- 17 June 2006
- 49,350
Ακούω αυτές τις μέρες μερικούς δίσκους προσφερθέντες από τον φίλο Βασίλη Τσάκωνα.
Scott Amendola Band - Believe - Cryptogrammophone 2005
Προοδευτική jazz στα όρια του fusion (όπως κάπως το ξεραμε πριν 25 30 χρόνια). Ικανός drummer, αλλά με έναν εξ ίσου δεινό βιολιστή, χωρίς να μπορώ να πω ότι η μπάντα γενικά υστερεί (εκτός από τον κιθαρίστα που έχει εντελώς αφρόντιστο ήχο)
Γενικά αν και ακούγεται ευχάριστα και έχει πολλά σύγχρονα προοδευτικά στοιχεία, από ηλεκτρονική, dub κλπ, δεν κατάφερε να με πείσει ακόμα. Πάντως ενδιαφέρον άκουσμα, ιδίως ένα δυό κομμάτια που προσομοιάζουν country (λόγω βιολιού) αλλά σε jazz φόρμες. Μου θύμισε σε πολλά ECM του 80, Abercrombie, Kenny Wheeler κλπ, αλλά...με βιολί λαϊκό....σχεδόν ...don't shoot me....
The Mathew Herbert Big Band- Goodbye swingtime - Accidental Records 2003
Εδώ έχουμε όντως μιά μεγάλη μπάντα, όπως περιγράφεται στα συστατικά της, δηλαδή πολλά όργανα και την ίδια δομή, αλλά διαφοροποιείται ως προς το τελικό αποτέλεσμα. Εντυπωσιακό εισαγωγικό κομμάτι, όπως και στους άλλους δυό δίσκους, το μεγαλοπρεπές και καθώς πρέπει σε big band ύφος ξεφουσκώνει σύντομα λόγω των soul φωνητικών που ακολουθούν στα επόμενα. Έτσι ενώ η μπάντα έχει πραγματικά, δυνατότητες, τα μοντέρνα στοιχεία, και δανεια από άλλα είδη, ηλεκτρονικής ή προσαρμοσμένων ηλεκτρονικών ήχων σε ύφος big band, δεν καταφέρνουν να ενσωματωθούν όσο θα ήθελα γιά να με σηκώσουν από την καρέκλα μου. Πάντως δεν μπορεί κανείς να τους αρνηθεί την καλή πρόθεση. Λίγο άνευρα, λίγο ότι, ως big band, δεν τολμά να ξεχωρίσει κάποιος, μένω και πάλι με την όρεξη. Τραγουδιστές και τραγουδίστριες, εναλλάσσονται, σε ένα ύφος που πχ γιαπωνέζικες, lounge ή άλλων ειδών προσπάθειες με έχουν αφήσει κατά καιρούς με το στόμα ανοιχτό.
Enders Room - Human Radio Enja 2004
Το συγκρότημα του Johannes Enders που παίζει πνευστά, ηλεκτρονικά, keyboards, και προγραμματίζει έχει εντελώς διαφορετικό ήχο. Προσανατολίζεται σαφώς προς την ηλεκτρονική προοδευτική μουσική με αρκετά έως σημαντικά στοιχεία jazz. Μου θύμισε αρκετά τους Αυστριακούς Radian χωρίς όμως να με κερδίσει όσο εκείνοι. Εδώ ξεχώρισα το δεύτερο κομμάτι, χάρη στην εκφραστική φωνή της Rebekka Baken και την δύσκολη μελωδία με βάση το πιάνο και τα πολλά διακριτικά ηλεκτρονικά κρουστά. Ελαφρά ανατολίτικο, λίγο προς το αφρικάνικο, μου θύμισε συνθετικά ελαφρά την Myriam Alter. Πολύ ενδιαφέρουσα η δεύτερη φωνή σχεδόν αντιστικτική με το σαξόφωνο. Και τα άλλα κομμάτια δεν πάνε πίσω. Υπάρχουν άλλα πολυρυθμικά, ενώ άλλα ιδιαίτερα μελωδικά όπως το 4ο χάρη στο μελαγχολικό πιάνο και το σαξόφωνο, αν και η τραγουδίστρια εδώ τραγουδάει αγγλικά και δεν πείθει όσο πριν που τραγουδούσε κάποια διάλεκτο.
Ο δίσκος αποδομείται προς το τέλος με δείγματα ραπ ή πιό ρυθμικών φορμών, ακόμα και soul μπαλάντας χάνοντας αρκετή από την αίγλη και το μυστήριο των δύο πρώτων κομματιών.
Ευτυχώς υπάρχει το 7ο κομμάτι (June) που θυμίζει αρκετά soft machine καθώς και το ομώνυμο 8.
Πάντως μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις από τους τρεις.
Αν και δεν έχω σχηματίσει πλήρη εικόνα, ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα από τα γνωστά μου κολλήματα, γιά τα οποία όμως δηλώνω αμετανόητος.
Ίσως να επανέλθω.
Μέχρι τότε μπορούμε να μοιραστούμε δημόσια απόψεις με το Βασίλη (αλήθεια γιατί δεν τα παρουσιάζεις τόσο καιρό) και το Ντοκ που σίγουρα τους άρεσαν πιό πολύ από μένα.
Scott Amendola Band - Believe - Cryptogrammophone 2005
Προοδευτική jazz στα όρια του fusion (όπως κάπως το ξεραμε πριν 25 30 χρόνια). Ικανός drummer, αλλά με έναν εξ ίσου δεινό βιολιστή, χωρίς να μπορώ να πω ότι η μπάντα γενικά υστερεί (εκτός από τον κιθαρίστα που έχει εντελώς αφρόντιστο ήχο)
Γενικά αν και ακούγεται ευχάριστα και έχει πολλά σύγχρονα προοδευτικά στοιχεία, από ηλεκτρονική, dub κλπ, δεν κατάφερε να με πείσει ακόμα. Πάντως ενδιαφέρον άκουσμα, ιδίως ένα δυό κομμάτια που προσομοιάζουν country (λόγω βιολιού) αλλά σε jazz φόρμες. Μου θύμισε σε πολλά ECM του 80, Abercrombie, Kenny Wheeler κλπ, αλλά...με βιολί λαϊκό....σχεδόν ...don't shoot me....
The Mathew Herbert Big Band- Goodbye swingtime - Accidental Records 2003
Εδώ έχουμε όντως μιά μεγάλη μπάντα, όπως περιγράφεται στα συστατικά της, δηλαδή πολλά όργανα και την ίδια δομή, αλλά διαφοροποιείται ως προς το τελικό αποτέλεσμα. Εντυπωσιακό εισαγωγικό κομμάτι, όπως και στους άλλους δυό δίσκους, το μεγαλοπρεπές και καθώς πρέπει σε big band ύφος ξεφουσκώνει σύντομα λόγω των soul φωνητικών που ακολουθούν στα επόμενα. Έτσι ενώ η μπάντα έχει πραγματικά, δυνατότητες, τα μοντέρνα στοιχεία, και δανεια από άλλα είδη, ηλεκτρονικής ή προσαρμοσμένων ηλεκτρονικών ήχων σε ύφος big band, δεν καταφέρνουν να ενσωματωθούν όσο θα ήθελα γιά να με σηκώσουν από την καρέκλα μου. Πάντως δεν μπορεί κανείς να τους αρνηθεί την καλή πρόθεση. Λίγο άνευρα, λίγο ότι, ως big band, δεν τολμά να ξεχωρίσει κάποιος, μένω και πάλι με την όρεξη. Τραγουδιστές και τραγουδίστριες, εναλλάσσονται, σε ένα ύφος που πχ γιαπωνέζικες, lounge ή άλλων ειδών προσπάθειες με έχουν αφήσει κατά καιρούς με το στόμα ανοιχτό.
Enders Room - Human Radio Enja 2004
Το συγκρότημα του Johannes Enders που παίζει πνευστά, ηλεκτρονικά, keyboards, και προγραμματίζει έχει εντελώς διαφορετικό ήχο. Προσανατολίζεται σαφώς προς την ηλεκτρονική προοδευτική μουσική με αρκετά έως σημαντικά στοιχεία jazz. Μου θύμισε αρκετά τους Αυστριακούς Radian χωρίς όμως να με κερδίσει όσο εκείνοι. Εδώ ξεχώρισα το δεύτερο κομμάτι, χάρη στην εκφραστική φωνή της Rebekka Baken και την δύσκολη μελωδία με βάση το πιάνο και τα πολλά διακριτικά ηλεκτρονικά κρουστά. Ελαφρά ανατολίτικο, λίγο προς το αφρικάνικο, μου θύμισε συνθετικά ελαφρά την Myriam Alter. Πολύ ενδιαφέρουσα η δεύτερη φωνή σχεδόν αντιστικτική με το σαξόφωνο. Και τα άλλα κομμάτια δεν πάνε πίσω. Υπάρχουν άλλα πολυρυθμικά, ενώ άλλα ιδιαίτερα μελωδικά όπως το 4ο χάρη στο μελαγχολικό πιάνο και το σαξόφωνο, αν και η τραγουδίστρια εδώ τραγουδάει αγγλικά και δεν πείθει όσο πριν που τραγουδούσε κάποια διάλεκτο.
Ο δίσκος αποδομείται προς το τέλος με δείγματα ραπ ή πιό ρυθμικών φορμών, ακόμα και soul μπαλάντας χάνοντας αρκετή από την αίγλη και το μυστήριο των δύο πρώτων κομματιών.
Ευτυχώς υπάρχει το 7ο κομμάτι (June) που θυμίζει αρκετά soft machine καθώς και το ομώνυμο 8.
Πάντως μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις από τους τρεις.
Αν και δεν έχω σχηματίσει πλήρη εικόνα, ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα από τα γνωστά μου κολλήματα, γιά τα οποία όμως δηλώνω αμετανόητος.
Ίσως να επανέλθω.
Μέχρι τότε μπορούμε να μοιραστούμε δημόσια απόψεις με το Βασίλη (αλήθεια γιατί δεν τα παρουσιάζεις τόσο καιρό) και το Ντοκ που σίγουρα τους άρεσαν πιό πολύ από μένα.
Last edited:
