Η μυρωδιά του βινυλίου - mainstream ή Boogaloo?

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

Νότης

AVClub Enthusiast
14 October 2009
731
Αιγάλεω
Alligator_Bogaloo.jpg

Το 1967 φέρνει μαζί του τον γεμάτο και ολοκληρωμένο ροκ ήχο, που είχε μεστώσει πιά από τις αναζητήσεις των προηγούμενων χρόνων κατασταλάζοντας σε δύο κυρίως στύλ σε κάθε άκρη του Ατλαντικού. Για τη jazz η επιβίωση ήταν ήδη δύσκολη και τώρα έχανε και τη μαύρη νεολαία· το δυναμικό υπήρχε παρά τις απώλειες και έπρεπε να κρατήσει τις επάλξεις με κάθε τρόπο. Μπροστάρηδες σ' αυτό, στάθηκαν ορισμένοι μουσικοί που άλλαξαν ριζικά το στύλ τους (κυρίως το hard bop) προσπαθώντας να μπούν και πάλι στις αγορές. Το Aligator Boogaloo που τόλμησε να γράψει ο Lou Donaldson εκείνη τη χρονιά, αγκάλιαζε το funk και ήταν ροκ με τον τρόπο του, μιάς και μπορούσαν να το παίζουν οι d.j και να το χορεύουν στις πίστες. Ήταν άραγε ιεροσυλία; Ήταν προδοσία προς τους ανθρώπους των σκοτεινών club με τους καπνούς και την άσπρη σκόνη; Πολλοί είπαν τότε κάτι τέτοιο, αλλά η ίδια η ιστορία μας λέει άλλα.
Στο στούντιο εκείνη την τελευταία ημέρα των ηχογραφήσεων, βρίσκονταν πάλι οι ίδιοι μουσικοί (Lou Donaldsonq: alto sax / Melvin Lastie: cornet / Dr. Lonnie Smith: Hammond B3 / George Benson: guitar / Leo Morris: drums) έχοντας τελειώσει τη δουλειά τους. Ο παραγωγός τους ενημέρωσε ότι τους λείπουν 3:30'' για να ολοκληρώσουν, αλλά δεν είχαν τίποτα έτοιμο. Είπαν λοιπόν στον Popa Lou να παίξει ένα θέμα που γουστάρει κι εκείνοι θα τζαμάριζαν πάνω του....! Το θέμα αυτό ήταν το Aligator B:idea:eek:ogaloo καί έγινε τεράστια επιτυχία! Τα υπόλοιπα κομμάτια διόλου δεν υστερούν σε έμπνευση και εκτελεστική δεινότητα, άλλωστε προσωπικά λατρεύω το: one cylinder. Πολλά χρόνια αργότερα μερικά από τα κομμάτια του δίσκου θα κοσμούσαν συλλογές με ετικέτες Acid Jazz και θα χαρακτηρίζονταν ως πρωτοπορία.

Side 1

1) Alligator Boogaloo
2) One Cylinder
3) The Thang

Side 2

1) Aw Shucks! (Lonnie Smith)
2) Rev. Moses
3) I want a little girl (Murray Mencher, Billy Moll)
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Ο Lou Donaldson, αγαπημένος και ο συγκεκριμένος δίσκος είναι ένα διαμάντι της σόουλ-τζαζ. Όλοι οι συντελεστές "λάμπουν" με εξέχουσα παρουσία, τον νεαρό τότε και μετέπειτα παρεξηγημένο George Benson, του οποίου η "καπνισμένη" φωτογραφία, τραβήχτηκε από το θρυλικό Francis Wolff, στο σέσιον της ηχογράφησης.

GeorgeBenson.jpg

Μπράβο στο Νότη, για την παρουσίαση και χαρά μας να σ' έχουμε πάλι κοντά μας.
:ernaehrung004:

Προσθήκη:
Και κάτι ακόμη, ο Lou Donaldson το 1967 που ηχογραφήθηκε το άλμπουμ ήταν ήδη 41 χρονών και είχε στο ενεργητικό του, από τη δεκαετία του '50, εκπληκτικούς δίσκους όπως τα Lou Takes Off, Blues Walk, LD+3, Here 'Tis και The Natural Soul. Το φλερτ του με την σόουλ και το φανκ μετά την μπίμποπ/χαρντ μποπ περίοδο, αποδεικνύει πόσο ευέλικτος και δημιουργικός μουσικός υπήρξε.

Το 2001, στα 73, μας είχε μαγέψει με την εκλεκτή παρέα του, μαζί με τον τουρμπανοφόρο Lonnie Smith, στο Half Note Jazz Club.
Σήμερα στα 87, συνεχίζει!
 
Last edited:

Stellios papa

AVClub Fanatic
17 June 2006
10,804
Ελλαδα
Νοτη εισαι απαραδεκτος !
ερχεσαι πετας την βομβα σου και εξαφανιζεσαι

Βogaloo βαφτισει τον γατο μου ( μακαριτης τωρα )
γοητευμενος απο αυτο και ενα τραγουδι του Ρingo star
o δισκος ειναι κλασικ !!
το sax του Lou kαι το τρελλο οργανο του Dr Lonnie εχουν ξεφυγει
πεθαινω για αυτο τον δισκο
ηθελε και τζεημς μπραουν λιγουλακι σε κανα δυο κομματακια ..

Μπραβο Νοτη !!
 

Κώστας Γκαβάκος

AVClub Enthusiast
16 March 2009
1,275
Αθήνα
......
Το 2001, στα 73, μας είχε μαγέψει με την εκλεκτή παρέα του, μαζί με τον τουρμπανοφόρο Lonnie Smith, στο Half Note Jazz Club.
Σήμερα στα 87, συνεχίζει!

Τότε με είχε εντυπωσιάσει περισσότερο ο Lonnie Smith
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Να πάρω την ευκαιρία, για να αναφερθώ σ' ένα χαμένο σέσιον του 1967, της χρονιάς του δίσκου της παρουσίασης. Τον Ιανουάριο, λοιπόν, του '67 ο Poppa Lou μπήκε στο στούντιο για να ηχογραφήσει όχι ξεσηκωτικό μπουγκαλού αλλά κάποιες μπαλάντες.

Οι απαράμιλλες ενορχηστρώσεις είναι του Duke Pearson και οι μουσικοί που τον πλαισιώνουν είναι κορυφαίοι με Jerry Dodgion (άλτο σαξόφωνο, φλάουτο), Wayne Shorter (τενόρο σαξόφωνο), Pepper Adams (βαρύτονο σαξόφωνο), Freddie Hubbard (τρομπέτα), Garnett Brown (τρομπόνι), McCoy Tyner (πιάνο), Ron Carter (μπάσο) και Al Harewood (ντραμς).

LushLife.jpg

Το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό με τις υπέροχες μελωδίες, μπολιασμένες από σαγηνευτικούς αυτοσχεδιασμούς, να χαϊδεύουν τα αυτιά και να γαληνεύουν τη ψυχή. Οι ηχογραφήσεις έμειναν ακυκλοφόρητες μέχρι το 1980, όταν εκδόθηκαν στην Ιαπωνία με τίτλο Sweet Slumber και έπρεπε να έρθει το 2007 για να παρουσιαστούν στη τελική μορφή του Lush Life σε έκδοση Rudy Van Gelder.
 

Black Jack

Senior Member
26 January 2011
615
Ωραίος δίσκος.
Το στυλ του είναι περισσότερο πρώιμο τζαζ-φανκ (της προ-φιούζιον εποχής) παρά σόουλ τζαζ (η οποία από τη δεκαετία του '50 ταυτιζόταν με το χαρντ-μποπ).
Μετά την απόσυρση του Alfred Lion εκεί γύρω στο 1966-67 η Blue Note άλλαξε γενικά κατεύθυνση και φόρτωσε τον κατάλογό της με "εμπορικές" ηχογραφήσεις σαν το Alligator Boogaloo.

Στο ίδιο στυλ μου έρχονται στο μυαλό οι Jack McDuff, Jimmy McGriff, Lonnie Smith, Richard "Groove" Holmes (όλοι τους με κυκλοφορίες στη Blue Note).

Πάντως οι μουσικές εξελίξεις τις περιόδου (βλ. "ροκιές" του Μάιλς) κατέστησαν το είδος απαρχαιωμένο μέσα σε μια νύχτα...