- 17 June 2006
- 14,350
Paul Bley: Solo In Mondsee (ECM CD - 2007)
Ο Paul Bley είναι σήμερα 75 χρόνων. Παίζει πιάνο και είναι ανάμεσα στους φάρους της σύγχρονης avant garde, ένας από τους πιο σημαντικούς πρωθιερείς της αυτοσχεδιαζόμενης μουσικής. Είναι από πολύ παληά στο κουρμπέτι: για την ακρίβεια, είναι ένας από αυτούς τους πραξικοπηματίες που ανέτρεψαν το bebop, μαζί με τον Ornette Coleman, τον Don Cherry και τον Charlie Haden, στα τέλη της δεκαετίας του '50. Θεωρείται διανοουμενίστικος και παίζει μ έναν τρόπο που σφύζει από προσήνεια και χιούμορ. Είναι ένας από τους εστέτ που έφεραν στη free jazz πολλές από τις ιδιότητες της μουσικής δωματίου. Οπως τις πεντακάθαρες, εύθραυστες μελωδικές γραμμές, τις απρόσμενες αρμονικές και δυναμικές αλλαγές, που επενεργούν πάνω στον ακροατή σαν παγωμένοι κρύσταλλοι στη ραχοκοκαλιά. Το κλειδί για να “κουμπώσεις” μαζί του, βρίσκεται στην απίστευτη οικονομία σ αυτά που παίζει: θέλει προσπάθεια γιατί πρόκειται για ένα άκουσμα πολύ προσωπικό που απεχθάνεται βαθειά το προφανές, τις εύκολες λύσεις - παίζει με τις σιωπές, σχεδόν υπνοβατεί και μοιάζει κατανυκτικό. Μια μουσική σε θραύσματα και τσακίδια, αλλά δονούμενη από μια συνεχή, υπόκωφη ασταμάτητη ροή. Πυκνοί, συμπαγείς ηχητικοί όγκοι, musique concrete συντεθειμένη από σκόρπια συναισθήματα, αναφορές και ατμόσφαιρες, την είπαν “κοντινή στους Καθρέφτες (“Miroirs”) του Ravel, αλλά με έντονη την αρτηριακή πίεση της τζάζ”. Ούτε μία νότα παραπάνω από ότι πρέπει, πολλές φορές μόλις ένα μικρό κλάσμα του όλου, αφηρημένοι υπαινιγμοί και νύξεις φτάνουν τα αυτιά σου καθώς τον ακούς να πορεύεται αργά, μοναχικά, σχεδόν διστακτικά, να πισωγυρίζει και να επανακάμπτει, να περνοδιαβαίνει χαλαρός κάθε λογής σύνορα και ιδιώματα, να αποδιοργανώνει τα θέματά του και να τα τσακίζει σε άπειρα μικρά θραύσματα μέσα στα οποία τσιμπάς απόηχους από ολόκληρη την ιστορία της τζάζ και όχι μόνο, από τον Earl Hines μέχρι τον Charles Mingus, από τον Oscar Peterson μέχρι τον Sonny Rollins, από τον Stravinsky μέχρι τον Ligeti.
Μέσα στους καλύτερους και πιο δύσκολους δίσκους σόλο πιάνου της χρονιάς. Στο απαίδευτο αυτί, το άκουσμα αποκαλύπτεται αργά, μετά από κάμποσες διαδοχικές ακροάσεις. Κάτω από τους πάγους, νιώθεις ένα όραμα διάπυρο που σε καθηλώνει. Τα οφέλη του ακροατή, μακροπρόθεσμα και πολύ πλουσιοπάροχα: Δεν γνωρίζω ούτε έναν μέτριο δίσκο του Paul Bley – έχει βγάλει κάπου 120 (!) και έχω ακούσει πάρα πολλούς από αυτούς.
Last edited by a moderator:
