- 17 June 2006
- 14,350
Να πώ εξ αρχής ότι το πιάνο στα χέρια του μακαρίτη του Don Pullen θύμιζε ταχυδρομική άμαξα στο Φαρ Ουέστ που διαβαίνει ένα κακοτράχαλο μονοπάτι γεμάτο κροκάλες, νεροφαγώματα και λακούβες. Το Victory Dance (for Sharon) μοιάζει με πυρρίχιο: μια αιθέρια μελωδία ξεπηδάει και δηλώνει το θέμα ενώ δίπλα της ξεκινάει ένα ρυθμικό μπουρίνι˙ η ελαστικότητά του συγχωνεύεται τέλεια με τις πιο βαθιές ρίζες της αφρο-αμερικάνικης παράδοσης καθώς το ίδιο, με δόλιες παρεμβολές, μετατρέπεται σε δερβίση˙ το στροβίλισμά του στολίζεται με καλαισθησία, κομψότητα και εκζήτηση˙ αποπνέει οργασμική ευφορία και οι εξάρσεις του μοιάζουν να εκλογικεύουν και να γιορτάζουν ξεδιάντροπα όλες τις λόξες και τις παραξενιές του˙ ελαφρές φωτοσκιάσεις από γκόσπελ το στεφανώνουν καθώς σκάνε απανωτά γύρω του ακανόνιστα αρμονικά σχέδια κι εκείνο τείνει συνέχεια προς μία κορύφωση που δεν καταφέρνει να φτάσει ποτέ. Το κομμάτι περνάει του λιναριού τα πάθη καθώς αναπτύσσεται, τεντώνεται, καλλωπίζεται και κακοποιείται σε βαθμό αφαίρεσης. Αλλά η μελωδική γραμμή δε δείχνει να παίρνει χαμπάρι: δε χάνει μέτρο˙ υπονομεύεται από τις κλαγγές και τους γδούπους, τις κακοφωνίες που θυμίζουν δαίμονες από καρτούν, τις ρητορείες και τα χάχανα που εξαπολύει πάνω της μια τρομαχτική πιανιστική τεχνική: ομάδες από πλήκτρα που ο πιανίστας τις ελέγχει απόλυτα και κυριολεκτικά τις κάνει ό τι θέλει, ενώ μικρά μοτίβα διάσπαρτα στο διάβα της λειτουργούν σαν οδοδείκτες: αναφέρονται άμεσα στα τονικά κέντρα, την υποστυλώνουν και τη βοηθούν να μη ξεστρατίζει˙ το boogie woogie όπως θα το έπαιζαν όχι o Pinetop Perkins και ο Albert Ammons αλλά ο Igor Stravinsky ή ο Conlon Nancarrow.
(Don Pullen: “Evidence Of Things Unseen”-Black Saint, 1984)
