- 17 June 2006
- 14,350
Bjork – Homogenic (Electra/WEA CD)
Είναι βαρύ για το στομάχι του μέσου ακροατή, ειδικά αν αυτός προσπαθήσει να το καταπιεί μονομιάς. Ενα computer, ένα οκτέττο εγχόρδων (!) και η φωνή. Και το λεξιλόγιο, η γραμματική και το συντακτικό της μουσικής ξαναγράφονται απ την αρχή.
Με μια λέξη: Υπέροχο.
Paul Bley, Evan Parker, Barre Philips – Time Will Tell (ECM CD)
Συλλογικός αυτοσχεδιασμός. Mοιάζει με αφηρημένο πίνακα του Πικάσσο ή του Νταλί: ήχοι που ταξιδεύουν, αλληλεπιδρούν και δημιουργούν καινούργια, συναρπαστικά σχέδια και χρώματα. Για ακροατές με ανοιχτό μυαλό...
Godspeed You Black Emperor – f#a# (infinity symbol) (Kranky CD)
Κάπου ανάμεσα στην υπνωτική μουσική για εκκλησιαστικό όργανο του Olivier Messiaen και τις Mαύρες Συμφωνίες του Glenn Branca. Ηχητικά τοπία Εκτός κατηγορίας: ανακατεύουν κάθε λογής καθημερινούς ήχους, φωνές, έγχορδα, κιθάρες που ακούγονται σαν σμάρι από μέλισσες, βιολοντσέλα, πίπιζες, τύμπανα, musique concrete.
3 κομμάτια όλα κι όλα: 3 κολλάζ από εντυπώσεις, 3 επιθέσεις στα αισθητηριακά σου κέντρα – ξεκινούν συνήθως από ένα απλό κιθαριστικό riffing, χτίζονται αργά, κλιμακώνονται, καθεμία τους σε συντριπτικό ηχητικό crescendo.
Schumann – Carnaval, op. 9 – Sergei Rachmaninov, piano (Andante 4XCD)
Η μουσική για πιάνο του Schumann δεν μοιάζει με τίποτα πριν ή μετά από αυτήν. Η αποσπασματική, περίεργα ατελής αισθητική που κατοικεί σ αυτές τις μινιατούρες, οι λυρικές πτήσεις, ο πολυφωνικός τους πλούτος, τα ονειρικά φαντάσματα που γεννούν εσωτερικά ρίγη, ένα Σύμπαν τόσο προσωπικό, με περίπλοκους κώδικες και κρυπτογραφημένη μυστική γλώσσα, αινιγματικό, πυρετικό, άλλοτε ειρωνικό κι άλλοτε γεμάτο μελαγχολία. Νιώθεις σαν να κρυφακούς ενώ κάποιοι διαβάζουν μεγαλόφωνα το Ημερολόγιου ενός τρίτου.
Η εκτέλεση του Ραχμάνινοφ έρχεται από το 1929 και είναι, στις μέρες μας, λίγο ρετρό. Τολμώ να υπερθεματίσω και να πώ πως όποιος δεν την έχει ακούσει, στην πραγματικότητα Δεν γνωρίζει επαρκώς αυτό το υπέροχο Εργο.
Gabriel Faure – Requiem - Phillipe Herreweghe (Harmonia Mundi CD)
Για τα γούστα μου το πιο εσωτερικό, εύθραυστο, αιθέριο Requiem που γράφτηκε ποτέ. Οι τραγουδιστές και η χορωδία σε παίρνουν από το χέρι και σε παραδίνουν στην αγκαλιά των αγγέλων. Ένα παιχνίδι ανάμεσα στο Φώς και το Σκοτάδι που αποπνέει τρομαχτική Δύναμη. Στην αυθεντική εκδοχή του (1893), το βρίσκω ακόμα πιο συνταρακτικό από την καθεστηκυία βερσιόν του 1901..
).