Όταν ο Μίκης ζήτησε το σενάριο, ο Σύντνεϋ Λιούμετ πήδηξε από τη χαρά του, γιατί κατάλαβε ότι αυτό είναι το πολυπόθητο ναι, στην παράκλησή του προς τον μεγάλο συνθέτη να του γράψει τη μουσική. Είχε χρειαστεί να περιμένει πάνω από 30 ημέρες και καθυστερούσε την παραγωγή, μόνο γι αυτό. Ο Μίκης έγραψε το κυρίως θέμα της ταινίας με επικό τρόπο, καθώς αντελήφθει τις μοναχικές στιγμές του Φρανκ Σέρπικο και τον πόλεμο που του κήρυξε το διεφθαρμένο σύστημα. Και μετά όλα αλλάζουν μονομιάς! Η jazz παίρνει τη σκυτάλη και εξελίσσεται σε πρωτεύουσα θεματική κομμάτι το κομμάτι. Το honest cop μας βάζει στο κλίμα με πολύ ευαισθησία, παρ’ ότι πολύ λίγο και σιγά ακούγεται στην ταινία. Ακολουθεί το alone in the apartment με την μελαγχολική του τρομπέτα και το χαμηλόφωνο σαξόφωνο που συνεχίζει τη μελωδία και δίνει τον πικρό τόνο της μοναξιάς. Φυσικά ανακυκλώνεται το πρωταρχικό θέμα των τίτλων, αλλά με πόσο διαφορετικό και jazzy τρόπο αλήθεια;! Δυστυχώς κάποια στιγμή τελειώνει... Κι άλλη παραλλαγή στο ίδιο θέμα και καταλαβαίνει κανείς πόσο ανεξάντλητος ήταν ο συνθέτης στην ενορχήστρωση. Τώρα σειρά έχουν τα φλάουτα και η τρομπέτα με το πιάνο και το βιμπράφωνο που ανακατεύονται στο παιχνίδισμα της αρμονίας. Είδα πάλι την ταινία και διαπίστωσα, ότι πολύ λίγη από τη μουσική του δίσκου έχει χρησιμοποιηθεί. Παρ’ ότι την χρειαζόταν, ο Λιούμετ αποφάσισε να γράφει σε μια υποβλητική σιωπή, της σκηνές που ο Μίκης οργίαζε με τους τίτλους που έστειλε βάσει σεναρίου, ειδικά στο on the streets έτσι που δεν μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει το είδος του δίσκου. Η κατάμαυρη εισαγωγή αλλά Isaac Hayes και το jazz-funk πανηγύρι που ακολουθεί κάνει τον ανυποψίαστο ακροατή να κουνιέται ολόκληρος σαν χεβυμεταλλάς! Αλλά εμάς μας έμεινε ο δίσκος! Στο flashback έχουμε κλασική τζαζ, έχουμε λίγο αβαντγκάρντ και ορχηστρική μουσική, την ώρα που ένα μαντολίνο δίνει το ελληνικό χρώμα στην πασίγνωστη μελωδία. Την ίδια ακριβώς μελωδία, που ο Μίκης αργότερα έντυσε το ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη «δρόμοι παλιοί» και το είπε στον δίσκο «μπαλάντες» η Μαργαρίτα Ζορμπαλά. Το disillusion είναι μία γλυκιά αναμονή του τέλους, σε λίγο πέφτουν οι τίτλοι και μέχρι να τα διαβάσουμε όλα και ν’ αδειάσει η αίθουσα, ακούμε την - για εμένα - καλύτερη ενορχήστρωση του SERPICO.
