Sampladelia

Το 1998 άκουσα ένα άλμπουμ που αμέσως σκέφτηκα ότι είναι αυτό που λέμε Κλασσικό: έναν εκπληκτικό και παραγνωρισμένο δίσκο που κυκλοφόρησε μέσα σε απόλυτη ολιγωρία από τον Τύπο αλλά ήμουνα σίγουρος ότι οι μελλοντικοί θα αναφέρονται σ αυτόν, όπως ίσως μιλάμε σήμερα για το ‘Trout Mask Replica’ του Captain Beefheart. Ηταν το ‘Whoops, I’m An Indian’ του Hal Willner. Τον Willner τον ήξερα από τα projects του γύρω από τις μουσικές του Thelonious Monk, του Kurt Weill, του Nino Rota, του Charles Mingus κι από το εκπληκτικό Stay Awake - ‘διάφορες ερμηνείες της μουσικής από παληές ταινίες του Walt Disney’. ‘Ψαχνόμουνα’ τότε με τον Howie B. και το οργανωμένο χάος που έστηνε σε δίσκους όπως το Skylab No. 1, ένα άλμπουμ που βρισκόταν κάποια έτη φωτός μακριά από τα Ambient και Trip-Hop ρεύματα της εποχής – το Skylab No. 1 μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση γιατί έμοιαζε να κατοικεί σ έναν ενδιάμεσο κόσμο, κάπου ανάμεσα στον Brian Eno, το Trip-Hop, τους Faust και τους Silver Apples: ήταν σε άμεση επαφή με την εποχή του αλλά έδειχνε περισσότερο του Αύριο, ένα Αριστούργημα στην κυριολεξία. Ο Howie B. ήτανε ανερχόμενος εκείνη την εποχή: συνεργασίες με τους Massive Attack, τη Bjork, τον Robbie Robertson, τους Soul II Soul, τους U2 και μερικοί έξοχοι δικοί του δίσκοι, τον έβλεπες σχεδόν παντού όπου άξιζε τον κόπο και είχε μόλις δημιουργήσει τη δική του εταιρία: την Pussyfoot Records. Στην Pussyfoot, έκπληκτος, βρήκα το τελευταίο πόνημα του Hal Willner.
Το Whoops, I’m An Indian είναι ένας δίσκος φτιαγμένος αποκλειστικά από samples –αυτό που οι γραφιάδες Εξω ονόμασαν Sampladelia. Είναι κατασκευασμένο εξ ολοκλήρου στο studio κι ο δημιουργός του είναι ένας σύγχρονος Δόκτωρ Φράνκενστάϊν: ο Willner χρησιμοποιεί μιά απίστευτη ποικιλία από ηχητικές πηγές, λεηλατεί τη λαϊκή κουλτούρα και τις ρίζες της και μαζί, ολόκληρη την ιστορία της ηχογραφημένης μουσικής - ο δίσκος είναι ένα Υπέροχο και απόκοσμο ταξίδι σε μιά μυθική Αμερική του Χθές. Σαν να έχεις ανοιχτό το ραδιόφωνο και ν ακούς να εναλλάσσονται διαδοχικά, ο Hank Williams, οι τραγουδιστές του Gospel, οι εκπομπές του Orson Welles, Αφρικάνικες ψαλμωδίες, πιάνο boogie-woogie, τα Cocaine blues, Ευαγγελικοί ιεροκήρυκες, απόηχοι απ τη Χαβάη, ο Coltrane και ο Ornette, τα κλασσικότροπα του Zappa, ο Bob Dylan και ο Toscanini, πολλά απ αυτά μέσα στο ίδιο κομμάτι. Ενα μνημειώδες ‘γαύγισμα’ δια μέσου του Χρόνου, σαν η παράδοση του voodoo να συναντάει την επιστημονική φαντασία. Ενας Εξαιρετικός δίσκος. Και εξακολουθώ να επιμένω: ένα Κλασσικό του Μέλλοντος.