Δεν θεωρώ τον εαυτό μου "ειδικό" στο ελληνικό ροκ, οπότε και η παρουσίαση του εν λόγω άλμπουμ γίνεται περισσότερο συναισθηματικά και λιγότερο ως δισκοκριτική. Ίσως αυτό να είναι και καλύτερο.
Τα "Μωρά στη Φωτιά" λοιπόν κυκλοφόρησαν το 1987(!) όταν η ελληνική ροκ σκηνή ήταν αρκετά ανταγωνιστική με τις "Τρύπες" στα πάνω τους (Πάρτυ στο 13ο όροφο την ίδια χρονιά), τον Παύλο Σιδηρόπουλο εν ζωή και δραστηριο (με ένα δίσκο το '85 και ένα το '89), τους Panx Romana να βγάζουν τον πρώτο τους δίσκο (Παιδιά στα όπλα!, 1987) και άλλα μικρότερα σε εμβέλεια συγκροτήματα.
Θεωρώ ότι ουσιαστικά η θητεία του συγκροτήματος στη ροκ σκηνή ξεκινά και σταματάει σε αυτόν τον δίσκο αφού οι αλλαγές που έγιναν στη σύνθεση στη συνέχεια άλλαξαν το ύφος και τη ροή της μουσικής τους.
Ένα άλμπουμ με έντονα τα στοιχεία επιρροής του γνωστού διδύμου Άσιμος-Σιδηρόπουλος. Η μουσική τους εξελίσσεται συμφωνα με τις επιταγές της εποχής που προμηνύουν μια ηλεκτρονική στροφή χωρίς όμως να χάνεται η κλασσική ροκ προσέγγιση. Αυτό όμως που θεωρώ "βασικό όπλο" είναι οι στίχοι, που προβάλλονται ίσως και μπροστά από τη μουσική. Έντονα πολιτικοποιημένοι (πολιτικοί ίσως?), αγγίζοντας είτε κοινωνικά γενικά θέματα (Μανιφέστο,Αδέλφια στην κόλαση), είτε πιο προσωπικά (Third Uncle, Ηρωίνη) είτε και διφορούμενα ακόμα (Υποσχέσεις). Οι στίχοι του Σαλβαδόρ είναι η σφραγίδα του συγκροτήματος και του δίσκου.
Τα εννέα τραγούδια είναι πλήρως εναρμονισμένα σε ύφος αλλά σε καμμιά περίπτωση δεν επαναλαμβάνονται ή δεν κουράζουν. Δεν υπάρχει περίπτωση να βάλει κάποιος τον δίσκο (ναι, τον έχω και σε βυνίλιο από τότε) και να μην τον ακούσει ολόκληρο.
Θα ήθελα να σταθώ ξεχωριστά στο Third Uncle το οποίο είναι διασκευή από το τραγούδι του Brian Eno (από το Taking Tiger Mountain).
Δεν πρόκειται για απλή διασκευή. Οι στίχοι δεν είναι απόδοση στα ελληνικά αλλά εντελώς διαφορετικοί. Ο ρυθμός πολύ πιο γρήγορος σε συνεπαίρνει και σε εξιτάρει χωρίς να σε αφήνει όμως να σταθείς σε αυτόν εξαιτίας των εκπληκτικών στίχων. Νομίζω ότι πρόκειται για μια ροκ εξομολόγηση που γίνεται ψυθιριστά. Σε συνδυασμό με ένα καταπληκτικό σόλο κιθάρας (ακούγεται και το πάτημα του πεντάλ στην αρχή, έτσι Guybrush?) μιλάμε για ένα κορυφαίο ροκ τραγούδι.
Ο συγκεκριμένος δίσκος πιστεύω ότι είναι η απόδειξη πως το ελληνόφωνο ροκ με τη συνδρομή κάποιων χαρισματικών ανθρώπων όχι μόνο δεν είναι μίζερο, ή δήθεν όπως το έχουν καταντήσει άλλα γκρουπ αλλά θα μπορούσε να ξεπεράσει πάρα πολλά εμπόδια κατακτώντας ένα μεγάλο μέρος του Ευρωπαικού κοινού. Δυστυχώς δεν έλαβε την αναγνώριση που του άξιζε, ίσως και εξαιτίας της όποιας ιδιορυθμίας των μελών του...
1. Κάτω στην πόλη
2. Σκυλίσια μέρα
3. Αδέλφια στην κόλαση
4. Ηρωίνη
5. Το παυσίπονο
6. Μανιφέστο
7. Υποσχέσεις
8. Το παιχνίδι
9. Third Uncle
ΥΓ. Αφορμή για την παρουσίαση ήταν η αναφορά κάποιων στίχων οι οποίοι απέδειξαν τη διαχρονικότητά τους και φυσικά η προτροπή του φίλου Guybrush που αναμένω να συνεχίσει με το σχόλιό του...:ernaehrung004:
Τα "Μωρά στη Φωτιά" λοιπόν κυκλοφόρησαν το 1987(!) όταν η ελληνική ροκ σκηνή ήταν αρκετά ανταγωνιστική με τις "Τρύπες" στα πάνω τους (Πάρτυ στο 13ο όροφο την ίδια χρονιά), τον Παύλο Σιδηρόπουλο εν ζωή και δραστηριο (με ένα δίσκο το '85 και ένα το '89), τους Panx Romana να βγάζουν τον πρώτο τους δίσκο (Παιδιά στα όπλα!, 1987) και άλλα μικρότερα σε εμβέλεια συγκροτήματα.
Θεωρώ ότι ουσιαστικά η θητεία του συγκροτήματος στη ροκ σκηνή ξεκινά και σταματάει σε αυτόν τον δίσκο αφού οι αλλαγές που έγιναν στη σύνθεση στη συνέχεια άλλαξαν το ύφος και τη ροή της μουσικής τους.
Ένα άλμπουμ με έντονα τα στοιχεία επιρροής του γνωστού διδύμου Άσιμος-Σιδηρόπουλος. Η μουσική τους εξελίσσεται συμφωνα με τις επιταγές της εποχής που προμηνύουν μια ηλεκτρονική στροφή χωρίς όμως να χάνεται η κλασσική ροκ προσέγγιση. Αυτό όμως που θεωρώ "βασικό όπλο" είναι οι στίχοι, που προβάλλονται ίσως και μπροστά από τη μουσική. Έντονα πολιτικοποιημένοι (πολιτικοί ίσως?), αγγίζοντας είτε κοινωνικά γενικά θέματα (Μανιφέστο,Αδέλφια στην κόλαση), είτε πιο προσωπικά (Third Uncle, Ηρωίνη) είτε και διφορούμενα ακόμα (Υποσχέσεις). Οι στίχοι του Σαλβαδόρ είναι η σφραγίδα του συγκροτήματος και του δίσκου.
Τα εννέα τραγούδια είναι πλήρως εναρμονισμένα σε ύφος αλλά σε καμμιά περίπτωση δεν επαναλαμβάνονται ή δεν κουράζουν. Δεν υπάρχει περίπτωση να βάλει κάποιος τον δίσκο (ναι, τον έχω και σε βυνίλιο από τότε) και να μην τον ακούσει ολόκληρο.
Θα ήθελα να σταθώ ξεχωριστά στο Third Uncle το οποίο είναι διασκευή από το τραγούδι του Brian Eno (από το Taking Tiger Mountain).
Δεν πρόκειται για απλή διασκευή. Οι στίχοι δεν είναι απόδοση στα ελληνικά αλλά εντελώς διαφορετικοί. Ο ρυθμός πολύ πιο γρήγορος σε συνεπαίρνει και σε εξιτάρει χωρίς να σε αφήνει όμως να σταθείς σε αυτόν εξαιτίας των εκπληκτικών στίχων. Νομίζω ότι πρόκειται για μια ροκ εξομολόγηση που γίνεται ψυθιριστά. Σε συνδυασμό με ένα καταπληκτικό σόλο κιθάρας (ακούγεται και το πάτημα του πεντάλ στην αρχή, έτσι Guybrush?) μιλάμε για ένα κορυφαίο ροκ τραγούδι.
Ο συγκεκριμένος δίσκος πιστεύω ότι είναι η απόδειξη πως το ελληνόφωνο ροκ με τη συνδρομή κάποιων χαρισματικών ανθρώπων όχι μόνο δεν είναι μίζερο, ή δήθεν όπως το έχουν καταντήσει άλλα γκρουπ αλλά θα μπορούσε να ξεπεράσει πάρα πολλά εμπόδια κατακτώντας ένα μεγάλο μέρος του Ευρωπαικού κοινού. Δυστυχώς δεν έλαβε την αναγνώριση που του άξιζε, ίσως και εξαιτίας της όποιας ιδιορυθμίας των μελών του...
1. Κάτω στην πόλη
2. Σκυλίσια μέρα
3. Αδέλφια στην κόλαση
4. Ηρωίνη
5. Το παυσίπονο
6. Μανιφέστο
7. Υποσχέσεις
8. Το παιχνίδι
9. Third Uncle
ΥΓ. Αφορμή για την παρουσίαση ήταν η αναφορά κάποιων στίχων οι οποίοι απέδειξαν τη διαχρονικότητά τους και φυσικά η προτροπή του φίλου Guybrush που αναμένω να συνεχίσει με το σχόλιό του...:ernaehrung004:
Last edited:
