"Καρδιά μου, καϋμένη..."

Keith Jarrett, Gary Peacock, Jack DeJohnette: My Foolish Heart – Live at Montreux, 2001 (ECM 2XCD 2007).

Ηχογραφήθηκε το 2001, “ζωντανά” στο Montreux. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο Jarrett φύλαξε τις ταινίες στο ψυγείο για κάποια ειδική περίσταση. Κυκλοφορούν τώρα που το τρίο γιορτάζει, όπου νάναι, τα 25χρονά του.
Ο πρώτος δίσκος κινείται στο γνωστό υψηλότατο επίπεδο που μας έχουν συνηθίσει: πρόκειται ίσως για το καλύτερο σύγχρονο πιάνο-τρίο και, στη συγκεκριμένη εμφάνιση, ήταν σε μιά πολύ καλή βραδυά, βλέπε σε εκτυφλωτική φόρμα. Παίζουν γνωστά standards από το τζάζ ρεπερτόριο αλλά δεν παίρνουν τίποτα σαν δεδομένο: τα επανεκτιμούν, τα ξαναπλάθουν με τη φαντασία τους, τα ξανα-ανακαλύπτουν από την αρχή.
Και κάπου εκεί, προς τη μέση της συναυλίας, συμβαίνει το αναπάντεχο, που την απογειώνει κυριολεκτικά: το τρίο παραδίδεται στη φρενίτιδα του ragtime. “Ain’t Misbehavin”, “Honeysuckle Rose”, “You Took Advantage Of Me”. Τα 2 πρώτα είναι του Fats Waller, το τρίτο των Hart και Rodgers. H μουσική ξαφνικά φορτίζεται με τη σιγουριά μετρονόμου και τη φροντίδα προσευχής, με έναν αχτύπητο συνδυασμό νοσταλγικής νοστιμιάς και καυχησιάρικης αδημονίας. Την ακούς να κυοφορεί, σε ισόποσες δόσεις, την ευλαβικότητα μαζί με την ασέβεια. Να παραπέμπει εκστατική στους εκκλησιαστικούς ύμνους του γκόσπελ, στις πανηγυριώτικες μπάντες, στο stride του Χάρλεμ, στο μοντερνισμό. Με αλγεβρική ακρίβεια και υπέροχα αρχιτεκτονικά σχέδια από τη rhythm section, καθώς μοιάζει να δίνει ζωή και να επεξηγεί κάθε μία πλευρά από τις πολυεδρικές αρμονίες των τραγουδιών, την ώρα που διατυπώνει τη μελωδία. Είναι υψηλή καλλιτεχνία με τα όλα της, επιθετική και ταυτόχρονα απίστευτα τρωτή, με τρομαχτικά αποθέματα αμεσότητας και συγκινησιακής δύναμης.
Η ηχογράφηση είναι απλά ασύλληπτη.
Ενα Διαμάντι.

Δεν ξέρω πότε θα εισαχθεί εδώ και θα το βρίσκει κανείς στα κεντρικά δισκοπωλεία. Εγώ το έκανα pre-order από Αμερική. Για διπλό άλμπουμ ECM, μου ήρθε πολύ φτηνό.

Μιά ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει για το ...μηχανοστάσιο, τη rhythm section των Gary Peacock και Jack DeJohnette. Τα βιογραφικά τους φωνάζουν βέβαια από μακριά, αλλά αυτό δεν φτάνει για να μαντέψει κανείς τι γίνεται εδώ. Μιλάμε για την τέλεια συμβίωση. Το κοντραμπάσο κρατάει τον μίτο της Αριάδνης μέσα στους λυρικούς/αρμονικούς δαίδαλους και τα τύμπανα, μεθυσμένα, παραδομένα στο swing, σπρώχνουν το ακρόαμα με μιά καταπληκτική δύναμη. Απόλαυση για το κεφάλι του ακροατή και φωτιά για τα σπλάχνα του.