgarde για τα γούστα μου, τότε τουλάχιστον. Δεν ξέρω αν σήμερα είχα την υπομονή να το ακούσω, τότε όμως το κατέστρεψα με μανία. Κατά πως φαίνεται, Αν ποτέ ασχοληθώ ξανά μαζί του, θα είναι επειδή ο Κώστας έγραψε ότι το έχει και του αρέσει κιόλας.
Το A Man with no fortune and with a name to come είναι από τις πιο λυρικές δουλειές του, που θα άκουγα συχνότερα αν ο συνθέτης δεν ενέτασσε την όχι ιδιαίτερα ευχάριστη φωνή του στους πειραματισμούς του. Αντίθετα, το Shot & Echo θα το χαρακτήριζα... ποπ (θεός φυλάξοι). Οι συνθέσεις έχουν έναν πιο χαρούμενο τόνο και ίσως αυτός είναι ο λόγος που βρίσκει συχνότερα το δρόμο του στο player μου. Γυναικείες φωνές επιστρατεύονται και πάλι, ενώ δείχνεται κάποια μεγαλύτερη προτίμηση στα χάλκινα.
Κατόπιν προτάσεως του Κώστα, αγόρασα πρόσφατα το Jardin Clos. Αν και περίμενα κάτι καλύτερο από την περιγραφή, δεν μπορώ να πω ότι δε μου άρεσε. Θα το τοποθετούσα ανάμεσα στο Maximizing και το Shot & Echo, τόσο ποιοτικά όσο και ηχητικά.
Το Integer Valor, η άλλη πρόταση του Κώστα, είναι πιο δυσεύρετο και δεν έχει πέσει στα χέρια μου ακόμα. Ωστόσο, τον περασμένο Αύγουστο ο Mertens υπέγραψε στην EMI, η οποία προτίθεται να επανεκδόσει όλα του τα album, αρχής γενομένης από το μήνα που διανύουμε. Το σχέδιο είναι αρκετά φιλόδοξο, αφού τα παραπάνω αποτελούν ένα πολύ μικρό δείγμα της δουλειάς του πολυγραφότατου αυτού συνθέτη. Η αλήθεια είναι πως το "ουκ εν τω πολλώ το ευ" έχει αναφερθεί στην περίπτωσή του, χαρακτηρίζοντάς το πλήθος των 51 (!) album του φλυαρία. Ίσως είναι και έτσι, δεν έχω ακούσει άλλα για να σχηματίσω γνώμη. Αλλά, για μένα τουλάχιστον, δεν μειώνεται η αξία κάποιων από τα έργα που ανέφερα.
