Μοναξιά

Ο Martial Solal είναι τόσο παληά καραβάνα που έχει παίξει μαζί με τον Django. Συνέχισε με τον Stephane Grapelli και μετά, με όλους πάνω κάτω τους Αμερικάνους τζαζίστες που πέρασαν απ το Παρίσι στη δεκαετία του 50, από τον Stan Getz μέχρι τον Dizzy Gillespie κι από τον Kenny Clarke μέχρι τον Lee Konitz. Γαλλο-Εβραίος Σεφαρδίτης γεννημένος στο Αλγέρι, 80 (!) χρόνια πριν. Κουβαλάει τη ρετσινιά του Διανοούμενου και θεωρείται από τους πιο δύσκολους. Υποτίθεται ότι με κάτι τέτοιους, σε περιμένει ...Δουλειά: απαιτείται προσεκτική ακρόαση, πράγμα που οι περισσότεροι άνθρωποι αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι.

Ο Martial Solal δεν είναι απλός και δεν χωράει εύκολα κάτω από ταμπέλες: γεμάτος απόηχους του Ellington ή του Fats Waller δεν είναι ακριβώς παραδοσιάρχης, γεμάτος θράσος και αυθαιρεσία δεν είναι ακριβώς free. Διαθέτει μιά τεχνική πολύ πέραν του συνηθισμένου και είναι “ορχηστρικός”: αυτό χοντρικά σημαίνει πως το πιάνο του, ώρες ώρες, υποκαθιστά και άλλα όργανα, όπως μπάσο, πνευστά, κρουστά. Είναι μουσικός της Παληάς Σχολής, αυτής που εκτείνεται απο τον Handel μέχρι τον Charlie Parker, από τον Mozart μέχρι τον Art Tatum και τον Thelonious Monk: βασικά παίζει Θέμα και Παραλλαγές - αλλά στη διάρκειά τους η ένταση “χτυπάει κόκκινα”. Ο Solal παίζει συνέχεια με το θέμα όπως η γάτα με το ποντίκι, το κρύβει και το εμφανίζει απρόοπτα, σαν τον θαυματοποιό που βγάζει λαγούς απ το καπέλο, το κανακεύει και του αντιπαρατίθεται, το κολακεύει και το λοιδωρεί, το περιεργάζεται από παντού: η αρμονική αποδόμηση σου κόβει την ανάσα, οι ρυθμοί είναι ορμητικοί, γεμάτοι περαστικές αναφορές σε οτιδήποτε, από τις παληές κωμωδίες του βωβού κινηματογράφου μέχρι το φοξτρότ και τα blues, ένα μίγμα ξεχωριστό και εκτός χρόνου, που μοιάζει παλίμψηστο: πάντα σου θυμίζει κάτι, αλλά δεν μπορείς να προσδιορίσεις Τι ακριβώς. Κάτι που το έχεις ξανακούσει, αλλά εδώ μοιάζει να σου έρχεται περασμένο μέσα απο τη μηχανή του κιμά, αλεσμένο, ψιλοκομμένο, κονιοποιημένο, γεμάτο από μικρά δραματικά επεισόδια, περίπλοκες αρμονικές εξελίξεις, κυριολεκτικά βουτηγμένο στην πουτανιά: είναι σκέτη αμαρτία, τόσο επιδεικτικό και ξετσίπωτο, τόσο υπαινικτικό και επισφαλές, τόσο πολλά υποσχόμενο και γεμάτο κρυφές χάρες, πικρές και γλυκιές.

Ενας έξοχος, επιβλητικός δίσκος που δεσπόζει στην τρέχουσα παραγωγή. Μαζί με το περυσινό “All That Is Tied” του Ran Blake, ό τι καλύτερο πάνω στο σύγχρονο σόλο τζάζ πιάνο.

Re: Απάντηση: Μοναξιά

Πέτρος Μακρής said:

Μοιαζει καθολου στο παιξιμο με τον Abdullah Ibrahim?

Click to expand...

Οχι. Ο Abdullah είναι σχεδόν ποπ σε σύγκριση με το Γάλλο.

Tasos_Th said:

είχε γίνει παρουσίαση κι άλλου δίσκου του Solal στο φόρουμ αν θυμάμαι καλά.

Click to expand...

Nαί. Το "...Improvise Pour France Musique". Εγώ το είχα παρουσιάσει, νομίζω με τίτλο Ο Παπατρέχας ή κάτι τέτοιο.
Αυτές τις μέρες, ακούω έναν εκπληκτικό δίσκο του με τίτλο "Rue De Seine", ντουέτα με τον Dave Douglas (τρομπέτα). Τα λόγια είναι φτώχεια: Εξαιρετικός.
Οποιος ενδιαφέρεται για επιλεκτική δισκογραφία, Just Let Me Know: Ο Solal έχει στο ενεργητικό του τουλάχιστον 5 ή 6 σπουδαία άλμπουμ.

Από τα δύο, έχω μόνο το "Just Friends" και μου αρέσει πολύ.
Σε όποιον δεν έχει ακούσει τίποτα όμως, θα του συνιστούσα σαν αρχή τα "En Solo" και "Sans Tambour Ni Trompette".
Το "Ιmprovise Pour France Musique" είναι, για μένα, το καλύτερό του αλλά είναι πλέον καταργημένο: μόνο στο e-Bay και πρέπει να είσαι αρκετά τυχερός για να το πετύχεις.
Από τα πιό καινούργια του, τα "Ballade Du 10 Mars" (Soul Note 1998), "Contrastes: The Jazzpar Prize" (Storyville 1999) και "Rue De Saint" (Camjazz 2005).
Κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να αγοράσει άφοβα: δεν ξέρω μέτριο δίσκο του Martial Solal. Είναι όλοι τους από Καλοί και πάνω.