- 14 December 2006
- 4,265
:format(jpeg):mode_rgb():quality(96)/discogs-images/R-1124495-1401819561-8825.jpeg.jpg)
John Surman - Upon Reflection (ECM 1979) ****1/2
Όταν ο μινιμαλισμός απαρνείται το ναρκισσιστικό και ψυχρό του χαρακτήρα, τάσσεται υπέρ της ανθρώπινης φύσης. Ο στόχος του ποτέ δεν ήταν η εξουθένωση αλλά η σταδιακή παραγωγή συναισθήματος σε χρόνο μεγαλύτερο από αυτόν που απαιτείται για μια απότομη έκρηξη! Για αυτόν τον λόγο συχνά σαν είδος ή μάλλον καλύτερα σαν έκφραση εναρμονίζεται με την τέχνη του θεάτρου. Στην δική μου λογική, αισθητική, η ιδιοτροπία θα το επιθυμούσα σε μονόπρακτο! Έτος κυκλοφορίας 1979.Λογο εποχής αλλά κυρίως και ως έργο με όραμα, αισθητικά αγγίζει το post punk γεγονός που αιτιολογείται μάλλον επειδή είναι αφημένο και σαν εικόνα θυμίζει την Κυψέλη στις αρχές της δεκαετίας του 80 (η κάποια άλλη αντίστοιχη 80ς γκρίζα αστική εικόνα αναλόγως με την εμπειρία του κάθε ακροατή) ! Μινιμαλιστική jazz η επίσημη ετικέτα του.Overdubbed στο μεγαλύτερο μέρος του. Τεχνικές επισημάνσεις θα μπορούσαν να αναφερθούν αλλά δεν κρίνονται απαραίτητες στην παρούσα φάση. Ωστόσο αξίζει να αναφερθεί πως οι εκπνοές του Surman στις ψηλές κυρίως νότες μιμούνται τις κινήσεις του κροταλία.Edges Of Illusion:συνολικός χρόνος 10:10, περίπου στο 9ο λεπτό βάζεις τα κλάματα χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο! Ο υπόλοιπος δίσκος είναι λιγότερο πυκνός όχι σε μουσική αλλά σε παραγωγή ανάλογου συναισθήματος και ανάλογης αντίδρασης! Ανά τακτά χρονικά διαστήματα πάντως συμβαίνει. Στο τέλος της ακρόασης αναρωτιέσαι αν η Λένα Πλάτωνος την περίοδο που μελοποιούσε το “Σε παλιό συμφοιτητή” (Καρυωτάκης) άκουγε συνεχώς το Edges of illusion
John Surman: soprano saxophone,baritone saxophone, bass clarinet, synthesizer
ανέβασε το astral spiritual....
