- 17 June 2006
- 49,336
Santana – Borboletta. Columbia 1974
Για πολλούς, ο καλύτερος δίσκος του Carlos, για άλλους ίσως ο καλύτερος μιάς συγκεκριμένης περιόδου στο μουσικό δρόμο του Santana.
Η εποχή για την οποία μιλάμε ήταν ιδιαίτερα παραγωγική για τον συνθέτη και ψυχή του συγκροτήματος (άλλωστε μετά τα πρώτα τρία άλμπουμ ήταν φανερό ότι ήτα όλα δική του υπόθεση), ήταν η πιο παραγωγική στη ζωή του.
Από το 1973 μέχρι το 1974, κυκλοφόρησε συνολικά 5 δίσκους τα Love Devotion surrender, Welcome, Borboletta, Lotus, Illuminations οι οποίοι όλοι ήταν τουλάχιστον άξιοι λόγου ή ακόμα και αμφισβήτησης.
Ο δίσκος αποτελεί φυσική συνέχεια αλλά και επέκταση και ωρίμανση του κλίματος που διαμορφώθηκε στο Welcome, είχε αρχίσει στο Caravanserai, ενώ ψήγματα είχαμε συναντήσει στο Love Devotion Surrender.
Προσωπικό σχεδόν το ίδιο με το Welcome. Αποχωρεί ο, σαφώς εκτός κλίματος βαρύτονος Leon Thomas, και τη θέση του παίρνει ο σχεδόν άχρωμος συμβασιούχος τραγουδιστής Leon Patillo, ενώ συμμετοχή υπάρχει από βαρύ πυροβολικό της εποχής όπως Airto Moreira με τη σύζυγο Flora Purim και ο Stanley Clarke.
Ο Carlos αναλαμβάνει έναν ίσο και πάλι ρόλο απλού κωπηλάτη με τη μόνη διαφορά ότι έχει ολοκληρώσει το σμίλεμα του ήχου του και των ηχητικών εφέ που χρησιμοποιεί σε βαθμό που ο ακροατής τον ξεχωρίζει από το σύνολο και αναγκαστικά υποκλίνεται ευλαβικά. Το 1974 η θέση του Santana μεταξύ των κιθαριστών, από άποψης έκφρασης ήταν η πρώτη και δεν αμφισβητήθηκε από τότε για πολλά χρόνια.
Ο δίσκος ξεκινάει ατμοσφαιρικά με το spring manifestations και συνεχίζει χωρίς διακοπή στο υπνωτικά υπέροχο Canto de los flores. Το πρώτο είναι μόνο ηχητικά εφέ, ενώ το το δεύτερο έχει ένα αργό καμηλιέρικο τέμπο με ιδιαίτερα εξευγενισμένα τα κρουστά και πολλές λούπες στο ηλεκτρικό πιάνο, που αποτελεί το υπόβαθρο για το φλάουτο του Joe Farell. Ο Carlos απέχει και στα δυό, παίζοντας κρουστά.
Ο παλιός ακροατής νιώθει να πατάει στα πόδια του με το Life is anew, αν και τον ξενίζει η νέα φωνή του Patillo. Ευτυχώς η κιθάρα έρχεται αμέσως. Το τέμπο είναι σφιχτό, αν και οι jazz επιδράσεις, ο εξαιρετικά στρογγυλεμένος ήχος και ο εξοστρακισμός κάθε σκληρής (λέγε με ροκ) νότας, με φόντο και πάλι τα ηλεκτρικό πιάνο με εφφέ, και το B3 με το leslie, δημιουργούν μια παράξενη ανυπομονησία. Στο 2.20 νομίζεις ότι το κομμάτι λήγει άδοξα, αλλά έρχεται ένα σόλο με B3, εντελώς διαφοροποιημένο σε ήχο από την εποχή Rollie, με συνοδεία τα ξερά κοφτά ακόρντα του Carlos, για να καταλήξει σε ένα ηγετικό σόλο κιθάρας με εξαιρετικό sustain το οποίο δίνει την πάσα για το επόμενο κομμάτι σε σχεδόν κατάληξη Coltrane….
Το Give and Take είναι η απόπειρα να σκληρύνει ο ήχος. Ο Carlos χρησιμοποιεί άγριο wah wah. Η φωνή του Patillo προσπαθεί, αλλά δεν βοηθάει πολύ, όπως και οί στίχοι που σε όλο το δίσκο μιλάνε για αγάπη, προσφορά, προσπάθεια, αυτοσυγκέντρωση, αναζήτηση στόχου, και οικουμενικότητας. Πάντως το σφιχτό τέμπο με τύμπανα, κρουστά και μπάσο σε κάνουν να αγνοείς τέτοιες ασήμαντες λεπτομέρειες. Στο κομμάτι συμμετέχει και ο Leon Thomas στο δεύτερο κουπλέ και μετά Στα διαδοχικά ξεσπάσματα, όπου υπάρχει καταιγισμός κρουστών που συνοδεύει τα σόλο της κιθάρας, αλλά και του σαξοφώνου έχουμε καθαρό jazz rock ποιότητας που σε κάνει να ξεχνάς γιατί όλα αυτά τα μουσικά είδη πρέπει να υπάρχουν κάτω από την ίδια στέγη.
Το One with the sun που συνεχίζει, ξεχωριστό πλέον από τα προηγούμενα, ξεκινάει με την εισαγωγή της κιθάρας. Αργή μπαλάντα πιο πολύ στα μέτρα του Patillo. Πάντως η κιθάρα είναι αυτή που σηκώνει το κομμάτι. Στη συνέχεια βέβαια το κομμάτι δεν ακολουθεί καθόλου ροκ μονοπάτια, είναι δύσκολο για τραγουδιστή. Η αδυναμία του Patillo να βγάλει κορώνες ίσως να βοηθάει όμως γιατί βρίσκει τρόπο και κάνει πιο εκφραστικές τις νότες του. Στο 2.00 ένα λιτό σόλο του Carlos δίνει τη σκυτάλη για ένα πολύ καλό jazz σόλο Β3 στον Coster. Η κιθάρα συνεχίζει και πάλι και κλείνει το κομμάτι, σε επίπεδα δυσθεώρητα για κιθαρίστα.
Τα πράγματα θα αγριέψουν για πρώτη φορά στο Aspirations, όπου έχουμε μια καθαρή jazz σύνθεση, που αρχίζει με fade in. Κρουστά,, B3, και μπάσο είναι το μαγικό χαλί, τα πιατίνια ακολουθούν και συνοδεύουν το υπέροχο σαξόφωνο του Joules Broussard. Το ύφος είναι κοντά στον Jan Garbarek, Το καμμάτι συνεχίζει στο μοτίβο αυτό και πλησιάζει και αγγίζει καθαρά τους χώρους του Cortrane για άλλη μια φορά.
Last edited: