O Paul Haggis του βραβευμένου με όσκαρ Crash μας διηγείται την ιστορία ενός βετεράνου του Βιετνάμ που αναζητά τον εξαφανισμένο γιο του, ο οποίος μόλις γύρισε από το Ιράκ.
Ο κύριος λόγος να τη δείτε είναι η ηθοποιία: Πρωταγωνιστεί ο Tommy Lee Jones, ένας ηθοποιός που και εδώ δεν διέψευσε την εκτίμησή μου. Εξαιρετικότατος. Η Charlize Theron συνεχίζει να εξελίσσεται ως ηθοποιός, και σε αυτό το ρόλο αστυνομικού που ελάχιστα έχει να κάνει με την εμφάνισή της, είναι -κατ' εμέ- ομορφότερη απο ποτέ. Η Susan Sarandon στο μικρό ρόλο της γυναίκας του Jones ήταν, αναμενόμενα, πολύ καλή.
Η σκηνοθεσία είναι αργή, δημιουργόωντας την ατμόσφαιρά της με πολλές σιωπηλές σκηνές. Ο σκηνοθέτης ποντάρει πολύ στις ικανότητες των ηθοποιών και βασίζει πολλά πλάνα στα πρόσωπά τους, άλλα πέραν αυτών, υπάρχουν και πολλά που θα τα χαρακτήριζα κλισέ. Ευπρόσδεκτο, ωστόσο, το γλυκόπικρο χιούμορ κάποιων σκηνών.
Το σενάριο με έκανε να καταλάβω τι ενόχλησε αρκετούς φίλους μου στο Crash. Εκείνο φώτιζε αρκετές πτυχές του θέματός του που εγώ δεν γνώριζα, για αυτό και μου άρεσε. Αυτό ένοιωσα ότι "preaches to the converted" και, όντας ήδη στο ίδιο ιδεολογικό στρατόπεδο με τους δημιουργούς, το έντονα διδακτικό τους ύφος μου φάνηκε υπερβολικά μελοδραματικό. Ομοίως και για τη δευτερεύουσα πλοκή του σεξισμού. Επίσης, υπολείπεται του Crash στο ότι είναι πιο προβλέψιμο: Οι ανατροπές δεν είναι το δυνατότερό του κομμάτι.
Γενικά, η νέα δημιουργία του Haggis υπολείπεται της προηγούμενης, αλλά αυτό σίγουρα δεν την καθιστά ανάξια λόγου. Πιστεύω ότι θα αρέσει σε αρκετούς, ιδίως αυτούς που δίνουν μεγαλύτερη σημασία στην ηθοποιία και εκτιμούν τον αργό ρυθμό. Όμως όσοι δυσανασχέτησαν με το Crash, δεν πρέπει να περιμένουν κάτι καλύτερο.
Ο κύριος λόγος να τη δείτε είναι η ηθοποιία: Πρωταγωνιστεί ο Tommy Lee Jones, ένας ηθοποιός που και εδώ δεν διέψευσε την εκτίμησή μου. Εξαιρετικότατος. Η Charlize Theron συνεχίζει να εξελίσσεται ως ηθοποιός, και σε αυτό το ρόλο αστυνομικού που ελάχιστα έχει να κάνει με την εμφάνισή της, είναι -κατ' εμέ- ομορφότερη απο ποτέ. Η Susan Sarandon στο μικρό ρόλο της γυναίκας του Jones ήταν, αναμενόμενα, πολύ καλή.
Η σκηνοθεσία είναι αργή, δημιουργόωντας την ατμόσφαιρά της με πολλές σιωπηλές σκηνές. Ο σκηνοθέτης ποντάρει πολύ στις ικανότητες των ηθοποιών και βασίζει πολλά πλάνα στα πρόσωπά τους, άλλα πέραν αυτών, υπάρχουν και πολλά που θα τα χαρακτήριζα κλισέ. Ευπρόσδεκτο, ωστόσο, το γλυκόπικρο χιούμορ κάποιων σκηνών.
Το σενάριο με έκανε να καταλάβω τι ενόχλησε αρκετούς φίλους μου στο Crash. Εκείνο φώτιζε αρκετές πτυχές του θέματός του που εγώ δεν γνώριζα, για αυτό και μου άρεσε. Αυτό ένοιωσα ότι "preaches to the converted" και, όντας ήδη στο ίδιο ιδεολογικό στρατόπεδο με τους δημιουργούς, το έντονα διδακτικό τους ύφος μου φάνηκε υπερβολικά μελοδραματικό. Ομοίως και για τη δευτερεύουσα πλοκή του σεξισμού. Επίσης, υπολείπεται του Crash στο ότι είναι πιο προβλέψιμο: Οι ανατροπές δεν είναι το δυνατότερό του κομμάτι.
Γενικά, η νέα δημιουργία του Haggis υπολείπεται της προηγούμενης, αλλά αυτό σίγουρα δεν την καθιστά ανάξια λόγου. Πιστεύω ότι θα αρέσει σε αρκετούς, ιδίως αυτούς που δίνουν μεγαλύτερη σημασία στην ηθοποιία και εκτιμούν τον αργό ρυθμό. Όμως όσοι δυσανασχέτησαν με το Crash, δεν πρέπει να περιμένουν κάτι καλύτερο.
