Μικρό αφιέρωμα στην CTI- Ενα jazz label για όσους φοβούνται την τζαζ

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

Δημήτρης Ν.

AVClub Fanatic
17 June 2006
10,209
Θεσσαλονίκη
Εχω την αίσθηση ότι περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μουσικό είδος , είναι στην τζαζ που οι δισκογραφικές εταιρίες έπαιξαν τόσο σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση ρευμάτων και τάσεων , ώστε να μπορούμε να μιλάμε μετά λόγου γνώσεως για τον «ηχο» της Blue Νote , τον «ηχο» της Ιmpulse , τον «ηχο» της Verve ή και τον «ηχο» της CTI .

Aκρωνύμιο της Creed Taylor Inc ( Incorporated ) , η CTI ιδρύθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 60 από τον Creed Taylor και στο μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του 70 κυκλοφόρησε αρκετούς δίσκους που συνδύασαν με επιτυχία και με αρκετά ικανοποιητικό τρόπο , το εμπορικό με το καλλιτεχνικό μέρος , καταφέρνοντας να αναμείξει την μαζικής απήχησης ελαφρά μουσική με την τζαζ , εντάσσοντας στο δυναμικό της μεγάλα και ηχηρά ονόματα , που ναι μεν μπορεί να μην διήνυαν την πλέον δημιουργικότερη περίοδο της καλλιτεχνικής τους ζωής , αλλά προσέφεραν σε κάθε περίπτωση ένα στάνταρ μίνιμουμ ποιότητας ( Grant Green , Freddie Hubbard , Gabor Szabo )

Συγχρόνως η CTI καθιέρωσε τον ήχο CTI δηλαδή ένα μίγμα smooth jazz με πλούσιες και ενίοτε βαριές ενορχηστρώσεις , laid – back συνθέσεις , άψογες παραγωγές και όλα αυτά συγκεντρώνοντας σε κάθε κυκλοφορία της εκείνους από τους μουσικούς εγγύηση για ένα άρτιο αποτέλεσμα .

Ποιος όμως ήταν αυτός ο Creed Taylor που , εν μέσω καταιγιστικών καλλιτεχνικών προτάσεων στον χωρο της τζαζ την δεκαετία του 70 – που όμως δεν είχαν τον αναμενόμενο αντίκτυπο σε πωλήσεις και στην αποδοχή του κοινού – μπόρεσε να δώσει ώθηση στις πωλήσεις δίσκων τζαζ μουσικής , φέρνοντας μάλιστα στο προσκήνιο και καινούργια ονόματα ( Eumir Deodato πχ ) που έκαναν απίστευτα νούμερα ;
 
Last edited:

Δημήτρης Ν.

AVClub Fanatic
17 June 2006
10,209
Θεσσαλονίκη
Ο Creed Taylor γεννήθηκε στην Βιρτζίνια των ΗΠΑ και σπούδασε ψυχολογία στο Duke University. Από τα σχολικά του ακόμα χρόνια άρχισε να παίζει τρομπέτα , κάτι που απεδείχθη αργότερα ιδιαίτερα χρήσιμο , αφού όντας μουσικός ο ίδιος ήταν καλύτερα εξοπλισμένος ως παραγωγός . Με το τέλος των σπουδών του βρέθηκε στην Νέα Υόρκη , όπου γνωρίστηκε με κάποιον που μόλις είχε ξεκινήσει την εταιρία δίσκων Bethlehem κι εκεί του δόθηκε η ευκαιρία να κάνει παραγωγές σε δίσκους των Charles Mingus , Oscar Pettiford κλπ .

Λίγο μετά προσελήφθη στην εταιρία ABC και το 1960 , με δική του προτροπή , ιδρύθηκε η θυγατρική της , Impulse , μια σημαντικότατη εταιρία , που πέρασε στην ιστορία , ως το πιο σημαντικό label τουλάχιστον στον χώρο της αβαν γκαρντ , με ηχογραφήσεις δίσκων που θεωρούνται πλέον κλασικοί ( A love Supreme / John Coltrane , Blues and the abstract truth/ Oliver Nelson , Out of the Cool/ Gill Evans κλπ – αυτό που συνήθως περιγράφουμε ως «δίσκοι που δεν πρέπει να λείπουν από καμμία ενημερωμένη δισκοθήκη» ) .

Με το που υπέγραψε τον Coltrane στην Impulse ο Taylor έφυγε και πήγε στην Verve του Norman Granz κι όταν αυτή πουλήθηκε λίγο μετά στην MGM ήταν αυτός που πήρε τα ηνία της . Τότε συνέδεσε το όνομα του με την «τρέλλα» της μπόσα νόβα , που κατέκλυσε εκείνη την εποχή τις ΗΠΑ και όχι μόνο , αφού έκανε παραγωγή μεταξύ άλλων στα πασίγνωστα all time classics αριστουργήματα «Τhe Girl from Ipanema» και «Desafinado» του Αntonio Carlos Jobim , με τον Stan Getz να συνοδεύει με το σαξόφωνο του την εύθραυστη και υπέροχη φωνή της Astrud Gilberto.

Tην CTI την ξεκίνησε κατ’ουσίαν το 68 με πρωτο κυκλοφορία της το LP «Crying Songs” του Herbert Laws , του γνωστού φλαουτίστα.Ακολούθησαν τα “Red Clay» και “First Light” του ιδίου και το 1971 έκανε παραγωγή στο μεγαλύτερο χιτ της ιστορίας της εταιρίας , την τζαζ εκδοχή του Αlso Sprach Zaratustra του Eumir Deodato , ενός αγνώστου και άσημου μέχρι τότε Βραζιλιάνου πιανίστα και συνθέτη που είδε ξαφνικά το όνομα του να πιάνει με την μία την κορυφή της δημοσιότητας .
 
Last edited:

Δημήτρης Ν.

AVClub Fanatic
17 June 2006
10,209
Θεσσαλονίκη
Το “Prelude” , o δίσκος που περιείχε τον … Ζαρατούστρα , είχε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που έκαναν την CTI μεγάλη , τουλάχιστον σε εμπορικό επίπεδο . Βελούδινα και ευάριθμα έγχορδα , άλλη μια διασκευή κλασικού κομματιού σε λάιτ εκδοχή ( «Πρελούδιο στο Απόγευμα ενός Φαύνου» του Claude Debussy ) , κι αυτή από τον Deodato -που έκανε και όλες τις ενορχηστρώσεις – πολλή ηλεκτρική φανκ τζαζ με έμφαση στα δεξιοτεχνικά περάσματα και ένα all star cast που περιελάμβανε ως ραχοκοκαλιά τον εγνωσμένης αξίας μπασίστα Ron Carter , τον Βilly Cobham στα ντραμς , τον Airto ( Moreira ) στα κρουστά , τον Stanley Clarke στο ηλεκτρικό μπασσο , τον Ray Βarrettο στα κρουστά/ κόνγκα , τον Hubert Laws στο φλάουτο τον John Tropea στην ηλεκτρική κιθάρα και τον ίδιο τον συνθέτη στο ηλεκτρικό πιάνο . Τζαζ φανκ πιάνο, στεντόρεια πνευστά , απίστευτα κρουστά και παρά το παράτολμο και ελαφρώς κιτσάτο της ιδέας ο –Στράους- σε – φανκ – εκδοχή , το όλο εγείρημα ήταν απολύτως επιτυχές καταφέρνοντας να σουιγκάρει με χάρη , στέλνοντας το κομμάτι στο τοπ-τεν του 1973 και κερδίζοντας του ένα Γκράμμυ για την ίδια χρονιά .

Το Prelude είχε όλα τα χαρακτηριστικά της συνταγής του Creed για την επιτυχία. Κατ’ αρχήν οι μουσικοί που έπαιρναν μέρος στις ηχογραφήσεις , ήταν όλοι διαλεγμένοι ένας κι ένας ( Ron Carter , Herbie Hancock , Jack DeJohnette , George benson , Billy Cobham , Idris Muhammad , Stanley Turrentine ) .Πολλοί από αυτούς έπαιζαν ο ένας στον δίσκο του άλλου , εναλλάσσοντας ρόλους ως σεσσιον μουσικοί και ως leading stars .

Η μουσική , είπαμε , ήταν συντηρητική. Η δεκαετία του 70 είχε μια σκηνή φρη τζαζ στο απώγειο της καλλιτεχνικά και με την πλήρη αποδοχή των κριτικών . Αλλά το κοινό που ήταν ; Αυτό το κενό ήρθε να καλύψει η CTI. Συνθέσεις χαμηλών τόνων , αισθησιακές , λυρικές , διασκευές γνωστών ποπ επιτυχιών σε τζαζ κλίμα , διασκευές κινηματογραφικών θεμάτων ( πχ το θέμα από Τα σαγόνια του Καρχαρία σε μια απίστευτη τζαζ φανκ διασκευή στο Black Widow του Lalo Schiffrin με το πιάνο να εισάγει το θέμα ) . Για τις πιο φάνκυ στιγμές δημιουργήθηκε σύντομα και μια θυγατρική της CTI , η Kudu , όπου καλλιτέχνες όπως ο Idris Muhammad ,κ.α. ηχογράφησαν την δικιά τους εκδοχή του ντίσκο φανκ και της ατέλειωτης ρυθμολογίας . Ο in house ενορχηστρωτής Don Sebeski φρόντιζε να ντύσει τα κομμάτια και κυρίως τις διασκευές των γνωστών χιτς , με πολυτελείς ενορχηστρώσεις, γεμάτες λυρική δάθεση , δημιουργώντας έναν ήχο στρογγυλεμένο , αποφεύγοντας τις κακοτοπιές των ηχητικών γωνιών και εξτρεμισμών, έναν ήχο που χάϊδευε τα αυτιά , κλεισμένος μέσα σε χλιδάτα εξώφυλλα που χάϊδευαν τα μάτια .

Ο Creed Τaylor με την CTI κατάφερε να φέρει την τζαζ , έστω και κουτσουρεμένη κοντά σε μεγάλα , πολυπληθή ακροατήρια , που δεν είχαν και τόση επαφή με το bob και το hard bop , ενώ η free jazz τους έστελνε αδιάβαστους .

Όχι πως η τζαζ δεν ήταν παρούσα μέσα στα αυλάκια των κομματιών. Απλώς ήταν μια τζαζ για όσους …φοβόντουσαν την τζαζ .

To 1978 η CTI χρεωκόπησε
 
Last edited:

Δημήτρης Ν.

AVClub Fanatic
17 June 2006
10,209
Θεσσαλονίκη
ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
Hubert Laws / Crying Song
Hubert Laws / Morning Star
George Benson / White Rabbit
Freddie Hubbard / Red Clay
Antonio Carlos Jobim / Stone Flower
Stanley Turrentine / Sugar
George Benson / Beyond The Blue Horizon
George Benson / Body Talk
Freddie Hubbard / First Light
Freddie Hubbard /Straight Life
Hubert Laws / The Rite Of Spring
Stanley Turrentine with Milt Jackson / Cherry
Deodato* / Prelude
Deodato* / Deodato 2
Airto / Free
Esther Phillips / What A Diffεrence A Day Makes
Lalo Schifrin /Βlack Widow
Ιdris Muhammad / The Power of soul
Idris Muhammad / House of the Rising Sun
Ron Carter / Blues Farm
Astrud Gilberto with Stanley Turrentine
Grant Green / The Main Attraction


cdthumb.jpg

cdcover.jpg

cdthumb.jpg
 
Last edited:

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,335
αφού ευχαριστήσω κι εγώ τον φίλο μας Γιώργο Κουν :grinning-smiley-043
ας προσθέσω έτσι βιαστικά ότι η cti συνδύαζε μαγευτικά τον καθαρό ακουστικό ήχο πχ του Ron Carter με τον ηλεκτρικό ήχο των διαφόρων sidemen (πχ black widow), τα, αρκετά μερικές φορές, πνευστά (πχ White rabbit) με τα λιτά εν αντιθέσει σύνολα (Free) καταφέρνοντας από ένα πυρήνα 10-15 μουσικών να φτιάξει ένα σωρό όμορφες παραλλαγές πλαισιώνοντας διάφορους καλλιτέχνες ή σπρώχνοντας στο προσκήνιο έναν από τους προαναφερθέντες, με τους υπόλοιπους να αλλάζουν ρόλο.

Κάτι σαν 10 μπάντες σε μία....
Αυτό ήταν το κατόρθωμα του Creed.
Ηχογραφήσεις χωρίς dolby, με απύθμενο φύσημα, τις βελόνες VU βαθειά μέσα στο κόκκινο, αλλά με μουσική ζεστή και ανθρώπινη
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,335
Να προσθέσω επίσης
George Benson: The other side of Abbey Road....

(θα θυμηθούμε κι άλλα...)
φυσικά λάβετε υπόψη ότι όλη αυτή η σειρά σήμερα διατίθεται σε remasters με 6.90 !
 
14 December 2006
4,265
Ωραίο αφιέρωμα Δημήτρη και με ενδιαφέρουσα "οπτική"(εννοώ αφιέρωμα σε label).Καποια πράγματα απο αυτά που αναφέρεις τα έχω ακούσει, αλλά χρειάζεται και παραπάνω ψάξιμο καθώς και κάποιοι μου είναι εντελώς άγνωστοι (Airto,Grant Green,laws,Hubband).Aπο Idris επίσης πολύ λίγα πράγματα.
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,335
ξεκινάς από το Α λοιπόν.
Και εκεί υπάρχει ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ όνομα...
 

McZab

Supreme Member
3 July 2006
4,843
Belleville
Δυστυχώς ο μεγάλος αυτός κιθαρίστας Grant Green δεν πρόλαβε να κάνει παρά μόνο το "The Main Attraction" (1976) με την Kudu καθώς ήδη είχε προβλήματα υγείας. Γι' αυτό και τα περισσότερα LPs είναι με την Blue Note (αρχές '60) και μετά με τη Verve.

Και link για αγορές...

ΥΓ. Ντοκ φοβερή παρουσίαση!
 

petros_m

Supreme Member
18 June 2006
8,210
Αλιμος
Διαφωνω με ολους σας. Αυτο ειναι το χειροτερο ειδος παρουσιασεων γιατι αργα ή γρηγορα μου κοστιζουν πανω απο 100! Συνεπως, προτείνω να καταργηθουν...
































:eek:
 
17 June 2006
14,350
Οσον αφορά το φόβο απέναντι στη τζάζ, το έχω ξαναπεί και δεν θα κουρασθώ να το λέω, προς πάσα κατεύθυνση και προς κάθε ενδιαφερόμενο: η τζάζ Δεν είναι, σε καμία περίπτωση, Εύκολη μουσική. Απαιτεί από τον ακροατή της χρόνο και προσοχή. “Η τζάζ είναι ο εξωγήινος επισκέπτης στον μουσικό πολιτισμό μας, μια alien παρουσία σε μια κουλτούρα ως επί το πλείστον απερίσκεπτη και με παρωπίδες” έγραψε πριν λίγο καιρό κάποιος. “Απαιτεί, από μέρους του ακροατή της, προσπάθεια και μεγάλες δυνατότητες προσαρμογής. Απαιτεί, επίσης, μια κάποια αναστολή των …συνηθισμένων προσδοκιών του, του τρόπου που έχει μάθει να ακούει την μουσική. Ακολουθεί κανόνες που αντιτίθενται σε κάθε είδους συνηθισμένη πολιτιστική συναίνεση. Αλλά είναι εδώ και είναι ακόμη (μετά από 2-3 μάλλον …πρώιμες νεκρολογίες) μια από τις πιο δημιουργικές εκφραστικές δυνάμεις που μας έχουν απομείνει. Όλα αυτά τα πέτυχε μέσα σε, μόλις, έναν αιώνα ύπαρξής της. Με τα δεδομένα της Κλασσικής μουσικής, αυτό το χρονικό διάστημα, χοντρικά, σημαίνει από τον Bach μέχρι τον Mozart.
Κοντολογίς, έχουμε γίνει μάρτυρες του Big Bang. Αλλά τα καλύτερα, δεν έχουν ακόμα κάνει την εμφάνισή τους.”
Προσυπογράφω με χέρια και με πόδια. Και, περιμένοντας τα καλύτερα, βρίσκω μπροστά μου συνέχεια ένα τεράστιο σε όγκο, εξωφρενικά όμορφο υλικό που με περιμένει να του παραδοθώ, να μου αποκαλύψει ένα σωρό πράγματα και να με ανταμείψει πλουσιοπάροχα για τον χρόνο και την προσοχή που του αφιέρωσα.
 
27 June 2006
7,771
K α τ α π λ η κ τ ι κ ή παρουσίαση Ντοκ!

Εδώ και μερικά χρόνια βούτηξα για τα καλά σε πολλά από τα νούμερα της εταιρείας και δεν έμεινα καθόλου δυσαρεστημένος.

Μιλάμε για αδιανόητες παραγωγές, εκτελέσεις ύψιστου μεγέθους, χρώματα που σε τραβάνε κοντά τους με γοητεία που δεν υπάρχει πια στις μέρες μας.

Label που λόγω της ποιότητας του καταλόγου, αλλά και της χαμηλής τιμής στα δικά μας μαγαζιά, προσφέρεται για ανελέητο ξεψάχνισμα!