- 17 June 2006
- 14,350
Mozart: Piano Sonatas K.310, K.331, K.533/494 – Murray Perahia (Sony CD)
“Οσο εύκολη είναι για τον αρχάριο, τόσο δύσκολη είναι για τον βιρτουόζο”.
Aυτή η φράση του Edwin Fischer, για τη μουσική για πιάνο του Mozart, τα λέει, νομίζω, όλα.
Ο Ferrucio Busoni έλεγε ότι στον Mozart, το πάν είναι το Τραγούδι: από αυτό απορρέει όλη η κατακλυσμική μουσικότητα που λαμπυρίζει μέσα από τις συνθέσεις του, “όπως οι καμπύλες μιάς γυναίκας που διακρίνονται κάτω από το φόρεμά της”.
Πολύ μελάνι έχει χυθεί γύρω από το Πώς πρέπει να παίζεται στο πιάνο ο Mozart. Το πως βρίσκει κανείς τη σωστή ισορροπία ανάμεσα στη φρεσκάδα και στην αβρότητα, στη ζωτικότητα και στη διαύγεια, στο ανεπιτήδευτο και στην ειρωνεία, στην ακαταδεξία και στην οικειότητα, στο πάθος και στη χάρη, στην εγκατάλειψη και στο στύλ. Ο Alfred Brendel συνοψίζει, λέγοντας πως o Mozart, δεν είναι φτιαγμένος ούτε από μάρμαρο, ούτε από ζάχαρη, ούτε από πορσελάνη. Πως στον πιανιστικό Mozart, η ποίηση είναι το καρύκευμα – ποτέ δεν είναι το κυρίως πιάτο. Πως o Μozart είναι σαν το καλό λικέρ: όση ζάχαρη και να του προσθέσεις, κρατάει επίμονα μιά δική του νοστιμιά που σε ζαλίζει.
Εναν τέτοιο Mozart προτείνει ο Murray Perahia. Ο δίσκος του είναι μνημειακός: μιά ερμηνευτική άποψη γεμάτη ένταση και ταυτόχρονα εύθραυστη - δεν παραχωρεί το παραμικρό στην υπερβολή, στη χαρωπή ανεμελιά (λέγε με χαζοβιόλη), στην υπνογόνο κομψεπίκομψη ευγένεια, σε όλα τα στερεότυπα με τα οποία η πλειονότητα των ανθρώπων έχει σελώσει τον Mozart.
O Perahia διαφυλάττει σαν κόρη οφθαλμού τη θεατρική ουσία στον δικό του Mozart. Του αρνείται όλες τις ευκολίες της αθωότητας. Αν η μεγαλοφυία του Mozart είναι ολοκληρωτικά στο στοιχείο της στην όπερα, η φύση της δεν αλλάζει στο ελάχιστο όταν περνάει στο πιάνο: αυτός εδώ ο Mozart είναι ξεκάθαρα προ-Μετοβενικός: απλόχωρος, καθόλου εμφατικός, γεμάτος χρώματα με εντυπωσιακές αντιθέσεις στις αποχρώσεις, ένα παιχνίδι με ερωτήσεις και αποκρίσεις.
Ο καλύτερος που έχω ακούσει, εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
