Ίνκας, Αζτέκοι και άλλοι χαμένοι θησαυροί

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,336
Μετά την μεγάλη επιτυχία των Santana στα τέλη των 60ʼs και αρχές 70ʼs οι κλώνοι ήταν φυσικό να εμφανιστούν και (γιατί όχι) να ευδοκιμήσουν.
Το παράδοξο ήταν ότι τουλάχιστον δυό από αυτά οι Malo και οι Azteca αποτελούσαν συνγκοινωνούντα δοχεία με το κανονικό συγκρότημα του Carlos καθώς μέλη και των τριών συγκροτημάτων εμφανίζονται κατά καιρούς από το ένα στο άλλο και μάλιστα σε περιόδους να εμφανίζονται ταυτόχρονα.

Οι Azteca, Malo και El Chicano εμφανίστηκαν στη σκηνή γύρω στο 70 και εξαφανίστηκαν σχετικά γρήγορα με ίσως μόνο τους El Chicano να έχουν κάπως μεγαλύτερη δισκογραφία. Όλοι με μεξικάνικες ρίζες και ήχο που εμπλούτιζαν με στοιχεία της σχολής του San Francisco και την post flower era.
Όλοι με κρουστά congas, bongos και timbales και με ελαφρές blues καταβολές.
Όμως δεν ήταν τελικά τυχαίο που μόνο οι Santana πέτυχαν το στόχο (αν υπήρχε ποτέ κάποιος και γι αυτούς). Οι λόγοι πολλοί:

Azteca – Azteca – 1972
azteca~~~~~_azteca~~~_101b.jpg

Βασικά μέλη οι αδελφοί Escovedo (από τους οποίους ο Coke Escovedo ήταν η σωτηρία των Santana στο ΙΙΙ όταν ο Chepito Areas είχε σοβαρό πρόβλημα υγείας), Victor Pantoja, Lenny White και άλλοι λιγότερο γνωστοί, αλλά και η Wendy Haas και Rico Reyes που κατά καιρούς συμμετείχαν στους Santana και τέλος η μεγαλύτερη μεταγραφή Neal Schon. Η συμμετοχή του Neal Schon σε τρία κομμάτια κάνει τον δίσκο να μοιάζει σαν ένα ξεχασμένο άλμπουμ του φημισμένου γκρουπ.
O ένας και μοναδικός ουσιαστικά ομώνυμος δίσκος, διαθέτει όλα τα στοιχεία της εποχής.
Μυρίζει έντονα 70ʼs με την καλή έννοια, υπάρχουν μικρά ευρηματικά ενορχηστρωμένα θεματάκια διάσπαρτα, τα κρουστά θυμίζουν (τι άλλο ?) αυτό που πρέπει να θυμίζουν, υπάρχουν επιρροές από Tito Puente, ενώ το έμπειρο αυτί θα διακρίνει και αντιδάνεια μεταξύ άλλων ονομάτων της εποχής εκτός από αυτά που προαναφέρθηκαν όπως οι Tower of Power, οι Young Rascals ή στοιχεία που αντιγράφτηκαν αργότερα από τους όψιμους Blood, Sweat and Tears.
Ο δίσκος χωλαίνει μόνο στην καραμπινάτη έλλειψη μεγάλων μουσικών προσωπικοτήτων, κύρια ονόματα που μπορούσαν να πάρουν στην πλάτη τους μια ολόκληρη μπάντα και να την απογειώσουν στην επιτυχία. Και αυτή ήταν και η ουσιώδης διαφορά από τους πρώτους διδάξαντες Santana.
Κιθαρίστας, μπασίστας, πνευστά, φωνητικά και γενικά οτιδήποτε εκτός κρουστών απέχει πολύ από αυτό που ονομάζεται ταλέντο και φυσικά παρασάγγες από αυτό που ονομάζεται επι συμβάσει μουσικός.
Και όμως υπάρχει μια υπερβολική αφέλεια στο δίσκο αυτό με την έννοια της αγνής και σχεδόν άδολης προσπάθειας που σε συνάρτηση με ορισμένους λίγους έμπειρους μουσικούς και μερικούς έστω δανεικούς, που τον αναδεικνύει σε ξεχασμένο διαμάντι της εποχής, μιάς εποχής που δεν ξαναγυρνάει.
Η αγνότητα φαίνεται και από τους στίχους, που για άλλη μια φορά μιλάνε, για την αγάπη και την ειρήνη για τα παιδιά (είπαμε το κίνημα του San Francisco δεν ήταν μακρυά) και τελικά δεν ήταν ίδιο γνώρισμα του Carlos.

Malo – Dos – 1974
s19909.jpg

Με τους Μalo τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εδώ υπάρχουν δεσμοί αίματος. Ο μεγαλύτερος και σαφώς λιγότερο ταλαντούχος αδελφός του Carlos, ο Jorge Santana ηγήθηκε του συγκροτήματος αυτού όπου και πάλι βρίσκουμε μέλη που κατά καιρούς δωρίστηκαν στο μεγάλο συγκρότημα, όπως οι Francisco Aquabella, Pablo Tellez, Richard Kermode, Hadley Caliman.
Από τα δυό τελευταία και μόνο ονόματα καταλαβαίνει κανείς την τεράστια διαφορά τουλάχιστον σε μουσικό επίπεδο από τους Azteca.
To Dos είναι το δεύτερο άλμπουμ τους, που μαζί με το πρώτο αποτελούν τα καλύτερα δείγματα, από τα πέντε συνολικά, της δουλειάς τους.
Περισσότερο επαγγελματίες και διεκπεραιωτές, φαίνεται να μην διαθέτουν την απλότητα και αγνότητα των Azteca.

El Chicano – Cinco – 1974
jerry_10.jpg


Με όνομα που μαρτυράει την καταγωγή τους (μεξικανοαμερικάνοι) και με αρχηγό τον Bobby Espinoza στα keyboards φαίνεται να προσπαθούν λιγότερο από όσο οι παραπάνω να μιμηθούν.
Πολύ καλοί μουσικοί (αν και καθόλου γνωστοί) και εξ ίσου καλοί συνθέτες πετυχαίνουν να δημιουργήσουν και να πείσουν περισσότερο από τους Malo, τουλάχιστον στον 5ο (cinco) δίσκο τους που μαζί με τον 4ο αποτελούν την καλύτερη δουλειά τους. Βέβαια ποτέ δεν θα μάθουμε αν οι Azteca μετά από 3-4 δίσκους θα φτιάχνανε κάτι ανάλογο.
Πάντως η ομοιότητα με τους Santana είναι εξαιρετική.
πχ το αρχικό El Cayuco θα μπορούσε να είναι το flip side του Oye como Va χωρίς να υστερεί σε τίποτα. Αντίστοιχα έχουμε το Children (με τους γνωστούς στίχους), ενώ το What you don't know won't hurt you είναι ένα δυναμικό funky soul κομμάτι που θα μπορούσαν να είχαν γράψει οι Tower of Power, το Ahora Si και πάλι στο πνεύμα μεξικάνικου guaguanco και τέλος το φινάλε με το διπλό Gringo en Mexico - Little flower ξεκινάει με λάτιν mariachi και πολύ καλά φωνητικά γιά να καταλήξει σε αιθέριο instrumental με jazzy αλά Montgomery ύφος
Τα κρουστά είναι τόσο μα τόσο κοντά, η κιθάρα προσπαθεί φιλότιμα, ενώ ο Espinoza είναι τουλάχιστον ισάξιος σαν περσόνα και μουσικός με τον Rollie. Τα δε φωνητικά τους είναι σίγουρα πολύ καλύτερα από τους Santana, ίσως φτάνουν σε επίπεδο Doobie Brothers.
Ένας κλώνος συνολικά, αλλά ακούγοντάς τους, μόνο αφού δεις το εξώφυλλο, ίσως σκεφτείς να απορρίψεις (λέγοντας ααα... δεν είναι). Και αν απορρίψεις τότε σίγουρα ...αδικείς.


Τελικά γιατί πέτυχε ο Carlos και όχι αυτοί? Κατά τη δική μου άποψη οι κυριώτεροι λόγοι είναι:

Μεγαλύτερο προσωπικό ταλέντο βασικά και θέληση για επιτυχία.
Δεύτερο μεγάλο ταλέντο – αντίπαλο δέος μέσα στο ίδιο συγκρότημα (Gregg Rollie) ικανό, όπως αποδείχτηκε, να διατηρήσει αργότερα δεύτερο πολύ επιτυχημένο γκρουπ – Journey.
Ευρύτερο σύνολο πολύ άξιων μουσικών που διατηρήθηκε και διευρύνθηκε τουλάχιστον για 8-10 δίσκους
Η επιμονή στην τελειότητα ήχου και στην προσέγγιση του οργάνου.
Και τέλος ο μη εφησυχασμός του Carlos στην σταθερή και μόνιμη εικόνα και ύφος, αλλά και η αποδοχή προκλήσεων (πρόσληψη και άλλου ταλαντούχου κιθαρίστα στο ίδιο συγκρότημα, αλλά και συνεργασίες αργότερα με ονόματα κολοσσούς).

Όπως και νάχει πάντως και τα τρία συγκροτήματα σήμερα είναι ιδιαίτερα και άδικα ξεχασμένα, παρ όλο που για αρκετά χρόνια πρόσθεσαν μικρά λιθαράκια στην αίγλη των 70ʼs.
 
Last edited: