- 14 December 2006
- 4,265
Αν η ιδιοσυγκρασία του φυσήματος του Don Cherry παραπέμπει σε προσευχή, τότε η αντίστοιχη του τρομπετίστα Eddie Gale θα μπορούσε να μοιάζει με το κάλεσμα σε αυτήν.
Γεννημένος στο Brooklyn το 1941, δισκογραφικά έκανε μία μάλλον εκθαμβωτική είσοδο ως sideman στο Unit Structures(1966) του Cecil Taylor, όπου αναμετρήθηκε με θηρία (Jimmy Lyons, Henry Grimes, Alan Silva, Andrew Cyrille, Makanda Ken McIntyre), ενώ λίγο αργότερα (1969) συμμετείχε στο of love and peace του[/B] Larry Young. Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 60 είχε την τύχη να τον “περιθάλψει” ο Sun Ra O ίδιος θεωρεί αυτήν την στρατολόγηση περίπου ως συμπαντικό δώρο και την αφύπνιση του αυτή καταλυτική για την μετέπειτα σχέση του με την τρομπέτα (οι περίφημες τρίλιες που ακούμε στο Lanquidity του Sun Ra είναι αποτέλεσμα της κοσμικής αντίληψης που ο Ra εμφύσησε στον Eddie).
Το 1968 και 1969 κυκλοφόρησε στην Blue Note τα Ghetto Music και Black Rhythm Happening αντίστοιχα.
Και στους δύο δίσκους ο Eddie χρησιμοποίησε 11μελή χορωδία, κατάλοιπο προφανώς των παιδικών του αναμνήσεων του από τα gospel και blues! Από τεχνικής άποψης όλοι είναι άρτιοι αλλά μάλλον συμπεριφέρονται λιγότερο σαν τραγουδιστές και περισσότερο σαν ρακένδυτοι εγκαταλειμμένοι ήρωες των ghetto, θηρία πληγωμένα που αρνούνται να κλειστούν στο κελί! Τραγουδούν gospel με τις αγγελικές φωνές τους με μία ζωώδη ορμή που είναι όμως τόσο κατανυκτική ίσως γιατί προσεύχονται απευθυνόμενοι στον ίδιο τον άνθρωπο και όχι σε κάποιον απρόσωπο θεό. Σκυφτοί και περήφανοι συνάμα ψέλνουν πένθιμα εμβατήρια. Από τα μάτια τους καταλαβαίνεις πως είναι όλοι ένοπλοι….
Η μουσική τώρα ίσως να χρειάζεται κάποιου είδος θάρρος για να περιγραφεί με ακρίβεια! Πρόκειται στην ουσία για σύνθεση και αντίληψη ικανή να γεφυρώσει το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στο κλάμα ενός πεινασμένου παιδιού και στην οργή του proto punk!Αέρινη, θυμίζει ενίοτε παιδικό νανούρισμα σε φτωχογειτονιά αλλά ως φύση πρωτίστως επαναστατική ηχεί επίσης σαρωτική σαν τυφώνας ! Στην υπερκόσμια διάσταση της έχεις την αίσθηση πως επικαλείται τα στοιχεία της φύσης για να λυτρώσουν τον άνθρωπο από τον πόνο αλλά βασικά στην εγκόσμια μοιάζει με συμπλοκή των μαύρων πανθήρων με λευκούς υπερασπιστές τους νόμου κα της τάξης. Υμνεί ταυτόχρονα τον πόνο και την χαρά υπενθυμίζοντας πως έχει χυθεί πολύ αίμα και ίσως χρειάζεται ακόμα περισσότερο, και είναι τόσο μα τόσο συγκινησιακά φορτισμένη που αν και free jazz τελικά καταλήγει να μιλάει μια γλώσσα αντίστοιχη με αυτήν των γκρικάνικων τραγουδιών…..
Το δίχως άλλο είναι δύο δίσκοι για μη προνομιούχους, και παρά στο ότι μέσα τους κρύβεται απίστευτη ευγένεια, όποιος είναι, αισθάνεται η θα ήθελε να είναι με την μεριά των επιτυχημένων οφείλει να μείνει μακριά γιατί οι δίσκοι δαγκώνουν....
Και οι δύο δίσκοι είναι άμεσα συνυφασμένοι με αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως Black Consciousness και θεωρούνται από τους πιο επιδραστικούς στην μετά Coltrane εποχή! Ως εκ τούτου η ακρόαση τους από οποιαδήποτε άυλη μορφή τους αδικεί!
