- 17 June 2006
- 14,350
Dmitri Shostakovich: Piano Music (Monopole Mono008 - CD)
Κυκλοφόρησε το 2005 και είναι μία σχεδόν πρωτόγονη, μονοφωνική ηχογράφηση του 1954 με ολόκληρη τη 10η Συμφωνία του συνθέτη σε μεταγραφή για πιάνο duo (4 χέρια) με τον ίδιο και τον στενό του φίλο -και ομότεχνό του- Moisei Vainberg. Ο δίσκος είναι εξαιρετικός και εκ των ών ουκ άνευ. Σε αιχμαλωτίζει κυριολεκτικά μ ένα τρόπο πολύ διαφορετικό από την ορχηστρική βερσιόν. Εκθέτει και φωτίζει κάθε γωνιά της μεγαλόπρεπης και δαιδαλώδους αρχιτεκτονικής του έργου, φέρνει στην επιφάνεια την υποβόσκουσα τρομαχτική ένταση του, απογυμνώνει και ξαναμαζεύει τα θέματα που συχνά παίζουν χωριστά ή ενάντια στον βασικό σφυγμό έτσι που νιώθεις σαν να μαδάς τα πέταλα από ένα λουλούδι για να εξερευνήσεις την ομορφιά του. Τα θέματα λειτουργούν σαν πλατφόρμες εκτόξευσης, οι φράσεις κυοφορούν άπειρες εναλλακτικές, η ρυθμική αίσθηση λαχανιάζει καθώς η προσέγγιση πηγαινοέρχεται από staccato σε legato και τα δύο πιάνα ηχούν όπως οι μεγάλες ορχήστρες όταν παίζουν τις Συμφωνίες του συνθέτη: σαν μια τεράστια, συμπαγής και αδυσώπητη, καλολαδωμένη μηχανή. Η μοναδικότητα του δίσκου όμως, δεν βασίζεται τόσο στην εμβρίθεια, στην καθαρά μουσικολογική αξία του, όσο στην παραφορά του. Είναι ίσως το πιο προσωπικό ντοκουμέντο που μας άφησε ο συνθέτης. Μιά χαραμάδα απ όπου μπορείς να κρυφοκοιτάξεις τον ίδιο. Να ρίξεις μιά κλεφτή ματιά στο εσωτερικό του τοπίο, να ακούσεις, σχεδόν, τη σκέψη του. Πράγμα πολύτιμο γιατί, αν διαβάσεις τις βιογραφίες που γράφτηκαν γι αυτόν και τις αφηγήσεις αυτών που τον έζησαν, αν ακούσεις τη μουσική του, νιώθεις σαν να βρίσκεσαι σε μιά αίθουσα με καθρέφτες. Ηταν μαχητικός ή κιοτής; Πρωτοπόρος ή λακές; Ασυμβίβαστος ή παραιτημένος; Οσο τον πλησιάζεις, τόσο η εικόνα του θολώνει και γίνεται πιο φευγαλέα.
Το πάθος στο Shostakovich είναι πανταχού παρόν αλλά στις πλείστες των περιπτώσεων η εκφορά του δεν είναι απλή υπόθεση. Είναι συγκρατημένο, σαν σε καταστολή, περισσότερο το νιώθεις παρά το ακούς, σχεδόν το ιχνηλατείς γιατί ο συνθέτης χρησιμοποιεί ολόκληρο το οπλοστάσιό του ανά πάσα στιγμή και συχνά χάνεσαι μέσα στην διαρκή, οργιαστική ορχηστρική ανθοφορία, την απίστευτη ποικιλία συγκινησιακής έκφρασης, τη δομική διάνοια αυτών των κατασκευών. Η πιανιστική εκδοχή είναι σκέτος Κάλιμπαν: ορμητική και τρικυμιώδης, πάνω απ όλα, πυρακτωμένη: σκαλίζει τις μελωδίες, ξαναβρίσκει όλες τις μυστικές αρμονίες και τις αποχρώσεις τους και μεγεθύνει τη συναισθηματική δύναμη της μουσικής που πέφτει πάνω σου σαν χιονοστιβάδα.
Το δίσκο συμπληρώνουν 16 (από τα 24) Πρελούδια op.87 του συνθέτη με τον ίδιο στο πιάνο.
Ανεκτίμητο!
