The Number 23

the number 23
7 + 13 + 42 + 76 : 6 = 23
Χώρα: ΗΠΑ
Έτος: 2007
Διάρκεια : 94’
Είδος: Ψυχολογικό θρίλερ
Σκηνοθεσία : Joel Schumacher
Πρωταγωνιστούν: Jim Carrey, Virginia Madsen
Εικόνα: 2,35:1
Ήχος: D.D 5,1

Ο Γουόλτερ Σπάροου είναι ένας φιλήσυχος, απλός οικογενειάρχης. Όταν όμως πέφτει στα χέρια του ένα βιβλίο με τον τίτλο Το Νο 23, η ζωή του θα αλλάξει για πάντα. Ο Γουόλτερ συνειδητοποιεί ότι το βιβλίο αναφέρεται στη δική του ζωή, στο δικό του παρελθόν. Το νούμερο 23 αρχίζει να εμφανίζεται μπροστά του σε ό,τι κι αν κάνει, ενώ ξαφνικά αρχίζει να γίνεται επικίνδυνος για τους γύρω του, ειδικά για την οικογένειά του. Ο μοναδικός τρόπος για να βγει από αυτή την κατάσταση είναι να βρει το συγγραφέα του βιβλίου, να αποκαλύψει την αλήθεια και να λύσει την κατάρα... Ή μήπως το βιβλίο δεν είναι παρά μία φτηνή δικαιολογία και ο ίδιος δεν είναι τίποτε άλλο από ένας στυγνός δολοφόνος;

Απάντηση: the number 23

Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους . ( κατ εμέ)
Δεν έγραφα τόσες μέρες γιατί απλά δεν είχα δει την ταινία . χθες το βράδυ έκατσα να την δω και δεν σας κρύβω πως ήμουν επηρεασμένος από τα αρνητικά σχόλια σας Λοιπόν ήταν από τις καλύτερες ταινίες που είδα τελευταία. Εξαιρετικό αφηγηματικό σενάριο καθόλου προβλέψιμο , μεστή σκηνοθεσία από τον έμπειρο Schumacher που εκεί που χρειάζονταν γίνονταν νωχελικό χωρίς όμως αυτό να κουράζει . Ο δε Carrey αποδεικνύει περίτρανα ακόμα μια φορά πως αδικεί τον εαυτό του παίζοντας σε σαχλοκωμωδίες . Δεν κατάλαβα δηλαδή , τι παραπάνω κάνει ο M. Night Shyamalan? Κάλλιστα θα μπορούσε να είναι μια δικιά του ταινία . Ίσος το σενάριο που ψάχνει τόσο καιρό και δεν του βγαίνει .
Για μια φορά ακόμα βγάζω το καπέλο στον Schumacher που ξέρει να ελίσσεται σε κάθε κινηματογραφικό είδος με μοναδικό τρόπο .

Απάντηση: the number 23

Δημήτρης Ν. said:

. Δεν νομίζω ότι εδώ χωράει η συνήθης δικαιολογία περί διαφορετικού γούστου , διότι δεν είναι θέμα γούστου .

Click to expand...

Και φυσικά χωράει η έκφραση ¨ θέμα γούστου¨. Αν για παράδειγμα κάποιος αρέσκεται στο να βλέπει ιστορίες με happy end όπου όλοι ( οι καλοί) επιβιώνουν, παντρεύονται κλπ , θα χαλαστεί με κάποιο σενάριο που ανατρέπει τα στάνταρ γι αυτόν . Για ρώτησε σε πόσους άρεσε το Π του Αρανόφσκι . Θα δεις ότι οι μισοί την λάτρεψαν και οι άλλοι μισοί βαρέθηκαν και στην σταμάτησαν. Βέβαια στην περίπτωση αυτή είχαμε και ασπρόμαυρη εικόνα και ίσος επηρεάζει αρκετά κι αυτό. Άλλη μια περιπρώσει που μου έρχεται κατά νου είναι το φιλμ Εννέα Ζωές , μια σπονδυλωτή ταινία χαρακτίρων που εμένα προσοπικά με εξέπληξε με το σενάριο της . Οι περισσότεροι που τους την είδαν την βρήκαν αδιάφορή και βαρετή . Αυτό νομίζω πως οφείλονταν στο σενάριο και μόνο σε αυτό . Και δεν μιλάμε για θεατές που Fun του Βανταμ και του Σιγκάλ .
Η συγκεκριμένη ταινία που σχολιάζουμε για μένα ήταν πολύ καλύτερη από πολλές άλλες που έχω δει και μάλιστα έτυχαν και μεγάλης αποδοχής απ το κοινό. Πχ μου φάνηκε πολύ πιο ενδιαφέρουσα από την 6η αίσθηση , το φαινόμενο της πεταλούδας κλπ.
Δημήτρη παρόλα αυτά εν μερί έχεις δικό ως προς την έκφραση Θέμα γούστου . Εγώ θα πρόσθετα και θέμα αντίληψης
Τέλος μια ταινία εγώ προσωπικά την κρίνω στο σύνολο της . Αν έχει πολύ καλή σκηνοθεσία , εξαιρετικές ερμηνείες , θεϊκή μουσική , μαγικά κοστούμια κλπ και έχει μέτριο σενάριο δεν θα με χαλάσει καθόλου. Αν όμως έχει εξαιρετικό σενάριο και όλα τα άλλα χάλια θα χαλαστώ αφάνταστα .