H Mουσική σκηνή του Canterbury-Μιά σύντομη παρουσίαση

Τι ιδιαίτερο μπορεί να υπάρχει σε μια μεσαιωνικού στυλ Αγγλική πόλη , κάπου 50 μίλια μακριά από το Λονδίνο , εκτός από το ότι είναι η έδρα του Αρχιεπίσκοπου του Canterbury – αρχηγού της Αγγλικανικής Εκκλησίας – ( γεγονός που εμάς δεν μας ενδιαφέρει και τόσο ) ;

Μα φυσικά το «διάσημο» σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης το Simon Langton Grammar School . Και δικαίως θα αναρωτηθείτε γιατί είναι διάσημο και πρέπει να μας ενδιαφέρει περισσότερο από την Αγγλικανική Εκκλησία ;
Διότι σε αυτό φοίτησαν σχεδόν την ίδια εποχή , σχεδόν όλοι αυτοί που αργότερα απετέλεσαν την περίφημη Σχολή του Canterbury , μία από τις πλέον σημαντικές επιδραστικές και πρωτότυπες «σχολές» μουσικής της Μεγάλης Βρεττανίας , οι κεπρόσωποι της μπόρεσαν και ανακάτεψαν το ροκ , την βρεταννική ποπ , την ψυχεδέλεια , την τζαζ και την αβάνγκαρντ ( από τον Rilley έως τον Στοκχάουζεν ) , μια κοιτίδα μουσικής αντίστοιχης σε σπουδαιότητα με το Haight Ashbury , μητρόπολη της ψυχεδέλειας στις Ηνωμένες Πολιτείες .

Πράγματι η επίσημη αναμνηστική φωτογραφία της χορωδίας της τάξης του 1958 του Simon Langton Grammar School , απεικονίζει 56 παιδιά με τις στολές τους , οργανωμένα σε σειρές ανάλογα με την ηλικία τους . Στην πρώτη σειρά με κοντά παντελονάκια , στα δεκατριάχρονα , κάθονται δίπλα – δίπλα ο Robert Wyatt με τον Hugh Hopper . Και πιο πίσω στην σειρά με τους μεγαλύτερους – τους 15χρονους - τρίτος και πέμπτος από τα δεξιά είναι ο Brian Hopper ( αδελφός του Hugh ) και ο Mike Ratledge . Ο Mike και ο Brian μάλιστα προέρχονταν και από το ίδιο δημοτικό το St Stephens School.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά , αφού οι ήδη υπάρχοντες θα μπορούσαν από μόνοι τους να δυναμιτίσουν τα μουσικά πράγματα στην Βρεταννία , το 1960 ο πατέρας του Robert Ellidge Wyatt , George διάβασε μια αγγελία στην εφημερίδα New Statement , ενός Αυστραλού νεοαφιχθέντος στην Αγγλία , ο οποίος ζητούσε οικονομική και απλή στέγη , και απεφάσισε να τον καλέσει στο 17 δωματίων σπίτι τους και να του νοικιάσει ένα δωμάτιο . Ο Αυστραλός ήταν βέβαια o David Allen , ο οποίος κατέφθασε , εκτός από την τρέλλα του , μαζί με μια μεγάλη συλλογή δίσκων jazz .

Και βέβαια μπορεί ο Πάουλο Κοέλιο να λέει κάτι μπαρουφολογίες για σύμπαντα και δυνάμεις που συνομωτούν γενικώς και αορίστως , αλλά πως αλλοιώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι ο Wyatt , περίπου την ίδια εποχή , γνωρίζεται με τον φίλο μιάς κοπέλλας που του άρεσε πολύ και αντί να αναπτυχθεί μεταξύ τους εχθρότητα και ανταγωνισμός – αφού γούσταραν την ίδια κοπέλλα – αυτοί έγινα φίλοι . Ο Robert Wyatt δηλαδή με τον Kevin Ayers , γιατί αυτός ήταν ο φίλος της φίλης και παρ’ ολίγον ανταγωνιστής .

Ολοι αυτοί λοιπόν , με τον ένα ή τον άλλο τρόπο , ασχολούνταν και με την μουσική . Ο Ratledge πχ και ο Brian Hopper είχαν κλασσική εκπαίδευση και μαζεύονταν συχνά για να παίξουν μαζί , ο πρώτος στο πιάνο κι ο δεύτερος στο όμποε διάφορα κλασσικά κομμάτια μουσικής δωματίου και αργότερα σύγχρονων συνθετών – απ’ τον Debussy στον Stockhausen και στον Boulez .

Σιγά σιγά μάλιστα το ενδιαφέρον τους στράφηκε προς την τζαζ ( Coltrane , Mingus , Parker , Davis , Lacy και κυρίως Cecil Taylor ) . Ο Wyatt έμαθε ντραμς από τον George Neidorf έναν Αμερικανό που είχε γνωρίσει ο Allen στο Παρίσι και επιστρέφοντας στην Αγγλία και στο σπίτι των Ellidge Wyatt τον κουβάλησε απρόσκλητο μαζί . Εκτος της μουσικής έκαναν χάπενινγκς , διάβαζαν και έγραφαν ποίηση , ζωγράφιζαν , ορισμένοι φτιαχνόντουσαν , πηγαινοερχόντουσαν σε Παρίσια και Μαγιόρκες κ.ο.κ.

Το 1962 οι Allen , Wyatt και Hugh Hopper φτιάχνουν τους The David Allen trio και παίζουν δυο τρία gigs ( στο τρίτο μάλιστα καλούν και τον Ratledge από την Οξφόρδη, όπου ήταν με υποτροφία σε σπουδές φιλοσοφίας , για να παίξει μαζί τους πιάνο ) . Η μουσική κάτι μεταξύ Taylor και σύγχρονης και ένας θεός ξέρει τι και η . . . αποτυχία εξασφαλισμένη.

Το 1964 και κατ’ άλλους Ιούνιο του 1963, οι αδελφοί Hopper , μετά τις αποτυχημένες προσπάθειες στον χώρο της τζαζ και της αβαντ γκαρντ και αφού έκαναν την αυτοκριτική τους , αναθεωρώντας την άποψη τους για τους Beatles ( ναι , δεν είναι μάπες τελικά οι Beatles ) αποφασίζουν να φτιάξουν ένα γκρούπ που να βασίζεται στο beat πλέον και όχι στην τζαζ , αλλά στο ρυθμό του ροκ’εν’ρολ . Για κιθαρίστα παίρνoυν τον Richard Sinclair . Tην ίδια εποχή , σε μια ένδειξη άψογου χρονικού συγχρονισμού , επιστρέφουν από την Μαγιόρκα οι Wyatt και Ayers . Ο Robert αναλαμβάνει τα ντραμς κι ο Ayers τα φωνητικά . Μένει μόνο το όνομα. Ο Hugh προτείνει το The Wild Flowers και ο Kevin ( Ayers ) ως ένδειξη φόρου τιμής στον αγαπημένο του Oscar Wilde τους προσθέτει και το e στο τέλος κάνοντας τους The Wilde Flowers. Όλα ήταν έτοιμα για ένα άδηλο αλλά τελικά ένδοξο μέλλον . Οι Wilde Flowers δεν ηχογράφησαν κάτι επίσημο ( ένα διπλό cd κυκλοφόρησε για πρώτη φορά πριν μερικά χρόνια ) αλλά ευτύχησαν από τις τάξεις τους να ξεπηδήσουν τελικά μια πλειάδα συγκροτημάτων που άλλαξαν το μουσικό τοπίο της Βρεταννικής μουσικής σκηνής .

Mε λίγα λόγια οι συνεχείς μετακινήσεις διαφόρων μελών και οι νέοι σχηματισμοί που προέκυπταν και απετέλεσαν την βάση αυτού του έξοχου μουσικού αμαλγάματος , έχουν περίπου ως εξής :

Οι Wilde Flowers υπήρξαν ως γκρούπ με αυτήν την μορφή μέχρι το 1965 . Τότε προστέθηκαν στην σύνθεση τους οι Richard Coughlan ( dr) και Pye Hastings ( voc , g) ενώ έφυγαν οι Ayers και Sinclair ( ο τελευταίος για να πάει στο κολλέγιο ) . Τον Αυγουστο του 1966 ο Wyatt με τους Ayers , Allen και Ratledge θα δημιουργήσει τους πρώτους Soft Machine , το απόλυτο ψυχεδελικό underground γκρούπ της Μεγάλης Βρεταννίας ( τουλάχιστον για δύο δίσκους ) .

Ο Allen , θα φύγει όταν του αρνείται η είσοδος στην χώρα μετά από μια περιοδεία στην γαλλία και θα φτιάξει τους Gong .Μαζί του o Steve Hillage ( g ) από τους Uriel ( και Arzachel – στην ουσία το ίδιο γκρουπ αλλά με ψευδώνυμα ) και τους Khan . Οι εναπομείναντες Uriel ( Mont Campell ( b ) , Clive Brooks ( dr) και Dave Stewart ( org) θα αλλάξουν όνομα και θα γίνουν Egg .

Ο Richard Sinclair μαζί με τον ξάδελφο του Dave Sinclair ( keys) και τους Richard Coughlan και Pye Hastings θα δημιουργήσουν τους Caravan ( 1968 ) το πιο χαρακτηριστικό γκρούπ του Canterbury .

Ο Wyatt φεύγοντας από τους Soft machine το 1970 μετά το “Fourth” , θα δημιουργήσει τους Matching Mole με τους David Sinclair , Phil Miller ( g) , Bill McCormick ( b ) Dave McRae ( keys ) . O Bill McCormick προέρχονταν από τις τάξεις των Quiet Sun ( Phil Manzanera ( g ) ο γνωστός των Roxy Music , Dave Jarrett ( keys ) και Charles Hayward ( dr ) – αυτός που θα φτιάξει μερικά χρόνια αργότερα τους This Heat ) .

Από τους Caravan με μπροστάρηδες τα ξαδέλφια Sinclair θα δημιουργηθούν οι Hatfield and the North , μαζί με τον Phil Miller και τον Pip Pyle , ντράμμερ των Delivery ( 1969-71 ) και των Gong , στους οποίους θα προστεθεί ο γνωστός μας από τους Egg David Stewart μετά την αποχώρηση του David Sinclair . Την εποχή εκείνη ( 1975 ) οι Dave Stewart , Phil Miller , Mont Campell ( από τους Uriel και Egg ) και Amanda Parsons ( voc ) , Bill Brufford ( dr ) , Allan Gowen ( synths ) - από τους Gilgamesh - θα φτιάξουν τους National Health .

Eν τω μεταξύ στους Soft Μachine είχαν από το 1970 προστεθεί οι Elton Dean ( sax ), Lyn Dobson ( fl, sax ) –και για ένα διάστημα στους Τhird Ear Band – Nick Evans ( trombone ) , Mark Charig ( cornette ) και Rab Spall ( vln) , ενώ μετά την φυγή / διώξιμο του Wyatt ( κάτι για το οποίο αρνείται πεισματικά να μιλήσει πλέον ο Wyatt ) έρχονται οι Roy Babbington ( eb , db) από τους Delivery και John Marshall ( dr ) , ενώ μετά το «5» θα προστεθεί ο karl Jenkins ( sax , ob , cl) από τους Nucleus και τελικά και o Allan Holdsworth ( κάποια στιγμή και στους Gong στην μετά Allen εποχή ) . Ο Kevin Ayers , φεύγοντας επίσης από τους Soft Μachine πριν από την ηχογράφηση του περίφημου “Third” έφτιαξε τους Whole World με David Bedford ( p ) , Mike Oldfiled ( b ) , Lol Coxhill ( sax ) και Dave Dufort ( dr ) , τους Kevin Ayers & Decadence , την Kevin Ayers Band . Α και κάποια στιγμή , ( 68 ) με τους Softs έπαιξε και ο μετέπειτα γνωστός από τους Police , Αndy Summers .

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
Soft machine
Vol. One ( 1968 )
Vol Two ( 1969 )
Third ( 1970 )
Fourth ( 1971 )
5 ( 1972 )
6 ( 1973 )
Seven ( 1973)
Bundles ( 1975)

Caravan
Caravan ( 1968 )
If I could do it again I would do it all over you ( 1970 )
In the land of Grey and Pink ( 1971 )
Waterloo Lily ( 1972 )

Hatfiled and The North
Hatfiled and The North ( 1974 )
The Rotter’s Club ( 1975 )

National health
National health ( 1978 )
Of Queus and Cures ( 1978 )

Matching Mole
Matching Mole ( 1972 )
Little Red Record ( 1972 )

Arzachel
Arzachel ( 1969 )

Egg
Egg ( 1970 )
The Polite force ( 1971 )
The Civil Surface ( 1974 )

Khan
Space Shanty ( 1972 )

Kevin Ayers Joy of A toy ( 1969 )
Shooting at the moon ( 1970 )
The confessions of Dr Dream and other stories ( 1974 )

Quiet Sun Mainstream ( 1974 )

Gong
Δείτε εδώ


( Όλα από **** και πάνω )

ΠΗΓΕΣ
Το βιβλίο Soft machine / Out bloody Rageous : Graham Bennett
Το Γενεαλογικό δένδρο του Canterbury φτιαγμένο από τον Peter Frame το 1977 ( βρίσκεται μέσα στο booklet του δίσκου Triple Echo των Soft machine )
Το άρθρο Mύθοι του Canterbury του Νίκου Κοντογούρη από το περιοδικό Zoo ( τεύχη 8 , 9 και 10 )

Σε περίπτωση τώρα που αναρωτιέται κάποιος που είναι οι προσωπικοί δίσκοι του Robert Wyatt , έχω να παρατηρήσω δύο πράγματα .
Πρώτον κατά την προσωπική μου άποψη τα προσωπικά του δύσκολα συγκαταλέγονται σ' αυτό που ονομάζουμε ήχο του Canterbury . Μάλλον ήχος Wyatt θα έπρεπε να ονομάζεται.
Δεύτερον ο γράφων έχει μιά εντελώς ιδιότυπη σχέση με τον Wyatt . Αφ' ενός θεωρώ το "The End of an Ear" ( 9,5/10 ) μία από τις πλέον εμπνευσμένες στιγμές του Wyatt , σχεδόν αντίστοιχη σε σπουδαιότητα με ένα ομολογουμένως πιό αφαιρετικό και πιο free αλλά εξ ίσου σημαντικό και πρωτογενές "Third" , αφ' ετέρου βαριέμαι το "Rock Bottom" ( 5/10) , όντας μία χαμηλών τόνων υποτονική συλλογή τραγουδιών χωρίς ενδιαφέρον , και απολαμβάνω και το "Ruth is stranger than Richard" ( 8/10 ) ως πιό οργανωμένο αλλά και εγγύτερα στο Canterbury τζαζ ροκ άλμπουμ.
Οπότε ...κάντε ότι καταλαβαίνετε , αλλά πλησιάστε στο "The End of an ear" με προσοχή .

Θα πρέπει να σου δώσω πολύ πράγμα γιά κατ' οίκον μελέτη. Φεύγω 14 επιστρέφω 28/8