Iστορίες για αγρίους

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

17 June 2006
14,350
Οι δίσκοι που ακολουθούν, σε καμία περίπτωση δεν είναι καλοκαιριάτικα ακούσματα.
Δεν σε ανεβάζουν, ούτε σου φτιάχνουν τη διάθεση.

Φτιάχτηκαν από τύπους εξώλης και προώλης.

Δεν ξέρω να πώ αν είναι ωραίοι: προσωπικά, τους ακούω και θέλω να πάρω τα βουνά.

51fvPmrNKQL._SL500_AA300_.jpg


Hugo Wolf: Prometheus (Orchesterlieder) – Juliane Banse, Dietrich Henschel, Nagano, Rundfunkchor Berlin/Deutsches Symphonie-Orchester Berlin (Harmonia Mundi CD)

O Hugo Wolf πίστευε πως τα καλύτερα αρώματα μπαίνουν σε μικρά μπουκάλια. Ο ίδιος ήταν πολύ μικρόσωμος και είχε ταπεινή καταγωγή. Η φόρμα που διάλεξε ήταν τα Lieder – για τον πολύ κόσμο παραείναι μικρή για να την πάρει κανείς στα σοβαρά. Ο Wolf έγραφε τραγούδια, την ίδια εποχή που όλοι γύρω του (Mahler, Bruckner) έγραφαν Συμφωνίες - ποταμούς.
Mόνο που τα τραγούδια του είναι μοναδικά: διαθέτουν μιά απίστευτη συναισθηματική και μουσική περιπλοκότητα και μοιάζουν Συμφωνικά ποιήματα σε μικρογραφία, έστω και αν εκφέρονται μόνο από μία φωνή με συνοδεία πιάνου. O Wolf έχει περάσει τη Βαγκνερική μεθοδολογία στον τρόπο γραφής του, τον ερωτισμό, την ανάπτυξη με τη συνεχή θεματική μεταμόρφωση. Μπορεί να ήταν Βαγκνερικός μέχρι το μεδούλι αλλά δεν έχει ίχνος από το γιγαντισμό του ειδώλου του και, σαν σύλληψη, το έργο του είναι στον αντίποδα του μεγάλου Γερμανού: η Τέχνη της μινιατούρας. Κάπως σαν τα “μικρά” διηγήματα του Τσέχοφ ή τα Γιαπωνέζικα haiku, όπως προσφυώς παρατήρησε ο Ian Bostridge. Τα Lieder του Wolf είναι καθ όλα άξιοι επίγονοι εκείνων του Schubert και του Schumann και, μεταξύ άλλων, προλέγουν αυτά του Mahler (Τραγούδι της Γής κλπ), καθώς και πιο προχωρημένες εικονοκλαστικές φόρμες όπως, για παράδειγμα, τα Gurre-Lieder του Arnold Schoenberg.
Ο Wolf ήταν μανιοκαταθλιπτικός. Υπάρχουν μαρτυρίες της εποχής, που λένε ότι, σε περιόδους που ήταν στα πάνω του, συνέθετε σαν δαιμονισμένος: 200 Lieder σε διάστημα 3 χρόνων (1888-1891), συχνά 2 ή 3 μέσα στην ίδια μέρα. Εγραψε περισσότερα από 300 συνολικά, πριν τον κλείσουν στο άσυλο φρενοβλαβών, όπου πέθανε το 1903 σε ηλικία 42 ετών.
24 απ αυτά, τα ενορχήστρωσε για Συμφωνική ορχήστρα, με σκοπό να κάνει το έργο του πιο γνωστό ή να τα χρησιμοποιήσει σαν άριες για τις όπερες που είχε στα σκαριά. Είναι αυτά που βρίσκουμε σε τούτο το CD της Harmonia Mundi. Οι ενορχηστρώσεις είναι έξοχες, οι Banse και Henschel ανάμεσα στους καλύτερους ερμηνευτές που μπορεί να βρεί κανείς σήμερα και ο Kent Nagano αισθαντικός και καλαίσθητος.
Διαμάντι: πολύ προσωπικό, ιδιαίτερο, ακραίο, περιωπής και πολύ υψηλής καλλιτεχνικής αξίας.

===========================================================



Bartok_Hindemith_ecm1874.jpg


Bartok: String Quartet no. 5
Hindemith: String Quartet no. 4, op.22 – Zehetmair Quartet (ECM CD)

Ενας δύσκολος και πέρα για πέρα εξαιρετικός δίσκος.
Εξαιρετικός γιατί εδώ, βρίσκεις δύο έργα αναφοράς για τη μουσική του 20ου αιώνα, σε υποδειγματική εκτέλεση. Και δύσκολος γιατί είναι πολύ πυκνός συγκινησιακά και απαιτεί την αμέριστη προσοχή, την απόλυτη πνευματική εμπλοκή του ακροατή του.
Το κουαρτέτο του Bartok, σχεδόν άγριο, έχει για ντεκόρ τη Νύχτα. Παίζει με τις σκιές και τις ηχητικές πολυχρωμίες, ώρες ώρες αποπνέει ένα jazzy άρωμα, είναι άκρως ποιητικό κι ακτινοβολεί μιά παράξενη δύναμη. Tα tempi είναι αχαλίνωτα. Η γραφή γεμάτη από κάθε λογής μελωδικούς και ρυθμικούς νεωτερισμούς που απαιτούν φαντασία, εφευρετικότητα και τόλμη που αγγίζει την ξετσιπωσιά. Η άρθρωση πεντακάθαρη: δε χάνεις τίποτα από αυτές τις φανταστικές αρμονικές εξισώσεις, τη συνοχή τους, τις μεταλλάξεις τους καθώς χορεύουν αδιάκοπα.
To έργο του Hindemith είναι ακόμα πιο προσωπικό. Δεν θεωρεί τίποτα σαν δεδομένο, δεν λαμβάνει υπόψη τίποτε απ όσα προηγήθηκαν απo αυτό: δεν διαθέτει ίχνος από τη Μοτσάρτεια χάρη ή το Βιεννέζικο ρομαντισμό. Aπογυμνωμένο, φλύαρο, παράφωνο, ηλεκτρισμένο: μιά έκρηξη βίας, χείμαρρος από ενέργεια. Αν πιστεύετε πως ένα κουαρτέτο εγχόρδων είναι λίγο για να πλησιάσει την εκφραστική δύναμη της συμφωνικής ορχήστρας, χάσατε. Οι Zehetmair κυριολεκτικά επιτίθενται στην παρτιτούρα, τρώνε τα δοξάρια και νομίζεις πως θα βάλουν φωτιά στα όργανα. Μιά ανάγνωση σφόδρα φλογερή, που επιτυγχάνει την τέλεια ισορροπία ανάμεσα σε οίστρο, δύναμη και λυρισμό.
 
Last edited by a moderator:

amadeus webern

New member
5 May 2009
83
Hugo Wolf: Prometheus (Orchesterlieder) – Juliane Banse, Dietrich Henschel, Nagano, Rundfunkchor Berlin/Deutsches Symphonie-Orchester Berlin (Harmonia Mundi CD)
.....
Οι ενορχηστρώσεις είναι έξοχες, οι Banse και Henschel ανάμεσα στους καλύτερους ερμηνευτές που μπορεί να βρεί κανείς σήμερα και ο Kent Nagano αισθαντικός και καλαίσθητος.
Διαμάντι: πολύ προσωπικό, ιδιαίτερο, ακραίο, περιωπής και πολύ υψηλής καλλιτεχνικής αξίας.

Το CD αυτό το αγόρασα πρόσφατα επειδή ερωτεύτηκα τη φωνή της Μπάνσε. Την είχα ακούσει παλιότερα στα τραγούδια του Ντεμπυσύ και του Μότσαρτ που είχε κυκλοφορήσει η ECM και μου είχε κάνει πολύ καλή εντύπωση, αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο καλή τραγουδίστρια είναι. Μετά από μια πρόσφατη ακρόαση κάποιων τραγουδιών του Charles Koechlin με τη φωνή της Μπάνσε, συνειδητοποίησα πως ένα μεγάλο ταλέντο μπορεί να πάρει ρεπερτόριο ίσως όχι και τόσο επιφανές ή λαμπερό και να το κάνει αστέρι. Έτσι και σ' αυτό το άλμπουμ ακούς κάτι διαμαντάκια που δεν θα τα βρεις πουθενά αλλού, όπως π.χ. το Gebet ή το Κennst du das Land (με ορχήστρα) και μένεις άφωνος. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε λάτρεις του ρομαντικού lied και των καλών φωνών.

Κι ένα από τα highlights του δίσκου: http://www.youtube.com/watch?v=-FDnUiG2l5c