Καλοκαιριάτικο spleen

Tin Hat: The Sad Machinery Of Spring (Ryko/Hannibal CD)

“Μιά διασταύρωση των Kronos Quartet με την Penguin Cafe Orchestra, που τη διευθύνει ο Kurt Weil” τους αποκάλεσαν Εξω. Εγώ θα έλεγα πως, στη θέση του μαέστρου, θα μπορούσε άνετα να κάθεται ο Ennio Morricone ή ο Nino Rota. Οι Tin Hat είναι κάτι ανήσυχοι τύποι από το Σαν Φραντσίσκο και παίζουν Μουσική Δωματίου για τον 21ο Αιώνα. Ενα περιπετειώδες ταξίδι στο χρόνο και σε πολλές μουσικές γλώσσες: 15 σαγηνευτικές μινιατούρες που σου φέρνουν στο νού ταινίες μικρού μήκους. Ωρες ώρες μοιάζουν παραισθησιακές, δεν ξέρουν από σύνορα ανάμεσα στα μουσικά ιδιώματα και ανακατεύουν με μεγάλη άνεση το Κλασσικότροπο, την avant-garde, το τανγκό, τη folk, τα blues, τις λαϊκές μουσικές της Ανατολικής Ευρώπης. Τα μέλη του κουιντέτου παίζουν, συνολικά, περισσότερα από 20 (!) όργανα, άλλα εξωτικά κι άλλα συμβατικά: βιολί, βιόλα, τρομπέτα, πιάνο, celesta, τούμπα, άρπα, κθάρα, ντόμπρο, μπάντζο, ακορντεόν, κλαρινέτο – μόνο που τα παίζουν με ανορθόδοξους τρόπους. Φτιάχνουν μιά ασύστολα καλλιτεχνίζουσα, εστετίστικη και ελαφρώς ανευλαβή συμπαιγνία, μελαγχολική και σεμνότυφη, πέρα για πέρα εθιστική.
Από τις πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες της χρονιάς.

Steve Lacy: Hooky (Emanem CD)

Οποιος έχει πιάσει ποτέ πνευστό στα χέρια του, έχει να λέει πως, αυτό το όργανο, απαιτεί από μέρους του μουσικού μιά συγκεκριμένη εκφραστική προβολή που δεν έχει καθόλου να κάνει με την τεχνική και δεν τη συναντάς πουθενά αλλού. Πως στα πνευστά, ο μουσικός βάζει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι από την προσωπικότητά του, από το χαρακτήρα του. Πως σ αυτά ειδικά τα όργανα, δεν υπάρχουν δύο μουσικοί που να ακούγονται το ίδιο και, αυτός που ξέρει, ποτέ δεν θα μπερδέψει τον Α με τον Β. Πως ο τρόπος που φυσάει κάποιος είναι τόσο μοναδικός, όσο και το δακτυλικό του αποτύπωμα ή ο γραφικός του χαρακτήρας.
Τα σκεφτόμουν, όλα αυτά, πριν μερικές βδομάδες που έκανα μόνος μου μνημόσυνο στον Steve Lacy. Πάνε ήδη 3 χρόνια που μας άφησε. Διάλεξα το Hooky από το 1976, έναν εκπληκτικό δίσκο που παίζει σόλο σοπράνο σαξόφωνο, μ αυτό το δικό του, απόλυτα προσωπικό, ασυμμετρικό τόνο που σφύζει από ήρεμη δύναμη, ελαφρή ειρωνία κι ένα ντροπαλό όσο και αβυσσαλέο πάθος. Είναι ηχογραφημένος μέσα σε εκκλησία και η ακουστική της εμπλουτίζει τη λεπτεπίλεπτη, εύθραυστη μαστοριά του με αντηχήσεις και αρμονικές που την κάνουν ακόμα πιο έντονη, υπαινικτική, υπνωτική. Ακούς θραύσματα που σου θυμίζουν τον Thelonious Monk, εξερευνητικές πτήσεις που παραπέμπουν στον Cecil Taylor.
70s και πάλι 70s. Indeed.

Guybrush said:

Αυτό του Lacy το θέλω!

.

Click to expand...

Στέργιο, αν δεν βρείς αυτό, σου κάνουν μιά χαρά και τα "ACTUALITY" και "5 X MONK, 5 X LACY".
45' διάρκεια το καθένα αλλά...ουκ εν τώ πολλώ :grandpa: