Παρά το ότι ο Erich Wolfgang Korngold είναι ευρύτερα γνωστός από την μουσική του για τον κινηματογράφο του '30-'40(ίσως θυμάστε τον "Ρομπέν των Δασών" με τον Erol Flynn και την Olivia De Havilland), ήταν ιδιαίτερα ενεργός ως συνθέτης καθώς και γνωστός ως παιδί-θαύμα στις αρχές του 1900. Γεννημένος το 1897, παρουσίασε το πρώτο του έργο στα 13, ενώ στα 14 του η πρώτη Σονάτα του για πιάνο ερμηνεύθηκε απο τον Artur Schnabel. Η μουσική κοινωνία της εποχής είχε αγκαλιάσει τον μικρό Korngold.
Την ίδια χρονιά γράφει το Marchenbilder, ή "Νεραϊδένιες Εικόνες", 7 μικρά κομμάτια για πιάνο με θέματα παραμυθιών. Δεν είναι εύκολο να φανταστεί κανείς ότι ένα παιδί 14 ετών διηγείται τόσο γλαφυρά με νότες... Στα "Ξωτικά" οι νότες ξεπηδούν απο το κλαβιέ σαν τα αλαφροπατήματα των καλικάντζαρων και καταλήγουν σε πονηρές συγχορδίες. Η αθωότητα της "Μαγεμένης Πριγκήπισσας" δείχνει φυλακισμένη σε υποχθόνιες δυνάμεις μέσα απο την εναλλαγή σύντομων αλλά και εσωτερικών φράσεων στο πιάνο. Χαρακτηριστικό όλων των κομματιών του Marchenbilder είναι η ροή. Η μουσική κυλά αβίαστα, λιτά και σύντομα αφήνοντας πίσω της την ίδια επιθυμία που αφήνει κι ένα παραμύθι: να ξανακουστεί.
Τα Τέσσερα Bαλς για πιάνο(1911), έχουν ονόματα κοριτσιών: Gretl, Margit, Gisi, Mitzi. Ήταν κοπέλες με τις οποίες έκανε παρέα ο Korngold οταν ήταν παιδί. Λέγεται ότι ο αυστηρός πατέρας του, ο μουσικοκριτικός Julius Korngold, θεώρησε τις σχέσεις ύποπτες γιατί αποσπουσαν τον μικρό Erich απο την σύνθεση, κι έτσι εξαφάνισε τις παρτιτούρες. Τελικά το εργο διασώθηκε κι εκδόθηκε το 1997. Η παιδική αθωότητα είναι έκδηλη στα μικρά βαλς, που μοιάζουν με σελίδες ημερολογίου ή λευκώματος. Άλλωστε ο Korngold παρομοιαζόταν συχνά με τον Mozart:η έκφραση, τα παιχνίδια και η παιδική ζωή του περνούσαν μέσα από την μουσική.
Οι "Τέσσερες Μικρές Καρικατούρες για παιδιά", ήταν έργο που ο Korngold είχε δώσει στον εκδότη του ώστε να συμπεριληφθεί σε μια πιανιστική ανθολογία το 1920. Τα τέσσερα μικρά κομμάτια σατιρίζουν συνθέτες που έγραφαν ατονικά, δείχνοντας έτσι την αντίθεση του Korngold στον ατονισμό. Έτσι ο Schoenberg είναι ένας φάλτσος κούκος, ο Stravinsky φέρνει υπνηλία, ο Bartok είναι αδιάφορος και ο Hindemith δεn υποφέρεται! Τα κομμάτια ειναι σύντομες και κωμικές παραφράσεις του ύφους των συνθετών. Στον Στραβίνσκυ
μαλιστα μιμείται το θέμα της "Ιεροτελεστίας της Άνοιξης"... Φυσικά, το έργο δεν εκδόθηκε πριν το 1995...
H Ingrid Jacoby ανταποκρίνεται στον χαρακτήρα των έργων. Άλλοτε σαν παιδί που διαβάζει ενθουσιασμένα, κι άλλες φορές σαν μητέρα που μιλά για τον γιό της, αποδίδει την γλαφυρότητα, το χιούμορ και την παιδικότητα των έργων του Korngold.