- 17 June 2006
- 49,351
Emerson, Lake & Palmer - Trilogy - Manticore 1972
Emerson, Lake & Palmer.
Με την πρώτη ματιά θα έλεγε κανείς, ένα συγκρότημα από τρεις μουσικούς.
Και όμως, ίσως είναι η μία και μοναδική φορά στην ιστορία της ροκ μουσικής που δόθηκε τόσο απλόχερα και χουβαρντάδικα το δικαίωμα της ισοτιμίας σε όνομα.
Διότι ουσιαστικά το συγκρότημα απετέλεσε προσωπικό δημιούργημα και πόνημα του κλασικά σπουδασμένου και πολυτάλαντου πιανίστα και οργανίστα Keith Emerson.
Σε μια εποχή όπως από το τέλος των 60s έως τη μέση των 70s, το είδος του κλασικά προσανατολισμένου progressive rock ίσως να φαινότανε σαν μια ουτοπία. Πραγματικά μου είναι ακόμα και σήμερα πολύ δύσκολο να εξηγήσω την τεράστια επιτυχία συγκροτημάτων όπως οι ELP, Yes, Greenslade και άλλων που σίγουρα μου διαφεύγουν, που επεδίωξαν και πέτυχαν το σκοπό τους και τη φήμη παίζοντας εξαιρετικά δύσκολη μουσική ή προσπαθώντας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να προσφέρουν την κλασική μουσική στους νέους από την πίσω πόρτα.
Ειδικότερα οι ELP, περισσότερο από κάθε άλλο, δεν δίστασαν (και για να είμαστε και πάλι ακριβοδίκαιοι ο Emerson) να διασκευάσουν ή να ενσωματώσουν στη μουσική τους κλασικούς όπως ο Moussorgsky, o Copeland, o Tchaikovsky, o Dvorzak ή ακόμα τους πιο σύγχρονους όπως ο Ginastera.
Οπαδός των μεγάλων κλασικών αλλά και των πολύ σύγχρονων όπως ο Stravinsky ή ο Bartok αλλά και των μεγάλων της jazz όπως ο Jimmy Smith ο Emerson έκανε μια όχι και τόσο πετυχημένη προσπάθεια αρχικά με τους Nice να πετύχει αυτό που ήθελε.
Σύντομα κατάλαβε ότι το κοινό ίσως ήθελε κάτι περισσότερο ελκυστικό και έτσι προσέθεσε τον drummer Carl Palmer, ενώ τα υπόλοιπα όργανα και φωνή κλήθηκε να καλύψει ο Gregg Lake. Το λαμπερό αστέρι τους αλλά και ταυτόχρονα το μαύρο πρόβατο. Το αγγελικό πρόσωπο αλλά και ο λιγότερο δεινός, μάλλον ακριβέστερα ο περισσότερο χωλαίνων, μουσικός. Το τεράστιο εγώ και η λιγότερη ουσιαστική προσφορά στο συγκρότημα. Παρ όλα αυτά ο Emerson τον πήρε στο συγκρότημα (προς μεγάλη χαρά του Robert Fripp αφού ταυτόχρονα εγκατέλειψε τους King Krimson) για τρεις βασικά λόγους:
Α) ήταν όμορφος
Β) ο ίδιος δεν μπορούσε να τραγουδήσει
Γ) μπορούσε να παίξει κιθάρα και μπάσο (ας πούμε) ταυτόχρονα.
Και είμαι σίγουρος, γνωρίζοντας το τι μπορούσε να πετύχει ο Keith, αν τουλάχιστον ήταν όμορφος ο ίδιος ή κάπως τραγουδούσε δεν θα τον έπαιρνε. Γιατί λίγο πολύ τα άλλα θα μπορούσε και να τα καταφέρει. Το κοινό φυσικά (τα κοριτσάκια) λάτρεψε τον Lake αλλά και τους άλλους δυό που θεωρήθηκαν από τους πρωτοπόρους της υπερβολής στη σκηνή, όσον αφορά τις ενδυμασίες, τις κινήσεις και τον όγκο των οργάνων ή των αιθουσών των συναυλιών.
Εδώ έχουμε τον δίσκο Trilogy που ουσιαστικά είναι ο τέταρτος της δισκογραφίας τους (με πρώτο το ομώνυμο, δεύτερο το πρωτοποριακό Tarkus, τρίτο την ζωντανή παρουσίαση του έργου του Moussrogsky Εικόνες σε μια Έκθεση. Από την άλλη πλευρά είναι ο προάγγελος του καλύτερου έργου τους Brain Salad Surgery.
Στο δίσκο όπως είναι αναμενόμενο τα δύο μέλη ισοπεδώνονται από την μουσική παρουσία και το ταλέντο του Emerson τόσο συνθετικά όσο και εκτελεστικά. Βασικά είναι σαν να ακούς έναν μεγάλο κλασικό συνθέτη, με δυό μαθητές δημοτικού, με τη μόνη διαφορά ότι ο ένας τουλάχιστον (Palmer) είναι κάτι σαν τον Dennis τον τρομερό. (Αν θέλετε κάτι για παραλληλισμό, άντε ο άλλος είναι ο Tubby από τη μικρή Λουλού, γνωρίζοντας όμως να παίζει εμπειρικά κιθάρα και να τραγουδάει, μόνο ελαφρώς παράφωνα).
Ευτυχώς ο Emerson έχει βάλει τα δυνατά του.
Όντας ο ίδιος από τους πρώτους που χρησιμοποίησε κάθε είδους πρωτοπορία στο συγκρότημά του (όπως τα moog syhtesizers, polyphonic synthesizers, percussion synthersizers ή τετραφωνικό ήχο στις συναυλίες) ήταν από τους μόνους δοκιμαστές του ίδιου του Bob Moog καθώς όλα τα νέα μοντέλα εμφανίζονταν και ακούγονταν πρώτα στους δίσκους του. Τα ηχοχρώματα που παρουσιάζει είναι σπάνια σε ομορφιά, ενώ δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι τα αναλογικά συνθεσάϊζερς ουσιαστικά παίζοντας με ποτενσιόμετρα που έκανε εξαιρετικά δύσκολη την παραγωγή διφωνιών από τον ίδιο μουσικό.
Στο δίσκο θα σταθούμε αρχικά στο Endless Enigma ένα κομμάτι σε δύο μέρη με μια φούγκα να παρεμβάλλεται. Η εισαγωγή εμπνέει μυστήριο με synthesizers και χτύπους καρδιάς (πρίν το Dark Side) και στη συνέχεια μεγάλο Steinway πιάνο και τα sythesizers να μιμούνται γκάϊντα υπό την συνοδεία bongos. Το θέμα είναι εξαιρετικά στρυφνό. Στη συνέχεια φέρνει λίγο στο επικό καθώς πρέπει να υπάρξει και τραγούδι. Λίγα πράγματα από τον Lake που φυσικά έχει γράψει τους σχεδόν ανόητους και φαφλατάδικους στίχους. Η φούγκα είναι μια άρτια συνθετικά επίδειξη δεξιοτεχνίας πιάνου που καταλήγει στο δεύτερο μέρος. Επίσης επικό με ανάλογη κατάληξη. Εκείνο που αξίζει όμως είναι να παρατηρήσει κανείς τη δυνατότητα του Emerson να συνθέτει και να ενορχηστρώνει ένα κρεσέντο σαν αυτό με ουσιαστικά τρία άτομα.
Ακολουθεί μια από τις καλύτερες ή η καλύτερη μπαλάντα του Lake. Το μόνο πράγμα που ήταν άξιος να κάνει. Ένα κομμάτι που στιχουργικά δεν λέει τίποτα και πάλι, αλλά βασίζεται σε μια απλή ελκυστική εισαγωγή σε δωδεκάχορδη κιθάρα και ένα απλούστατο θέμα. Παρ όλα αυτά σαν μπαλάντα είναι αξιόλογη, όχι για το μέτριο σόλο του Lake στην κιθάρα, αλλά για το θεσπέσιο, ατμοσφαρικό σόλο του Emerson στα σύνθι. Ο αναλογικός ήχος της γενήτριας είναι απλά μαγευτικός και το σόλο ευρηματικότατο.
Δεν θα σταθώ καθόλου στο επόμενο κομμάτι The Sheriff που είναι μια από τις παρωδίες που συνηθίζανε να βάζουν πεισματικά σε κάθε δίσκο τους.
Η πρώτη πλευρά κλείνει με το Hoedown από το Rodeo του Aaron Copeland. Ο Emerson αναλαμβάνει και πάλι σχεδόν όλα τα βασικά όργανα της ορχήστρας με σύνθια και B3, στηριζόμενος στην ατμομηχανή Palmer. Το κομμάτι πηγαίνει πολύ καλά, και απογειώνεται σε άλλο ένα κρεσέντο παραλλάσσοντας το βασικό θέμα προς το τέλος.
Η δεύτερη πλευρά περιέχει το αριστούργημα του δίσκου Trilogy.
Πρόκειται για ένα πολύπλευρο, αρχικά μελωδικό κομμάτι όπου παραδόξως ο Lake τραγουδάει εκφραστικά και στιχουργικά δεν πάει τόσο άσχημα. Στο μέσον ένα φαινομενικά αθώο σόλο πιάνο καταλήγει να αναπτυχθεί σε ένα εξαιρετικά δύσκολο και πολύπλοκο θέμα όπου τα διαβολικά synthesizers ακροβατούν επάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί 5/4. Διάφορα εναλλακτικά θέματα εξαντλούν τους κανόνες της αντίστιξης κάνοντας το ρόλο του Lake και του Palmer επώδυνο. Το αποτέλεσμα είναι πομπώδες, μεγαλόπρεπο, αγγίζει τα όρια του fusion ή του jazz rock, πριν ακόμα υιοθετηθεί ο όρος. Κλιμακώνεται διαρκώς και κορυφώνεται για να καταλήξει σε μια παρωδία κλεισίματος τυπικού blues….Δείγμα του σχεδόν μαύρου χιούμορ του συνθέτη.
Μετά από άλλη μια σχεδόν κωμική παρένθεση (πάλι σε blue παραλλαγή), ο δίσκος κλείνει με το Abaddon’s Bolero που είναι μια απόπειρα του Emerson να γράψει κάτι στο στυλ του γνωστού κομματιού του Ravel. Το ύφος και η δομή είναι παρόμοια, το θέμα φυσικά διαφορετικό. Αν και ο πήχυς μπήκε και πάλι ψηλά ο συνθέτης βγαίνει αλώβητος από τη δοκιμασία. Οι άλλοι δυό απλά ακλουθούν
Για έναν δίσκο που κυκλοφόρησε το 1972, ακούγοντάς τον σήμερα μετά από ένα διάλειμα τουλάχιστον 15 ετών μου φάνηκε απίστευτα φρέσκος και αξιόλογος, χωρίς βέβαια να μου λύσει ακόμα την απορία πώς οι άγγλοι αλλά και ο υπόλοιπος πλανήτης τους άκουγαν με τέτοιο ζήλο πριν από 35 χρόνια. Ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα είναι τόσο πολύ μπροστά, ώρες ώρες πολύ πιο σοβαρός από άλλα πράγματα που κυκλοφορούν.
Πάντως μην παρασυρθείτε από τις κακίες για τον Lake. Αν εξαιρέσεις δυό βία βία κομμάτια αξίζει.
Αν μπορέσετε δοκιμάστε κι όλας την γιαπωνέζικη έκδοση σε χάρτινο και master K2HD που υπόσχεται απόκριση έως τους 100 Khz (κάτι που δεν ξέρω αν επιτυγχάνεται) θα το ευχαριστηθείτε περισσότερο καθώς παίζει φοβερά – αν και στα πολυάσχολα σημεία υπάρχει ελαφριά παραμόρφωση, αν και καθόλου ενοχλητική)
Last edited by a moderator:
