- 17 June 2006
- 14,350
To ντοκιμαντέρ Ταξιδιάρικα Πουλιά (Le Peuple Migrateur) του Jacques Perrin είναι ντυμένο με τη μουσική του Bruno Coulais. Ενδιαφέρον σε γενικές γραμμές αλλά τρία τραγούδια κάνουν την απόκτησή του περίπου καταναγκαστική: τραγουδά ο Robert Wyatt. Ο ίδιος, αυτοσαρκαζόμενος, λέει πως όσο μεγαλώνει, η φωνή του χάνει το εύρος της κι έχει καταντήσει να θυμίζει μουρμουρητό γερο-μπεκρή. Αυτή η φωνή μοιάζει ενσάρκωση της ευαισθησίας και της ευπάθειας: γεμάτη τρυφερότητα, λαχτάρα και νοσταλγία, πάθος και συμπόνοια, πάντα ελαφρά ...μολυσμένη από τις μπαλάντες της τζαζ, δυνατή μαζί και παραπονιάρικη δεν έχει το ταίρι της στη δισκογραφία. Oσοι έχουν ακούσει το Fictitious Sports (1979), προσωπικό άλμπουμ του Nick Mason (ντράμερ των Pink Floyd), θα θυμούνται το "I'm A Mineralist", το κομμάτι που κλείνει το δίσκο και αξίζει, από μόνο του, την αγορά του. Tα keyboards της Carla Bley στήνουν το σκηνικό που θα ταίριαζε μιά χαρά σαν soundtrack στο Alien: ένα κυκλοτερές μελωδικό σχήμα ποτισμένο με φαρμάκι, στολισμένο με φωνητικά που θυμίζουν χορωδία σκλάβων. Πάνω σ αυτό τον ακουστικό καμβά που λικνίζεται σαν πλοίο-φάντασμα στα μαύρα νερά του Αχέροντα, εξαπολύει τις φανφάρες της η τρομπέτα του Michael Mantler ενώ γύρω της βάζουν φωτιά τα επιστόμια του Gary Windo (τενόρο σαξόφωνο, μπάσο κλαρινέτο) και του Gerry Valente (τρομπόνι) και οι κιθάρες του Chris Spedding. Tα φωνητικά του Wyatt απλώνουν αχλή και θάμπος: "Here's a shocking revelation for you voyeurs...".
Last edited by a moderator: