Μια περιήγησή μου σε παλαιότερα posts του Μουσικού Forum μου έδωσε αφορμή να προβληματιστώ σχετικά μ'ένα θέμα πάνω στο οποίο κάποιοι ίσως θα ήθελαν να καταθέσουν τις απόψεις τους.
Η συζήτηση λοιπόν μεταξύ δύο επιφανών μελών του forum αφορούσε έναν έγχρωμο jazz πιανίστα και τις ιδιαίτερες σεξουαλικές του προτιμήσεις οι οποίες για τον έναν από τους δύο φίλους δεν αποτελούσαν λόγο απόρριψης του έργου του ενώ για τον άλλον ήταν αρκούντως ικανός λόγος για να καταδικαστεί ο πιανίστας ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης.
Τα ερωτήματα που θέτω λοιπόν είναι τα εξής:
-Όταν ο βίος και η πολιτεία ενός καλλιτέχνη (δημιουργού , ερμηνευτή ) κινείται εκτός κάποιων ορίων (τα οποία τίθενται από τον καθένα μας) απορρίπτουμε το καλλιτεχνικό του έργο;
-Μπορούμε να απομονώσουμε το Έργο από τα ελαττώματα και τις αδυναμίες του δημιουργού και να το απολαύσουμε ως κάτι αυθύπαρκτο (που είναι ούτως ή άλλως);
-Υπάρχουν για τον καθένα μας κάποια ελαττώματα τα οποία δεν συγχωρούμε με κανένα τρόπο και κάποια στα οποία θα είμασταν ελαστικότεροι;
Προσωπικά θεωρώ ότι από τη στιγμή που ο δημιουργός ολοκληρώνει το έργο του αυτό ανήκει στη συλλογική "τράπεζα πνευματικής δημιουργίας" της ανθρωπότητας και η συσχέτιση με την προσωπικότητα του δημιουργού δεν θα έπρεπε να έχει τόση σημασία.
Το Έργο θα είναι εκεί ακόμη και όταν το σώμα του δημιουργού θα έχει θρέψει ορδές γεωσκωλήκων...
Η λογική λοιπόν υπαγορεύει την απεμπλοκή Έργου - Δημιουργού το συναίσθημα όμως αντιστέκεται.
Ποιά είναι η γνώμη σας;
Εγκυκλοπαιδικά να αναφέρω ότι ,την περίοδο που διάβασα το Post που αναφέρω στην αρχή ,ήμουν έτοιμος να αγοράσω κάποια cd του εν λόγω πιανίστα, όμως κάτι πάγωσε μέσα μου και δεν προχώρησα.Δεν γνωρίζω εάν στο μέλλον αλλάξω στάση.
Η συζήτηση λοιπόν μεταξύ δύο επιφανών μελών του forum αφορούσε έναν έγχρωμο jazz πιανίστα και τις ιδιαίτερες σεξουαλικές του προτιμήσεις οι οποίες για τον έναν από τους δύο φίλους δεν αποτελούσαν λόγο απόρριψης του έργου του ενώ για τον άλλον ήταν αρκούντως ικανός λόγος για να καταδικαστεί ο πιανίστας ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης.
Τα ερωτήματα που θέτω λοιπόν είναι τα εξής:
-Όταν ο βίος και η πολιτεία ενός καλλιτέχνη (δημιουργού , ερμηνευτή ) κινείται εκτός κάποιων ορίων (τα οποία τίθενται από τον καθένα μας) απορρίπτουμε το καλλιτεχνικό του έργο;
-Μπορούμε να απομονώσουμε το Έργο από τα ελαττώματα και τις αδυναμίες του δημιουργού και να το απολαύσουμε ως κάτι αυθύπαρκτο (που είναι ούτως ή άλλως);
-Υπάρχουν για τον καθένα μας κάποια ελαττώματα τα οποία δεν συγχωρούμε με κανένα τρόπο και κάποια στα οποία θα είμασταν ελαστικότεροι;
Προσωπικά θεωρώ ότι από τη στιγμή που ο δημιουργός ολοκληρώνει το έργο του αυτό ανήκει στη συλλογική "τράπεζα πνευματικής δημιουργίας" της ανθρωπότητας και η συσχέτιση με την προσωπικότητα του δημιουργού δεν θα έπρεπε να έχει τόση σημασία.
Το Έργο θα είναι εκεί ακόμη και όταν το σώμα του δημιουργού θα έχει θρέψει ορδές γεωσκωλήκων...
Η λογική λοιπόν υπαγορεύει την απεμπλοκή Έργου - Δημιουργού το συναίσθημα όμως αντιστέκεται.
Ποιά είναι η γνώμη σας;
Εγκυκλοπαιδικά να αναφέρω ότι ,την περίοδο που διάβασα το Post που αναφέρω στην αρχή ,ήμουν έτοιμος να αγοράσω κάποια cd του εν λόγω πιανίστα, όμως κάτι πάγωσε μέσα μου και δεν προχώρησα.Δεν γνωρίζω εάν στο μέλλον αλλάξω στάση.
Oποτε ισχύουν τα περι ανοχής, εντούτοις δεν με εμποδίζουν να προσεγγίσω το έργο του καλλιτέχνη, όπως είπα και στο 1.
