Η νέα σημαντική πιανίστα Angela Hewitt παρουσιάζει τρείς σουίτες για πιάνο τού Γάλλου συνθέτη Jean-Philippe Rameau(1683-1764).
O Rameau δεν τίς είχε ονομάσει σουίτες,αλλά είχε κατατάξει διάφορα μικρά κομμάτια σε 5 ξεχωριστά έργα ,όπου το κάθε έργο αποτελείται απο μουσικά μέρη γραμένα στο ίδιο μουσικό κλειδί .
Σουίτες χορευτικές μελαγχολικές ,βασισμένες εν μέρει σε παραδοσιακές μελωδίες(ιρλανδικές,ιταλικές,σκωτσέζικες αλλά και ´εξωτικές´)συνθέτουν μιά μουσική πιανιστική πανδαισία υψηλής δυσκολίας.
Κομμάτια όπως τα Le rappel des oiseaux(όπου νοιώθεις ότι κάτω απο το αρχικό τραγούδι τών πουλιών παραμονεύον τα απειλητικά ράμφη τους),Τambourine,La Poule,Les Sauvages,L'egiptienne,κρύβουν μιά ´μελωδική βιαιότητα´,που δείχνει ότι ο κύριος Rameaux,μονον γαλήνη δεν υπεδείκνυε με την μουσική του.
Στην τρίτη σουίτα χρειάζεται πραγματική καλλιτεχνική δεξιοτεχνία για να αποδοθεί το Les Trois Mains,όπου νομίζει κανείς πώς υπάρχουν όντως τρία χερια για να αποδώσουν το κομμάτι.
Η Kαναδή Hewitt δικαιώνει τα όσα γράφουν γι´αυτήν.
Ο δίσκος ακούγεται μονορούφι .Δεν είναι κάν απαραίτητο να γνωρίζουμε ποιά σουίτα ερμηνεύεται.Απλά απολαμβάνουμε την μουσική.
To 1947 μιά άλλη μεγαλη Κυρία ,που δεν υπάρχει πιά ηχογραφεί Schumann και Brahms.
Η Naxos Historical ,παρουσιάζει έναν must have δίσκο με την σπουδαία contralto
Kathleen Ferrier.
H Κυρία ερμηνεύει συνοδεία πιάνου τραγούδια τού Σούμαν (Frauenliebe und-leben,Op.42),που αναφερονται στην εξέλιξη τής σχέσης μιά γυναίκας απο την γνωριμία μέχρι το τέλος.
Τραγούδια μελαγχολικά ,χαρούμενα,πένθιμα σπαρακτικά,που η Ferrier τα αποδίδει με πάθος.
Η βαθειά φωνή της στην συνέχει γίνεται το κατάλληλο μουσικό όργανο για να αποδοθούν υπέροχα τραγούδια τού μεγάλου Brahms(Vier ernste Gesange op.121,Sappische Ode op.94,No 4,Botscaft,op.47 No 1,Two songs for Contralto with viola obbligato op.91) και η συγκλονιστική Alto Rhapsody op.53,που κατά την Ferrier ήταν η καλύτερη ηχογράφησή της.
Στο τελευταίο εργο την συνοδεύει η Φιλαρμoνική τού Λονδίνου υπο τον Clemens Krauss και ανδρική χορωδία.
Ο δίσκος προκαλεί ανατριχίλα απο την αρχή ως το τέλος.Η φωνή είναι εκεί και μάς λυπεί η ιδέα τού τι θα μπορούσε ακόμα να κάνει η Ferrier εάν δεν χανόταν το 1953 σε ηλικία 41 ετών.
Η επεξεργασία τής Naxos πολύ καλή,άν και σε τέτοιες στιγμές είναι εξαιρετικά δύσκολο να εστιάσει κάποιος στην όποια παραμόρφωση..
Last edited:
), και μάλιστα έλεγε "έπαιζα σ' ενα νευρικό πιάνο που νόμιζε ότι είναι τσέμπαλο"...