- 23 June 2006
- 9,968
Έχω την εντύπωση ότι όλοι οι ασχολούμενοι με το αντικείμενο φίλοι μου είχαν μια κοινή και αντίστροφη πορεία προτίμησης των τριών τελευταίων συμφωνιών του Πιότρ Ίλιτς.
Στην αρχή έλκονται από την παθητική. Τέλεια από δομικής πλευράς, υπέροχα μελωδικά θέματα (ειδικά το θείο δεύτερο μέρος), σοφή κλιμάκωση της πορείας προς την κορύφωση, σαφής περιγραφικότητα των σκέψεων του δημιουργού.
Στην συνέχεια παρασύρονται σιγά σιγά, από την 5η. Μυστικιστική, σε αιχμαλωτίζει με τα σκοτεινά της θέματα και εκεί που υπάρχει μόνον αδιέξοδο, πουφ, να το ιλαρό φως, να η τελειότητα της γραφής, κλπ.κλπ.
Στο τέλος καταλήγουν στην 4η. Ίσως άνιση σε σχέση με τις άλλες, (τα τελευταία δύο μέρη υστερούν συγκριτικά σε ευρηματικότητα, ένταση, μελωδική γραμμή, κλπ. σε σχέση με τις άλλες δύο αλλά και με τα δύο πρώτα μέρη). Αρκούν ωστόσο αυτά τα δύο πρώτα. Μάλλον αρκεί και μόνον το δεύτερο. Ίσως ίσως αρκεί και μόνον αυτή η μουσική φράση, 14 νότες όλο και όλο από τα έγχορδα, ριγμένες ξαφνικά πάνω στο αγωνιώδες οικοδόμημα που έχτιζαν για λίγη ώρα τα πνευστά. Αυτές οι …άτιμες 14 νότες, έτσι τοποθετημένες ώστε να διαλύουν το θυμικό, να κάνουν φραπέ το αίμα στα μηνίγγια σου, ικανές να αλλάξουν την ζωή σου ως ακροατή. Ένα φαινομενικά πάν-απλο μελωδικό θεματάκι, εκπέμπει αλησμόνητη, ανείπωτη ομορφιά, τόσο υπερβολική θα έλεγα, που εν τέλει δεν την μπορείς, δεν την αντέχεις, γιατί μεταμορφώνεται σε κρύα ατσαλένια λεπίδα, που ξεσχίζει σάρκες, σωθικά, μνήμες, επιδιώξεις, αναζητήσεις, οδηγώντας σε στην απόλυτη μελαγχολία ….
Σε μελαγχολία όμοια με αυτή που ακολουθεί την ερωτική κορύφωση με ένα κορμί που ποτέ δεν θα σου ανήκει, αλλά δεν θα ήθελες κιόλας να σου ανήκει ….
Σε μελαγχολία όμοια με αυτή που αφήνει το ταμείο ζωής που ενίοτε κάνεις, με βάση τις κρίσιμες επιλογές σου, με βάση αυτά που διάλεξες και τα άλλα που άφησες ….
Το ταμείο που πάντα είναι μείον, αλλά μέσα σου ξέρεις ότι έτσι θα ήταν ακόμη και αν τα αντίθετα είχες πράξει ……
Δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο ‛σκληροπυρηνική’ μουσική από αυτή … Ούτε οι πανκ μπάντες της νιότης μας, ούτε τίποτε.
Και οι τρεις αυτές συμφωνίες (4η, 5η και 6η) υπάρχουν σε σετάκι δύο cds της DG με τον Μραβίσνσκυ σε εξευτελιστική τιμή. Δεν υπάρχουν καλύτερες εκτελέσεις (που τουλάχιστον εγώ να έχω ακούσει / γνωρίζω ή έστω έχω διαβάσει σχετικά). Στοιχηματίζω ότι συμφωνούν και οι γνωστοί ύποπτοι ……
Στην αρχή έλκονται από την παθητική. Τέλεια από δομικής πλευράς, υπέροχα μελωδικά θέματα (ειδικά το θείο δεύτερο μέρος), σοφή κλιμάκωση της πορείας προς την κορύφωση, σαφής περιγραφικότητα των σκέψεων του δημιουργού.
Στην συνέχεια παρασύρονται σιγά σιγά, από την 5η. Μυστικιστική, σε αιχμαλωτίζει με τα σκοτεινά της θέματα και εκεί που υπάρχει μόνον αδιέξοδο, πουφ, να το ιλαρό φως, να η τελειότητα της γραφής, κλπ.κλπ.
Στο τέλος καταλήγουν στην 4η. Ίσως άνιση σε σχέση με τις άλλες, (τα τελευταία δύο μέρη υστερούν συγκριτικά σε ευρηματικότητα, ένταση, μελωδική γραμμή, κλπ. σε σχέση με τις άλλες δύο αλλά και με τα δύο πρώτα μέρη). Αρκούν ωστόσο αυτά τα δύο πρώτα. Μάλλον αρκεί και μόνον το δεύτερο. Ίσως ίσως αρκεί και μόνον αυτή η μουσική φράση, 14 νότες όλο και όλο από τα έγχορδα, ριγμένες ξαφνικά πάνω στο αγωνιώδες οικοδόμημα που έχτιζαν για λίγη ώρα τα πνευστά. Αυτές οι …άτιμες 14 νότες, έτσι τοποθετημένες ώστε να διαλύουν το θυμικό, να κάνουν φραπέ το αίμα στα μηνίγγια σου, ικανές να αλλάξουν την ζωή σου ως ακροατή. Ένα φαινομενικά πάν-απλο μελωδικό θεματάκι, εκπέμπει αλησμόνητη, ανείπωτη ομορφιά, τόσο υπερβολική θα έλεγα, που εν τέλει δεν την μπορείς, δεν την αντέχεις, γιατί μεταμορφώνεται σε κρύα ατσαλένια λεπίδα, που ξεσχίζει σάρκες, σωθικά, μνήμες, επιδιώξεις, αναζητήσεις, οδηγώντας σε στην απόλυτη μελαγχολία ….
Σε μελαγχολία όμοια με αυτή που ακολουθεί την ερωτική κορύφωση με ένα κορμί που ποτέ δεν θα σου ανήκει, αλλά δεν θα ήθελες κιόλας να σου ανήκει ….
Σε μελαγχολία όμοια με αυτή που αφήνει το ταμείο ζωής που ενίοτε κάνεις, με βάση τις κρίσιμες επιλογές σου, με βάση αυτά που διάλεξες και τα άλλα που άφησες ….
Το ταμείο που πάντα είναι μείον, αλλά μέσα σου ξέρεις ότι έτσι θα ήταν ακόμη και αν τα αντίθετα είχες πράξει ……
Δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο ‛σκληροπυρηνική’ μουσική από αυτή … Ούτε οι πανκ μπάντες της νιότης μας, ούτε τίποτε.
Και οι τρεις αυτές συμφωνίες (4η, 5η και 6η) υπάρχουν σε σετάκι δύο cds της DG με τον Μραβίσνσκυ σε εξευτελιστική τιμή. Δεν υπάρχουν καλύτερες εκτελέσεις (που τουλάχιστον εγώ να έχω ακούσει / γνωρίζω ή έστω έχω διαβάσει σχετικά). Στοιχηματίζω ότι συμφωνούν και οι γνωστοί ύποπτοι ……
Last edited:
