THE DIVINE COMEDY / Victory for the Comic Muse ( 2006 / CD και DVD)
Είναι γνωστό σε όλους , κοινό μυστικό θα έλεγα , πως κάθε σκληροπυρηνικός ακροατής έχει την αχίλλειο πτέρνα του . Ας πούμε ο Λυμπε , ακούσει Madonna και "ώριμους" Fleetwood Mac . Υποθέτω κι άλλοι αισθάνονται την ανάγκη πολλές φορές να γλυστρήσουν μέσα στην αμαρτία του mainstream , στην χλιδιασμένη γοητεία μιάς ορχήστρας με έγχορδα που συνοδεύει τα κομμάτια με χάρη και κομψότητα , να πέσουν με τα μούτρα σε τραγούδια μελωδικά , μελαγχολικά , σχεδόν αριστοκρατικά που όσο τα ακούς , τόσο σου αφήνουν μιά γλυκιά αχλύ , σαν ένα σαβαγιάρ βουτηγμένο στο γάλα όσο χρειάζεται για να μαλακώσει ελαφρώς και να συνοδέψει με ακρίβεια μιά μους σοκολά .
Ε λοιπόν η δική μου αχίλλειος πτέρνα είναι οι Divine Comedy κι ο συμπαθέστατος μελωδός που αποτελεί τον βασικό κορμό τους ο Neil Hannon . Στον τελευταίο , ένατο κατά σειρά , δίσκο τους , οι Divine και ο Neil , επιστρέφουν κοντά μας με εκείνο το μελωδικό , νοσταλγικό αμάγαλμα της μουσικής τους , μουσική σχεδόν για όλες τις ώρες , αλλά κατά προτίμηση εκεί κοντά στο σούρουπο , με τον ήλιο να έχει σβήσει γλυκά - γλυκά , τον ουρανό να έχει πάρει εκείνο το απροσδιόριστο χρώμα μεταξύ βαθέως μπλέ και ερυθρού . Εκείνη την στιγμή ακριβώς αν αφήσετε τις μελωδίες του Neil hannon να ξεχυθούν με δύναμη και ένταση από το στερεοφωνικό σας , η ανταμοιβή σας θα είναι πολλαπλή .
To "Victory for the comic Muse" τα έχει όλα . Από πιανιστικό ιντερλούδιο για τρείς ( Threesome) , μέχρι μνήμες των Electric Light Orchestra ( "To die a Virgin" ) και από τις γνωστά ρυθμικά σχήματα τους ( "Party fears two" -κι ας μην είναι δικό τους , αλλά των Associates -" Count Grassi's Passage Over Peidmont" ) έως grandiose μελωδίες ( "Diva lady" , A lady of a certain Age" , και ιδίως "The Plough" ) και όλα αυτά με χρήση ορχήστρας εγχόρδων , που άλλοτε συνοδεύει διακριτικά , άλλοτε υπογραμμίζει με έμφαση και άλλοτε αποτελεί το κυρίως θέμα . Φυσικά κι η ύπόλοιπη ενορχήστρωση είναι πλούσια , καθώς εκτός από τα κλασσικά όργανα ενός σύγχρονου γκρούπ ( μπάσο , κιθάρα , κορυστά , πιάνο , keyboards ) υπάρχουν τρομπόνια , αγγλικά κόρνα , τσέμπαλα , κλαρίνα και όμποε . Και πάνω από όλα υπάρχουν γερές μελωδίες που επιβεβαιώνουν το ταλέντο του Hannon γιά μιά ακόμη φορά . Οι μιά δυο αδύναμες στιγμές ( το αδιάφορο "Arthur C. Clarke's Mysterious World" , και το σοροπιαστό closin' track "Snowball in negative" ) σίγουρα δεν επηρεάζουν το πολύ καλό τελικό αποτέλεσμα .
Η παραγωγή άψογη , η ηχογράφηση με το παλιό καλό στυλ ( εγγραφή σε reel to reel tapes , οι μουσικοί παίζουν μαζί χωρίς ακουστικά - όλα αυτά στο κατατοπιστικότατο και ενδιαφέρον dvd που υπάρχει στην συσκευασία ) , οι στίχοι άκρως ενδιαφέροντες , ανθρώπινοι , χιουμοριστικοί κι η ερμηνεία όλων στοιβαρή , δυνατή , αδρή , γενικώς μιά γιορτή γιά τα κουρασμένα αυτάκια των σκληροπυρηνικών ( σαν κι εμένα ) . Ασε που επιτέλους μου αρέσει κι η φωνή ενός σύγχρονου τραγουδιστού . Λέτε να γερνάω ; ( 8/10 ) .
