Ο Ιωάννης Σεβαστιανός Μπάχ συνέθεσε 6 σονάτες γιά βιολί καί αρπσίκορδο(ΒWV1014-1019)καθώς και τρείς σονάτες γιά Viola da Gamba καί Τσέμπαλο(ΒWV 1027-1029),έργα αρμονικά πού διαπνέονται από μιά μεγάλη τρυφερότητα και μιά ´κρυφή´θρησκευτικότητα..
Δέν εκτελούνται συχνά καί στήν διεθνή δισκογραφία χρειάζεται αρκετός κόπος γιά να τά βρεί κανείς όλα συγκεντρωμένα σέ ένα διπλό c.d.
Aπό τό 1973 έως τό 1976 ο Glenn Gould τά ηχογράφησε στήν Columbia...
Επέλεξε ώς συνεργάτες του τον βιολιστή Jaime Laredo καί τον τσελίστα Leonard Rose γιά νά τά ηχογραφήσει...
Τά έργα ερμηνευτηκαν αντιστοίχως για πιάνο και βιολί και γιά πιάνο και τσέλλο.
Ο ´Μεγάλος Μοναχικός´εκτιμούσε συχνά ερμηνευτές ´δεύτερης γραμμής´γιά λόγους μυστικούς πού είχαν κυρίως νά κάνουν μέ τό πώς κατανοούσε αυτός τήν Μουσική....
Το διπλό c.d. πού κυκλοφορεί από τήν σειρά Glenn Gould edition τής Sony Classical,είναι ένα έργο επιβεβαίωσης στήν αφοσίωση τού Glenn στόν Bach...
Πέρα από τήν μουσική τού Σεβαστιανού πού ως αυθύπαρκτη διαπερνά τήν Ψυχή μέ πολυδαίδαλους τρόπους ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ο τρόπος πού ο Gould ´συνοδεύει´τούς συνεργάτες του....
Το πιάνο μοιάζει να ´ταξιδεύει´παράλληλα πρός τό βιολί ή τό τσέλλο αλλά μέ έναν μαγικό τρόπο όπου τό αποτέλεσμα είναι συναρπαστικό.
Αρκεί νά ακούσει κάποιος τό Adagio τής 1014 ,τό πρώτο μέρος(πού δέν έχει κάποια ένδειξη tempo)τής 1015,τό Adagio ma non tanto τής 1016,τό Largo τής 1017 ή τό Presto τής 1015 γιά νά πλησιάσει πολύ κοντά στήν εποχή τού Κάντορα..
Τό ίδιο ισχύει γιά τό adagio τής 1027 ή τό allegro τής 1028.
Είναι όλη αυτή η πιανιστική λεπτομέρεια και ο ιδιόρρυθμος ψυχαναγκασμός τού Gould μαζί μέ τον μοναδικό ήχο πού παράγει τό πιάνο του,πού οδηγούν σέ μιά μυσταγωγική εκδοχή τών έργων...
Από τήν άλλη αξίζει να δεί κανείς(στά D.v.d.,πού κυκλοφορούν..)τόν τρόπο πού παίζει ο Gould....
Σκυμένος,καμπουριασμένος σχεδόν αγκαλιάζει τό πιάνο σάν νά θέλει να γίνει ένα μέ τό όργανο....
Καμιά σχέση μέ εικόνες κυριαρχίας επί τού πιανου......Σάν νά χαϊδεύει ένα ´άλογο κούρσας´καί όχι νά τό μαστιγώνει γιά νά ´τρέξει´...
Χαϊδεύει τά πλήκτρα μέ έναν αμήχανο τρόπο(αλλως τε σάν μονήρης δέν ήξερε τί πάει να πεί αληθινό χάδι)αλλά τούς δείχνει τέτοια αφοσίωση πού αυτά λές καί καταλαβαίνουν ότι αυτή είναι η δική του ικανότητα προσεγγίσεως,πού ανταποκρίνονται σχεδόν αυτονομημένα..
Τό πιάνο ήταν η ζωή του και η μοναδική σχέση πού κατόρθωσε να ολοκληρώσει..Οπως καί μέ τόν Bach η μοναδική φαντασιακή σχέση,πού είναι πλήρης..
Καί αυτό αποτυπώνεται συγκινητικά στόν δίσκο.....
Ο Ερημίτης υποδέχεται στό κελί του επισκέπτες καί όχι φίλους αλλά μέ μεσάζοντα τό πιάνο μπορεί καί τούς ´μιλά´.
Καί αυτοί δείχνουν νά τό σέβονται απεριόριστα..Δέν τού ζητάνε κάτι παραπάνω...
Απλά ο Laredo παίζει βιολί και ο Rose τσέλλο...Kαί γνωρίζουν ότι ο Gould θά τούς ´συναντήσει´σέ αυτή τήν μοναδική μουσική πορεία....
Φέτος θάταν 75 ετών...Φαίνεται όμως ότι είχε αποφασίσει ότι δέν είχε τίποτα άλλο να ´πεί´μετά τά 50 του..............................
Υ.Γ.
Πιό ορθόδοξες εκδοχές είναι τών Pinnock,Podger,Manson καί τών Eggar,Linden.
Ομως η μαγεία υπάρχει στόν Gould...Οπως καί η αφοσίωση..Ετσι ήξερε νά αγαπά καί νά υπάρχει...Μόνον μέσα από την Μουσική...
Last edited:
) και βιόλα ντα γκάμπα. Για κάποιο λόγο δεν τις εχω ακούσει με πιάνο και τσέλο, όπως και τα υπόλοιπες Σονάτες για βιολί και τσέμπαλο, φλάουτο και τσέμπαλο. Κάτι δεν μου κάθεται καλά με τον "στρογγυλεμένο" ήχο του πιάνου, σε σχέση με του τσέμπαλου, σ'αυτά τα έργα... Τέλοσπάντων, καιρός για δοκιμές :ears:
