Παρ’ όλο που , ο πάντοτε καίριος στις παρουσιάσεις του και απολύτως εύστοχος στις παρατηρήσεις του , φίλτατος Λύμπε , έχει ήδη ασχοληθεί με τον Αλεξάντερ Σκριάμπιν , εν τούτοις , λόγω του ότι η ζυγαριά του ενδιαφέροντος του Κώστα γέρνει προς τα πιάνιστικά έργα , θα ήταν νομίζω ενδιαφέρον να έχουμε υπ’όψιν μας και το συμφωνικό έργο του ιδιόρρυθμου αυτού Ρώσου πιανίστα – «παιδιού θαύματος» .
Το δισκογραφικό πόνημα που έχω υπ’ όψιν μου , το εξώφυλλο του οποίου θα ανέβαζα σε φωτογραφία ένα μπορούσα , περιέχει τις 3 συμφωνίες του Алекса́ндр Никола́евич Скря́бин και το Le poeme de l’ extase , op. 54 έργο ενιαίο , δίχως δηλαδή τα ξεχωριστά μέρη της μορφής της συμφωνίας .. Και τα τέσσερα έργα γράφτηκαν μέσα σε μια περίοδο επτά οκτώ ετών , από το 1899-1900 που αναφέρεται ότι συνετέθη η 1η του συμφωνία , μέχρι το «ποίημα της έκστασης» που ολοκληρώθηκε το 1907 .
Το ιδιόρρυθμον της προσωπικότητας του , αντανακλάται ήδη στην 1η Συμφωνία , η οποία έχει έξη μέρη , αντί των συμβατικών τεσσάρων . Η 2η αποτελείται από πέντε μέρη , εκ των οποίων τα πρώτο - δεύτερο και τέταρτο – πέμπτο παίζονται χωρίς διακοπή , ενώ με παρόμοιο τρόπο – χωρίς διακοπή – εκτελείται και η 3η του Συμφωνία , γνωστή και ως The Divine Poem.
Αυτό που εμένα τουλάχιστον μου έκανε μεγάλη εντύπωση , ως ακροατή και με έθελξε κοντά του , είναι πως ο Σκριάμπιν στα αυτιά μου ακούγεται απίστευτα σύγχρονος . Η μουσική του , ιδιαίτερα στα «αργά» μέρη κινείται στα όρια του ατονικού και μου φέρνει στον νου τις τεράστιες ηχητικές μάζες της ορχήστρας στους σύγχρονους συνθέτες , όπου στο ηχόχρωμα και στην υφή απονέμεται πρωτεύων ρόλος . Πολύ κοντά σε έναν overboosted Debussy ( αν μου επιτρέπετε την έκφραση ) , με την ίδια δηλαδή λεπτότητα , χάρη και φαινομενική ακινησία που χαρακτηρίζει τον τελευταίο , αλλά εκμαιεύοντας τον μεγαλύτερο δυνατό ήχο που μπορεί να παράξει μια ορχήστρα . Μουσική γεμάτη λεπτομερείς πινελιές ζωγραφισμένες πάνω σε μια ιδιαίτερα πολύπλοκη βάση , μεγαλειώδης , συναισθηματική , έμπλεη μυστικισμού , στις παρυφές της διαφωνίας , αρμονικά και ρυθμικά ρέουσα όμως με απίστευτη κομψότητα παρά τον προφανή όγκο της . Πραγματικά πρόδρομος της σύγχρονης πρωτοπορίας .
Την Deutsches Symphonie Orchester Berlin διευθύνει ο Vladimir Ashkenazy , ο ήχος είναι εξαιρετικός και οι ηχογραφήσεις είναι του 1991 και 1995
Το δισκογραφικό πόνημα που έχω υπ’ όψιν μου , το εξώφυλλο του οποίου θα ανέβαζα σε φωτογραφία ένα μπορούσα , περιέχει τις 3 συμφωνίες του Алекса́ндр Никола́евич Скря́бин και το Le poeme de l’ extase , op. 54 έργο ενιαίο , δίχως δηλαδή τα ξεχωριστά μέρη της μορφής της συμφωνίας .. Και τα τέσσερα έργα γράφτηκαν μέσα σε μια περίοδο επτά οκτώ ετών , από το 1899-1900 που αναφέρεται ότι συνετέθη η 1η του συμφωνία , μέχρι το «ποίημα της έκστασης» που ολοκληρώθηκε το 1907 .
Το ιδιόρρυθμον της προσωπικότητας του , αντανακλάται ήδη στην 1η Συμφωνία , η οποία έχει έξη μέρη , αντί των συμβατικών τεσσάρων . Η 2η αποτελείται από πέντε μέρη , εκ των οποίων τα πρώτο - δεύτερο και τέταρτο – πέμπτο παίζονται χωρίς διακοπή , ενώ με παρόμοιο τρόπο – χωρίς διακοπή – εκτελείται και η 3η του Συμφωνία , γνωστή και ως The Divine Poem.
Αυτό που εμένα τουλάχιστον μου έκανε μεγάλη εντύπωση , ως ακροατή και με έθελξε κοντά του , είναι πως ο Σκριάμπιν στα αυτιά μου ακούγεται απίστευτα σύγχρονος . Η μουσική του , ιδιαίτερα στα «αργά» μέρη κινείται στα όρια του ατονικού και μου φέρνει στον νου τις τεράστιες ηχητικές μάζες της ορχήστρας στους σύγχρονους συνθέτες , όπου στο ηχόχρωμα και στην υφή απονέμεται πρωτεύων ρόλος . Πολύ κοντά σε έναν overboosted Debussy ( αν μου επιτρέπετε την έκφραση ) , με την ίδια δηλαδή λεπτότητα , χάρη και φαινομενική ακινησία που χαρακτηρίζει τον τελευταίο , αλλά εκμαιεύοντας τον μεγαλύτερο δυνατό ήχο που μπορεί να παράξει μια ορχήστρα . Μουσική γεμάτη λεπτομερείς πινελιές ζωγραφισμένες πάνω σε μια ιδιαίτερα πολύπλοκη βάση , μεγαλειώδης , συναισθηματική , έμπλεη μυστικισμού , στις παρυφές της διαφωνίας , αρμονικά και ρυθμικά ρέουσα όμως με απίστευτη κομψότητα παρά τον προφανή όγκο της . Πραγματικά πρόδρομος της σύγχρονης πρωτοπορίας .
Την Deutsches Symphonie Orchester Berlin διευθύνει ο Vladimir Ashkenazy , ο ήχος είναι εξαιρετικός και οι ηχογραφήσεις είναι του 1991 και 1995