Being Human Being...........

Erik Truffaz/Murcof - Being Human Being (Mundo Recordings 2014) *****

Σε ένα υποχρεωτικά δυστοπικό μέλλον, το σώμα των ανθρώπων θα αντιμετωπίζεται ως βασική πρώτη ύλη προς κάθε χρήση, τα συναισθήματα δεν θα υπάρχουν ή όταν υπάρχουν θα βρίσκονται εγκλωβισμένα κάτω από το δέρμα, σαν εκατομμύρια μεταλλικές μέλισσες, ξενιστές, σε έναν οργανισμό που με κάθε τρόπο πρέπει να αποστεώνεται από κάθε τι ανθρώπινο! Οι κραυγές του πλήθους θα μοιάζουν με υπόκωφο βόμβο και τα δάκρυα με τρισδιάστατα κρυστάλλινα κρουστά. Ο χειμώνας θα είναι αιώνιος και η επαφή των ανθρώπων θα τιμωρείται με εξορία. Ο άνθρωπος για να αντιμετωπίσει το σκοτάδι θα πρέπει ενστικτωδώς να επαναπροσδιορίσει την έννοια της ανθρώπινης ύπαρξης. Την έννοια του συλλογικού και του ατομικού. H επανάσταση θα μοιάζει με αντιστροφή του φαινομένου της πεταλούδας..
Όταν η κάθε απλή πράξη όπως το πέταγμα της πεταλούδας μπορεί πολλαπλασιαστικά να δημιουργήσει έναν καταστροφικό σεισμό σε έναν κόσμο κατασκευασμένο όπως τον γνωρίζουμε , έτσι και η απουσία οποιασδήποτε πράξης που με τον άλφα η βήτα τρόπο τελικά εξυπηρετεί μια υποχθόνια αλυσίδα αναιρεί μια συγκεκριμένη εξίσωση θανάτου. Απαιτείται μία κρίσιμη μάζα και μια τόσο απλή και ουσιαστική πράξη όσο το να αγκαλιάζεις τον συνάνθρωπο σου έστω και με το άψυχο σώμα σου. Το μέλλον είναι δυσοίωνο αλλά τίποτα δεν μοιάζει να υπερτερεί του εξής απλού. Κανένας τύραννος δεν μπορεί να σου επιβληθεί αν δεν τον αφήσεις εσύ πρωτίστως.

Το Being human being είναι project του τρομπετίστα Eric Truffaz και του Fernando Corona (Murcof). Συνέθεσαν το έργο επηρεαζόμενοι από τα σκίτσα του Enki Bilal, και μετά ζήτησαν από τον ίδιο την συμβολή του ώστε να παρουσιαστεί το έργο ως σύνθετο μουσικό εικαστικό δρώμενο. Ένα μη ανταγωνιστικό πρότζεκτ υβρίδιο μεταξύ σκίτσων, ηλεκτρονικής μουσικής, και jazz, μινιμαλιστικό κατά βάση, μελωδικό, αιχμηρό, εσωτερικά βίαιο, πρωτοποριακό και επιτέλους (κάτι που αποτελεί παγίδα σε ανάλογες δουλειές) καθόλου ναρκισσιστικό ή πομπώδες.
Στα όρια της σύγχρονης κλασικής μουσικής, με τα δυο βασικά μέρη να κινούνται στη ίδια κατεύθυνση. Οι ηλεκτρονικοί κρότοι του Murcof σκιαγραφούν το σκοτεινό μέλλον, ενώ η τρομπέτα του Truffaz χρωματίζει όλο το αστικό τοπίο και ταυτόχρονα δίνει κίνηση στην ιστορία. Η εξέλιξη , οι χαρακτήρες, και η όποια κατάληξη είναι θέμα οπτικής γωνίας, και προφανώς καθορίζονται από την εικαστική παρέμβαση του Bilal.

grio said:

Συναίσθημα και Πληροφορία. Αυτά δεν διαχωρίζονται, με την έννοια ότι η πληροφορία που λαμβάνουμε μπορεί να διεγείρει το συναίσθημα αλλά και το συναίσθημα μπορεί να "δίνει" στοιχεία πληροφορίας. Αυτό που άκουσα, δημιουργούσε από κλειστοφοβικά μέχρι και θλιμμένα συναισθήματα, με το επαναλαμβανόμενο και χωρίς τέλος ρυθμικό μέρος, σαν μουσική υπόκρουση ενός μεταποκαλυπτικού κόσμου χωρίς ελπίδα και φως. Από την άλλη, μετέδιδε τη πληροφορία του συμβάντος σαν μια σωστά σκηνοθετημένη και σκηνογραφημένη παράσταση.

Η προσωπική μου "ανάγνωση", δεν περιέχει λύτρωση και ελπίδα, ούτε έστω με τη μορφή προοπτικής, οπότε δεν θα ταιριάξει ποτέ με καμιά από τις στιγμές μου. Σαν έργο είναι άξιο γιατί στήνει τα ηχοτοπία του και σε παρασύρει στις εφιαλτικές διαδρομές του.

Γιώργο, η περιγραφή σου, ανάλογη του έργου, στοχεύοντας το συναίσθημα, με συνέπεια να "προϊδεάζεις" και να "μαρτυράς" τη πλοκή και το τέλος. Μπορεί βέβαια κάποιος άλλος να δώσει διαφορετική ερμηνεία, αλλά είπαμε ...συναίσθημα και πληροφορία.

Ευχαριστώ, για τον ορυμαγδό...

Click to expand...

όχι μόνο μπορεί αλλά πρέπει και να το κάνει:a0210:, αρκεί το ίδιο το έργο να παρέχει αυτήν την δυνατότητα.......

*«H φράση που με αντιπροσωπεύει λέει ότι απαισιόδοξος είναι ένας αισιόδοξος καλά ενημερωμένος. Γενικότερα, θα έλεγα ότι είμαι αισιόδοξος και κατά κάποιον τρόπο πραγματιστής, ικανός να κατανοήσω την πραγματικότητα. Αυτή η διαύγεια με κάνει ορισμένες φορές πεσιμιστή»*

*Enki Bilal...

http://www.lifo.gr/mag/features/3657

--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---

Marilyn said:

Εξαιρετική, τόσο η παρουσίαση όσο και η μουσική του έργου. Σκιαγραφούν με μεγάλη επιτυχία τη ζοφερή ατμόσφαιρα και τη δυσοίωνη προοπτική του αστικού πολιτισμού και της ανθρώπινης ύπαρξης...Θα ήθελα να μπορώ να πιστέψω στον επαναπροσδιορισμό, αλλά πολύ φοβάμαι ότι τόσο η αυτοκριτική ενδοσκόπηση όσο και η συλλογική δράση που προϋποθέτει είναι ανέφικτες για το σύγχρονο άνθρωπο που έχει χαθεί μέσα στη δίνη της καταναλωτικής και ψηφιακής πραγμάτωσης της ύπαρξής του.

Click to expand...

Σε ένα σύστημα που καταρρέει το κάθε τι αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Παράδειγμα: Άκουσα τον συγκεκριμένο δίσκο στο τέλος του 2014. Το παρουσίασα τώρα, και αυτή την στιγμή επικοινωνούμε με κάποιο τρόπο μέσω του διαδικτύου.
Αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό και λυτρωτικό σε ένα βαθμό…

Αν παίξω το παιχνίδι με στημένους κανόνες, την ώρα που κάποιοι προσπαθούν να τους καταρρίψουν βίαια, θα υποστώ μια καταστροφή η οποία σίγουρα θα τσακίσει την αυτοεκτίμηση μου, άρα με σπασμένα τα φτερά ο καθένας μπορεί να γίνει ένα πειραματόζωο.
Η πραγματικότητα όμως δεν είναι μία, ασχέτως αν κάποιοι θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε αυτό. Αισιοδοξία δεν είναι ένα καλύτερο μέλλον (αν και δεν χρειάζεται να μιλάμε για μέλλον το παρόν είναι ήδη αρκετά σκοτεινό), αλλά ένα παρόν στο οποίο κανείς να μπορεί να δει διεξόδους,
Για μένα εφόσον υπάρχει ένας δίσκος έστω και σκοτεινός που μπορώ να μιλαω για αυτόν, ενώ την ίδια στιγμή κάπου κάποιος έχει πάει για ψάρεμα και κάποιος άλλος διαβάζει ένα βιβλίο ή βλέπει μια ταινία με φίλους είναι πράγματα αρκετά για να φωτίσουν λίγο το βλέμμα μου όταν ζω σε μια κοινωνία που προσπαθεί να νικήσει τον καρκίνο με λείψανα
Δεν αναφέρομαι σε θέματα πίστης ή απιστίας φυσικά αλλά για το πώς μια συμμορία καπηλεύεται τις ελπίδες του κόσμου..

Δείτε μια ταινία και μετά μαζέψτε δέκα φίλους να την ξαναδείτε όλοι μαζί.. Αλλάζουμε το μέλλον χωρίς να το καταλαβαίνουμε