Οι My Bloody Valentine ξεκίνησαν στο Δουβλίνο το 1985 στην alternative rock σκηνη για να εξελιχθούν στις αρχές της δεκαετιας του '90 σε αυτο που ονομάστηκε shoegazing(επειδή τα γκρούπς έπαιζαν με τα μάτια καρφωμένα στο πάτωμα δίνοντας την εντύπωση οτι κοιτούν τα παπούτσια τους).
Το χαρακτηριστικό του shoegazing είναι η δημιουργική χρήση του θορύβου στη μουσική, με μια ή δυο κιθάρες να παραμορφώνουν δημιουργώντας ένα "τείχος" πίσω από το οποίο ξεπηδούν φωνές και μελωδίες.
To πρώτο τους album ηχογραφείται το 1988 με τίτλο Isn't Anything και αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του shoegazing. Αρκετά εσωστρεφές στο ύφος, ασυνήθιστο ηχητικά, και ανήσυχο στιχουργικά, αν και οι στίχοι δεν είναι το σημαντικότερο στοιχείο στη μουσική του group. Το Loose my breath θυμίζει στοιχειωμένα συναισθηματικά τοπία, και μ' ένα έντονο μουρμούρισμα, μια μελωδική ανάσα, τους ξαναδίνει ζωή.
Στο δεύτερο album το ηχητικό αποτέλεσμα είναι πιο προσιτό. O ήχος του group έχει ωριμάσει και παίζουν διαφορετικά με το shoegazing δίνοντας έναν ατμοσφαιρικό ήχο που απόμακρα θυμίζει groups όπως οι Sigur Ros. Eίναι όμως λιγότερο δημιουργικοί πια. Τα καλύτερα, κατα την άποψή μου, κομμάτια του δίσκου δεν διαφέρουν αισθητά μεταξύ τους: Οnly Shallow, Loomer, When You Sleep, I only said.
Παρόλο που το background μου δεν είναι ούτε της rock, oύτε της alternative, oι My Bloody Valentine αποτελούν ένα από τα ακούσματά μου τον τελευταίο μήνα, κυρίως γιατι ο ήχος τους δημιουργει μια ζεστή συναισθηματικά ατμοσφαιρα χωρίς να θυμιζει ήχο από θρυλικά rock συγκροτήματα. Ενα μικρό δημιούργημα με αξία ολοδική του.
