- 14 December 2006
- 4,265
Ο Νate Wooley είναι σήμερα σαράντα ετών και οι περγαμηνές του δεν είναι λίγες! Κατάγεται από το Oregon! Ξεκίνησε να παίζει τρομπέτα από τα 13 του μαζί με τον πατέρα του, και όταν αργότερα μετακινήθηκε στην Νέα Υόρκη ψήθηκε για τα καλά μέσα στον πυρήνα της Underground jazz κοινότητας. περικυκλωμένος από πρωτοποριακούς αποστάτες της φόρμας όπως ο Antony Braxton, o Ken Vandermark, o John Zorn. Εικάζω πως αυτή η ιδιοσυγκρασιακή εικονοκλαστική οπτική του καθώς επίσης και ο τίτλος του πιο ευγενικά αφιλόξενου ή αλλιώς αφιλόξενα ευγενικού τρομπετίστα της γενιάς του, οφείλονται ακριβώς στην τριβή του με αυτούς τους συγκεκριμένους μουσικούς
Ο Dave Douglas θεωρεί πως είναι ο πιο ασυνήθιστος και ταυτόχρονα πιο αναγνωρίσιμος σύγχρονος τρομπετίστας, και πιστέψτε με δεν είναι καθόλου λίγο να σε θεωρεί αναγνωρίσιμο ο Douglas που ένα σχετικά εκπαιδευμένο αυτί στο είδος τον αναγνωρίζει στην πρώτη εκπνοή.
Για την τεχνική του δεν θα μιλήσω, εξάλλου αν κάποιος ακούσει έστω και ένα του ή δίσκο ή μια συμμετοχή του ή δει ποιοι τον επιλέγουν θα καταλάβει.
Θα τολμήσω να πω η καλύτερα να εκτεθώ λέγοντας πως σε ένα όργανο που κατά συντριπτική πλειοψηφία διαπρέπουν άντρες ο Nate κατέχει αυτή την στιγμή το πιο ανδρικό φύσημα στον πλανήτη! Η σχέση του με την τρομπέτα είναι απολύτως ερωτική (φαίνεται εξάλλου και από τον τρόπο που φωτογραφίζονται μαζί,). Η τρομπέτα για τον Nate είναι η προέκταση του με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται ή να υπονοεί. Δεν τον ελέγχει σίγουρα,, αλλά γνωρίζει και καταλαβαίνει τις ανάγκες και τις διαθέσεις αυτού του μικρού χάλκινου/μπρούτζινου επαναστάτη. Μαζί ναι φυσικά γίνονται αφιλόξενοι ακριβώς επειδή μπορούν να ηχούν ταυτόχρονα σαν καυλωμένοι έφηβοι ή σαν εμμονικοί ενήλικες, η σαν καταθλιπτικοί μεσήλικες και φυσικά σαν κουρασμένοι γέροντες. Το ακόμα πιο αφιλόξενο έγκειται στο ότι ο Nate δεν κρύβει καθόλου αυτό το ναρκισσιστικό του είδωλο, αντιθέτως επιμένει και ενίοτε αυτοκαταστρέφεται με αυτό! Και σοβαρολογώ, σε πολλά live κυρίως, τον βλέπεις συχνά να εγκαταλείπει, να αδιαφορεί, να κουράζεται για να επιστρέψει μετά δριμύτερος και να σε στείλει εκεί που δεν έχει γυρισμό.Το Φιλικό που του προσδίδουν έγκειται κυρίως στον παιδικό ενθουσιασμό του στην φιλομάθεια του, και σε μια ανεπαίσθητη αγορίστικη αφέλεια, πράγματα τα οποία φυσικά αποκαλύπτονται στα πρώτα του φυσήματα κυρίως, που όμως δεν γίνονται ποτέ γλυκανάλατα όπως ακριβώς η επιθετικότητα του δεν γίνεται ποτέ ξινή ή ακαδημαϊκή ….
Είναι με τις ώρες του, και να τον παρακολουθεί κανείς συνεχώς απαιτεί τόλμη, αφοσίωση και κάποιες φορές γερά νεύρα
Θα προτείνω δυο δίσκους! Το (Sit In) The Throne of Friendship είναι το πρώτο.Κυκλοφόρησε το 2013 στην clean feed records. Θεωρώ πως είναι ο δίσκος που δείχνει τις περισσότερες από τις πτυχές του φιλικά αφιλόξενου, καθώς επίσης και τις ικανότητες του στην σύνθεση και ενορχήστρωση. Γδέρνει αλλά είναι σχετικά βατός( για τον μέσο όρο του club δε, περισσότερο από ιδανικός ).Το άλλο είναι το πρόσφατο From wolves to whales μαζί με τους Dave Rempis, Pascal Niggenkemper και Chris Corsano.με το οποίο έχω μείνει αφωνος. Αλλά προειδοποιώ: συγκαταλέγεται στους σκληρούς ηχητικά jazz δίσκους της τελευταίας πενταετίας
