Ακτινογραφίες

Η πρώτη επαφή με τις Γαλλικές Σουίτες του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπάχ ήταν στα 15-16 με μια ερμηνεία του Gavrilov σε ηχογράφηση της EMI(προσφορά τοτε της Καθημερινής), και με τις παρτιτούρες στο πιάνο μελετώντας ("εύκολα") μέρη από την 5η σουίτα. Ο Gavrilov μ' εντυπωσίαζε με την ταχύτητα στα tempi, το βαθύ πάτημα στα πλήκτρα, τον λαμπρό ήχο...

Αρκετά χρόνια αργότερα μελέτησα τη 2 σουίτα λόγω εξετάσεων, και τότε άκουσα την ερμηνεία του Gould. H πρώτη εντύπωση ήταν κάτι σαν "Τι παίζει;;". Ο Gould, αγνοώντας την παρτιτούρα του Bach, αλλάζει τη δυναμική, τις τρίλιες και τους καλλωπισμούς, βάζει δικές του νότες, κι όλα αυτά γιατι ο Gould πιστεύει οτι το έργο, επηρεασμένο από το Γαλλικό στυλ της εποχής, είναι "παραφορτωμένο...!

Κι ομως αυτή η ερμηνεία είναι πιο κοντά στον Bach απ' οτιδήποτε έχω ακούσει. Το ύφος του Gould είναι ευλαβικό, σκεπτικό, λιτό παρόλες τις επεμβάσεις του στο έργο. Ο ρυθμός, σε ορισμένα σημεία αργότερος απ' ότι θα περιμενε κανείς, αναδεικνύει πραγματικά τους χορούς. Το non-legato του Gould(κι όχι staccato όπως διαβάζω σε reviews στο δίκτυο) κάνει τις φράσεις και τα θέματα των χορών να "τραγουδούν" και τις επεμβάσεις του στο έργο ν' ακούγονται φυσιολογικές κι όχι ξένες, σαν ο ίδιος να 'ταν μαθητής του Bach.

Στο βιβλιαράκι του δίσκου υπάρχει ένα σχόλιο του Tim Page, σύγχρονου κριτικού της μουσικής, που ονομάζει την ερμηνεία του Gould "ακτινογραφία", κατ' άλλους φοβερά μονότονη. Προσωπικά, παρόλο που το παίξιμο του Gould με κουράζει καμιά φορά, θεωρώ τη συγκεκριμένη ερμηνεία κορυφαία γιατί καθιστά πολύ γρήγορα προσιτό το ίδιο το έργο, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Re: Απάντηση: Ακτινογραφίες

Σπύρος Σούρλας said:

Απο ορισμένους θεωρείται ότι έπασχε απο το σύνδρομο Asperger ,που είναι μιά πιό ήπια παραλλαγή τού αυτισμού και ως εκ τούτου η ιδιοφυϊα του προσπάθησε ενστικτωδώς να βρεί άλλους δρόμους επικοινωνίας.Και αυτό το βρήκε μέσα απο τον ´ψυχαναγκαστικό του´τρόπο ενασχόλησης με την μουσική.
:grinning-smiley-043 :grinning-smiley-043

Click to expand...

Δεν το γνώριζα αυτό!! Ίσως γι αυτό ο Gould άφησε τις εμφανίσεις και τα ρεσιτάλ αρκετά νωρίς για ν' αφιερωθεί στις ηχογραφήσεις, με τις οποίες φαίνεται ότι επικοινωνούσε καλύτερα με το κοινό. Ο ίδιος άλλωστε έλεγε οτι προτιμά μια κουβέντα με ψαράδες σ' ένα χωρίο του Καναδά παρά τους βαρετούς που απάρτιζαν το κοινό των συναυλιών του. Μάλιστα, στην ταινία
"32 Short films about Glenn Gould", ένα από τα φιλμάκια δείχνει τον Gould σε ξενοδοχείο στη Γερμανία όπου, ενω η καθαρίστρια σιγυρίζει το δωμάτιό του, βάζει έναν δίσκο με σονάτες Beethoven και η καθαρίστρια σταματά και ακούει απορρημένη. Στο τέλος, όταν, κοιτάζοντας τον δίσκο, ανακαλύπτει οτι ερμηνεύει ο Gould, γυρίζει, τον ευχαριστεί και φεύγει...

Ο Gould μιλά την γλώσσα της μουσικής. Κι ενώ δεν έχω δει κανέναν να αρνείται ότι "η μουσική είναι παγκόσμια γλώσσα", πολλοί θεώρησαν το μουρμούρισμα του Gould όταν έπαιζε πιάνο απαράδεκτο...τι άλλο μπορεί να κάνει κάποιος που νιώθει τη μουσική στο πετσί του από το να τραγουδήσει; :guitarist:

Ευχαριστώ! Το σημείωσα για την επόμενη παραγγελία από το bookdepository :cool4:

Σίγουρα έπαιζε τα έργα πολλές φορές και το τελικό αποτέλεσμα ήταν ράψιμο απο προηγούμενα κομμάτια. Στο άρθρο του "The Prospects of Recording", ο Gould γράφει:

A year or so ago, while recording the concluding fugues from Volume I of the Well-Tempered Clavier, I arrived at one of Bach's celebrated contrapuntal obstacle courses, the Fugue in A minor. This is a structure even more difficult to realize on the piano than are most of Bach's fugues, because it consists of four intense voices that determinedly occupy a register in the center octaves of the keyboard -- the area of the instrument in which truly independent voice-leading is most difficult to establish. In the process of recording this fugue we attempted eight takes. Two of these at the time were regarded, according to the producer's notes, as satisfactory. Both of them, No. 6 and No. 8 respectively, were complete takes requiring no inserted splice -- by no means a special achievement since the fugue's duration is only a bit over two minutes. Some weeks later, however, when the results of this session were surveyed in an editing cubicle and when Takes 6 and 8 were played several times in rapid alternation, it became apparent that both had a defect of which we had been quite unaware in the studio: both were monotonous. [...] and it was decided to turn this to advantage by creating one performance to consist alternately of Takes 6 and 8.

Oλόκληρο το άρθρο είναι διαθέσιμο στο
http://www.collectionscanada.ca/glenngould/028010-502.1-e.html