Ο Sergei Prokofiev επέστρεψε στην Σ.Ενωση το 1936.
Οι μουσικολόγοι σημειώνουν ότι μετά την επιστροφή στήν πατρίδα,ο Prokofiev ´γλύκανε ´αρκετά την μουσική του,άν και πάντα τον χαρακτήριζε και μιά λυρική πλευρά.
Οταν η Σ.Ενωση ενεπλάκη στον Β.Παγκόσμιο Πόλεμο ,ο συνθέτης μετακόμισε στην Τιφλίδα τής Γεωργίας,υπό τον φόβο τής κατάρρευσης τής Μόσχας.
Εκεί το 1942 ολοκλήρωσε την Σονάτα γιά πιάνο Νο7.
Η Σονάτα παρ´ότι αρχικά βραβεύτηκε με το Βραβείο Στάλιν λόγω τού ότι θεωρήθηκε έργο,που αφορούσε στον Β.Παγκόσμιο Πόλεμο,στην συνέχεια εκρίθη ´φορμαλιστική´και ´κοσμοπολίτικη´και έπαψε να εκτελείται.
Αποτελείται απο 3 μερη.
1.Αllegro inquieto-Andantino
2.Andante caloroso
3.Precipitato.
To έργο είναι υπόδειγμα στύλ ,δεξιοτεχνίας και ραφιναρίσματος.
Το πρώτο μέρος αρχίζει με το Μάρς απο την Οπερα ´Love for Three Oranges'.
Mέρος ελεγκάντινο,αλλά και αγχώδες,που κάποια στιγμή ρέπει πρός τον λυρισμό,αλλά και πάλι επανέρχεται στον αρχικό φρενήρη ρυθμό,που σχεδόν ´υποχρεώνει´τόν ερμηνευτή νά ´επιτίθεται ´στά πλήκτρα τού πιάνου.
Στό δεύτερο μέρος ο Prokovief παρουσιάζει μιά από τίς πιό σημαντικές λυρικές στιγμές του.
Σάν να εμφανίζεται ο Chopin στον 20ό αιώνα.Η μελωδία έχει στοιχεία απο ένα μελαγχολικό τραγούδι τού Σούμαν('Kάποιες φορές μπορώ να τραγουδήσω σάν να είμαι ευτυχισμένος,μά μυστικά δάκρυα ελευθερώνονται απο την καρδιά μου´).Πρός το τέλος τού δεύτερου μέρους έχουμε μιάν επάνοδο σε φόρμα τού 20ού αιώνα.
Το τρίτο μέρος είναι ένα συγκλονιστικό ρυθμικό-μηχανικό -σχεδόν τζάζ κομμάτι με τίς πύρινες φλόγες του να κατατρώγουν τίς παρτιτούρες.
Μέρος μανιασμένο,κοφτερό που παρασύρει τα πάντα στήν εκτέλεσή του.
Η Σονάτα κυκλοφορεί μαζί με διάφορα άλλα έργα,γιατί έχει διάρκεια 20 περίπου λεπτών μόνον.
Η Argerich,o Richter και ο Pollini αποτελούν ιδανικούς ερμηνευτές τής σονάτας.
Αντιθέτως ο σπουδαίος Horowitz μάλλον απογοητεύει.
Με μεγάλη μου έκπληξη ανακάλυψα στην δισκοθήκη μου ότι ο Glenn Gould έχει ερμηνεύσει αυτην την σονάτα (το μοναδικό έργο που έχει ερμηνεύσει απο τον Prokofiev,παρ´ότι τον θεωρούσε σπουδαίο συνθέτη).
Υπάρχει σε διπλό c.d.,απο την προς το παρόν εξαντλημένη σειρά Great Pianists of the 20th Century,με παραχώρηση τής Sony.
Τα c.d. περιέχουν έργα Byrd,Gibbons,Bizet,Scarlatti,Scriabin,R.Strauss.Berg,όλα διαμάντια.
O Gould στον Prokofiev πρός μεγάλη μου ικανοποίηση(δεν το αναφέρω επειδή είμαι δηλωμένος θαυμαστή του)είναι συγκλονιστικός.
Ειδικά στο δευτερο ,λυρικό ,αλλά και στο τρίτο νευρωτικό μέρος ανταγωνίζεται τούς τρείς προαναφερθέντες ερμηνευτές.
Και μιά σύμπτωση:Προσπαθώντας να δώ πότε την ηχογράφησε ανακάλυψα ότι αυτό συνέβη στην Ν.Υόρκη στίς 15Ιουλίου 1967.
Σάν σήμερα 40 χρόνια πρίν.......
Η 7η σονάτα είναι έργο που έτσι και το ανακαλύψεις δεν το εγκαταλείπεις εύκολα.
Οι μουσικολόγοι σημειώνουν ότι μετά την επιστροφή στήν πατρίδα,ο Prokofiev ´γλύκανε ´αρκετά την μουσική του,άν και πάντα τον χαρακτήριζε και μιά λυρική πλευρά.
Οταν η Σ.Ενωση ενεπλάκη στον Β.Παγκόσμιο Πόλεμο ,ο συνθέτης μετακόμισε στην Τιφλίδα τής Γεωργίας,υπό τον φόβο τής κατάρρευσης τής Μόσχας.
Εκεί το 1942 ολοκλήρωσε την Σονάτα γιά πιάνο Νο7.
Η Σονάτα παρ´ότι αρχικά βραβεύτηκε με το Βραβείο Στάλιν λόγω τού ότι θεωρήθηκε έργο,που αφορούσε στον Β.Παγκόσμιο Πόλεμο,στην συνέχεια εκρίθη ´φορμαλιστική´και ´κοσμοπολίτικη´και έπαψε να εκτελείται.
Αποτελείται απο 3 μερη.
1.Αllegro inquieto-Andantino
2.Andante caloroso
3.Precipitato.
To έργο είναι υπόδειγμα στύλ ,δεξιοτεχνίας και ραφιναρίσματος.
Το πρώτο μέρος αρχίζει με το Μάρς απο την Οπερα ´Love for Three Oranges'.
Mέρος ελεγκάντινο,αλλά και αγχώδες,που κάποια στιγμή ρέπει πρός τον λυρισμό,αλλά και πάλι επανέρχεται στον αρχικό φρενήρη ρυθμό,που σχεδόν ´υποχρεώνει´τόν ερμηνευτή νά ´επιτίθεται ´στά πλήκτρα τού πιάνου.
Στό δεύτερο μέρος ο Prokovief παρουσιάζει μιά από τίς πιό σημαντικές λυρικές στιγμές του.
Σάν να εμφανίζεται ο Chopin στον 20ό αιώνα.Η μελωδία έχει στοιχεία απο ένα μελαγχολικό τραγούδι τού Σούμαν('Kάποιες φορές μπορώ να τραγουδήσω σάν να είμαι ευτυχισμένος,μά μυστικά δάκρυα ελευθερώνονται απο την καρδιά μου´).Πρός το τέλος τού δεύτερου μέρους έχουμε μιάν επάνοδο σε φόρμα τού 20ού αιώνα.
Το τρίτο μέρος είναι ένα συγκλονιστικό ρυθμικό-μηχανικό -σχεδόν τζάζ κομμάτι με τίς πύρινες φλόγες του να κατατρώγουν τίς παρτιτούρες.
Μέρος μανιασμένο,κοφτερό που παρασύρει τα πάντα στήν εκτέλεσή του.
Η Σονάτα κυκλοφορεί μαζί με διάφορα άλλα έργα,γιατί έχει διάρκεια 20 περίπου λεπτών μόνον.
Η Argerich,o Richter και ο Pollini αποτελούν ιδανικούς ερμηνευτές τής σονάτας.
Αντιθέτως ο σπουδαίος Horowitz μάλλον απογοητεύει.
Με μεγάλη μου έκπληξη ανακάλυψα στην δισκοθήκη μου ότι ο Glenn Gould έχει ερμηνεύσει αυτην την σονάτα (το μοναδικό έργο που έχει ερμηνεύσει απο τον Prokofiev,παρ´ότι τον θεωρούσε σπουδαίο συνθέτη).
Υπάρχει σε διπλό c.d.,απο την προς το παρόν εξαντλημένη σειρά Great Pianists of the 20th Century,με παραχώρηση τής Sony.
Τα c.d. περιέχουν έργα Byrd,Gibbons,Bizet,Scarlatti,Scriabin,R.Strauss.Berg,όλα διαμάντια.
O Gould στον Prokofiev πρός μεγάλη μου ικανοποίηση(δεν το αναφέρω επειδή είμαι δηλωμένος θαυμαστή του)είναι συγκλονιστικός.
Ειδικά στο δευτερο ,λυρικό ,αλλά και στο τρίτο νευρωτικό μέρος ανταγωνίζεται τούς τρείς προαναφερθέντες ερμηνευτές.
Και μιά σύμπτωση:Προσπαθώντας να δώ πότε την ηχογράφησε ανακάλυψα ότι αυτό συνέβη στην Ν.Υόρκη στίς 15Ιουλίου 1967.
Σάν σήμερα 40 χρόνια πρίν.......
Η 7η σονάτα είναι έργο που έτσι και το ανακαλύψεις δεν το εγκαταλείπεις εύκολα.
