Καλώς ήρθατε στην λευκή, άσπιλη, αμόλυντη νέα τάξη πραγμάτων

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,333
Santana Welcome CBS 1974
cover_440325102006.jpg


Μετά από τις πρώτες δειλές ενασχολήσεις με μουσικές της υπέρβασης (Love, Devotion, Surrender http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=1985 και Caravanserai http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=1951) ο Carlos Santana συνεχίζει την αναζήτηση του πραγματικού του εαυτού, του εσωτερικού του εγώ και ενδεχομένως νέες πηγές έμπνευσης.
Ο θαυμασμός του προς μουσικούς της jazz μουσικής και ταυτόχρονα η μεγάλη του θέληση να συνεργαστεί μαζί τους αλλά και (γιατί όχι) να αναγνωριστεί από αυτούς τον βάζουν σε νέα μονοπάτια.
Ήδη είχαμε αναφερθεί στην θρησκευτική αίρεση του guru Shri Chinmoy που είχε ασπαστεί προσθέτοντας μάλιστα στο όνομά του το πρόθεμα Devadip.

Στις προσταγές των θρησκευτικών πιστεύω, όλα πλέον έπρεπε να είναι άσπιλα, αμόλυντα, λευκά, αγνά και πνευματικά.
Ακριβώς ό,τι αντίθετο από αυτά που πρέσβευε μέχρι τότε.
Ο παλιός του συνεργάτης και φίλος από τα πρώτα βήματα οργανίστας Gregg Rollie και δεύτερο βασικό όργανο ως B3 αλλά και η φωνή του συγκροτήματος, βλέποντας τον δρόμο προς την καταστροφή και χωρίς γυρισμό εγκαταλείπει τον φίλο του, παίρνοντας μαζί τον νεαρό κιθαρίστα Neal Schon και φτιάχνουν αμέσως τους Journey.
Ελεύθερος πλεόν ο Carlos αναζητά νέους συνεργάτες.

Βρίσκει πρώτα τον αντικαταστάτη του Rollie στα πλήκτρα.
Τον Tom Coster από το χώρο της jazz, με συνεργασίες με τους Loading Zone και Gabor Szabo. Η συνεργασία αυτή αποδεικνύεται όπως θα φανεί εξ ίσου μακρόχρονη και σημαντική. Φυσικά η αλλαγές δεν σταματούν εδώ.
Προστίθενται ακόμα:
ο Richard Kermode στα πλήκτρα με προηγούμενη συμμετοχή στους Kozmic Blues Band της Joplin και τους Μalo
Οι τραγουδιστές Leon Thomas (με θητεία στον Count Basie), Wendy Haas, o σαξοφωνίστας Joules Broussard
ο Joe Farrell στο φλάουτο και η Flora Purim. Φυσικά μαζί και ο παλιός γνώριμος John Mc Laughlin.
Την υπόλοιπη μπάντα απαρτίζουν τα παλιά μέλη με επι κεφαλής τον επίσης προσυλητισμένο Mike Shrieve στα τύμπανα που και αυτός έχει μετονομαστεί σε Maitreya.

Ο προσανατολισμός είναι φανερός.
Αρχικά από το εξώφυλλο. Κατάλευκο με τη λέξη Welcome σε χρυσά καλλιγραφικά γράμματα, κάτι σαν προσκλητήριο γάμου.
Το όνομα του συγκροτήματος σε μικρότερο φοντ. Ούτε που διακρίνεται
Μέσα όλα χρυσά, μονόχρωμα και σαδιστικά καλλιγραφικά.

Ως προς την ουσία?
Συνθέσεις του Coltrane ή στο ίδιο ύφος και μάλιστα ενορχηστρωμένες από την γυναίκα του, μιά σύνθεση του Herbie Mann και συνθέσεις του ίδιου του γκρουπ σε συλλογικό επίπεδο που εμφανίζεται πλέον ως New Santana Band...(από μετριοφροσύνη πάμε καλά)

Το ονειρικό Going Home που ανοίγει το δίσκο, σε κάνει να τσιμπιέσαι και να ξανακοιτάς το εξώφυλλο να δεις αν όντως αγόρασες αυτό που πλήρωσες...
Το κομμάτι αυτό γιά τα επόμενα τρία χρόνια ήταν το εναρκτήριο σε κάθε συναυλία τους. Το ορχηστρικό κρεσέντο του υπνωτικά σε οδηγεί στο επόμενο Love Devotion and Surrender.
Περιμένεις να ακούσεις κάτι που να ταιριάζει με τον ομώνυμο δίσκο συνεργασία με τον Mahavishnu που είχε προηγηθεί ένα μόλις χρόνο πριν... Καμία σχέση.
Όμως ... ο ήχος είναι Santana ++. Η κιθάρα έχει φτάσει σε ένα εκφραστικό και ηχητικό απώγειο. Έχουμε τις καλύτερες στιγμές του Carlos με τη Gibson. (πολύ αργότερα έχουμε την διαφοροποίηση με την Yamaha και ακόμα αργότερα με την Paul Reed Smith - όλες εντελώς διαφορετικές, αν και πάντα Carlos)
Ο ήχος του είναι γλυκός, λεπτός, με χειρισμό sustain επιπέδου βιβλιογραφίας
Το ύφος της εισαγωγής του κομματιού καταλήγει από σχεδόν ψυχεδελικό σε επικό. Όμως η μαγική ηχογράφηση του Glen Kolotkin σε όλο το δίσκο δίνει πρωτόγνωρο βάρος και διαφοροποιεί την ηχητική υπογραφή των οργάνων. To μπάσο απομακρύνεται από το προσκήνιο, τα πιατίνια είναι αέρινα, phasing χρησιμοποιείται ακόμα και στο σύνολο ή σε μεγάλο αριθμό των οργάνων ταυτόχρονα και τεχνικές reverberation και loop echo κυριαρχούν σε κρίσιμα σημεία. Έτσι το σχεδόν mainstram rock κομμάτι παίρνει άλλες διαστάσεις. Αρχικά τραγουδάει ο ίδιος, μετά η Wendy και μετά ο Leon.
Ο Carlos σχεδόν ψυθιρίζει, μιλάει γιά αγάπη. Η Wendy παίρνει τη σκυτάλη και δίνει μιά άλλη αισθητική σε τραγούδι τους (γυναικεία φωνή γιά πρώτη φορά), ενώ ο Leon Thomas βαρύ πυροβολικό της jazz φωνητικής (κάτι σαν τη Φαραντούρη στο χώρο αυτό) ολοκληρώνει το κομμάτι.
Οι τελευταίες νότες του συνδέονται και πάλι με το επόμενο Samba de Sausalito.
Εδώ υπάρχει ο γνώριμος ήχος. Μιά σάμπα σε σχεδόν καλιφορνέζικο ύφος. Το θέμα παίζεται από τους δυό οργανίστες και τον Carlos ενώ το σολο του Coster σε ύφος Corea δεν αφήνει αμφιβολίες: Εδώ κάτι έχει αλλάξει.
Το when I look into your eyes που ακολουθεί, είναι μιά jazz μπαλάντα τραγουδισμένη από τον Leon Thomas με μιά ροκ εισαγωγή, τις κορώνες της Weny Hass και διανθισμένο από το φλάουτο του Farrell. Το επίπεδο είναι εξαιρετικά υψηλό, ενώ ο Thomas κάνει τους γνωστούς του λαρυγγισμούς.
Η Flora Purim στο γνωστό της στυλ κυριαρχεί στο Yours is the light, θυμίζοντας στιγμές από το Light as a feather.
Το Mother Africa του Herbie Mann αποτελεί ένα από τα πιό δυνατά χαρτιά του δίσκου χάρη στο ευρηματικό (πάντα) σόλο του Brussard και τα καταιγιστικά τύμπανα.
Από τα υπόλοιπα που κινούνται στο ίδιο κλίμα, ξεχωρίζει το flame sky που είναι στο ύφος της Mahavishnu Orchestra και το Welcome του Coltrane.

Γενικά ο όλος δίσκος δίνει την αίσθηση ότι έχει ξεπλυθεί στο οξυζενέ ή στο Dettol, τόσο που θέλεις να κάνεις μπάνιο και μετά να φορέσεις γάντια γιά να τον ακούσεις.

Η απογοήτευση ίσως είναι λίγη γιά να περιγράψει αυτό που θα έννιωσαν οι οπαδοί του γκρουπ τότε. Ήταν η χαριστική βολή, η επιβεβαίωση ότι όλα άλλαξαν.
Οι κριτικές στο NME μιλούσαν γιά αλλαγές, γιά late night jazz, γιά muzak.
Ήταν όντως όλα αυτά.
Η ηχητική διαφοροποίηση με δυό Keyboards εκ των οποίων το ένα σχεδόν πάντα ηλεκτρικό πιάνο ή μελλοτρον και το άλλο B3 με άλλες ηχητικές αποχρώσεις, αλλά και η προσέγγιση μουσικών ειδών, όπως η samba, bossa nova ή η jazz σε γνωστές φόρμες αλλά και σε αυστηρά αυτοσχεδιαζόμενη μορφή δημιούργησαν ένα εξαιρετικά αποπροσανατολιστικό σύνολο, κάνοντας τον ακροατή να μην μπορεί να αναγνωρίζει ή να φανταστεί την προϊστορία του συγκροτήματος.
Παραδόξως αν και φανατικός οπαδός του συγκροτήματος και σε ανατρεπτική ήδη ηλικία (17) δέχτηκα το δίσκο όχι γι αυτό που δεν ήταν, αλλά γιά αυτό που θα ερχόταν. Ήμουνα σίγουρος ότι είχε μπεί σε ένα άλλο μονοπάτι γεμάτο εκπλήξεις. Σαν το δεύτερο μέρος της τριλογίας που ξεκίνησε με το Love Devotion Surrender και έκλεισε με το Borboletta.
 
Last edited:

Demol

Established Member
20 November 2006
173
Κι ετούτο της ίδιας εσοδείας είναι; (1974) με την Alice.
Μ´έπεισες κι εμένα!!!-bye-
 

Attachments

  • santana_-_illumination-front.jpg
    santana_-_illumination-front.jpg
    120.2 KB · Views: 26

nikos 1850

AVClub Addicted Member
18 June 2006
2,422
Λάρισα
Μπράβο Δημήτρη για την παρουσίαση.
Θα φροντίσω να το ακούσω. Το έχει ένας φίλος μου και θα το δανειστώ...
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,333
Κι ετούτο της ίδιας εσοδείας είναι; (1974) με την Alice.
Μ´έπεισες κι εμένα!!!-bye-

της ίδιας.

Δεν το παρουσίασα ακόμα.
Προηγούνται άλλα.
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,333
Και φυσικά καμιά απολύτως σχέση ο ένας δίσκος με τον άλλο, εκτός από μερικούς κοινούς και στους δύο μουσικούς !
 

Nikos F

Supreme Member
19 June 2006
6,146
Αλιμος
Το welcome ήταν πάντα για μένα το πιο αδύναμο άλμπουμ της μαγικής
τριλογίας caravanserai , welcome , borboletta.
Μια προσπάθεια παντρέματος του ενδόξου παρελθόντος με την spiritual
αισθητική του caravanserai ,η εμπορική κατρακύλα έσπρωξε τον
Carlos σε μια προσπάθεια αναζήτησης ενός πιο εύκολα προσεγγίσιμου ήχου
σε αντίθετη με τα δύσβατα ηχοτόπια των προηγούμενων έργων , δυστυχώς το κοινό δεν εκτίμησε επαρκώς το νέο του υβρίδιο.
 
17 June 2006
14,350
εγώ πάλι -που δεν είμαι hardcore fan- θα κρατούσα το Welcome και το Moonflower. Ειδικά το Moonflower που το θεωρώ, από πολλές απόψεις, τον πιο άδικα παραγνωρισμένο δίσκο του Carlos και, κιθαριστικά, τον καλύτερό του για τα γούστα μου. Ποτέ μου δεν συμπάθησα το Caravanserai: το χαρμάνι δεν μου κάθησε καλά απ την αρχή - ήταν πιο latin και πιο fusion απ όσο μπορούσα να αντέξω.
 

Nikos F

Supreme Member
19 June 2006
6,146
Αλιμος
Ναι Κώστα συμφωνώ απόλυτα για το moonflower , αν και για ορισμένους
ήταν ίσως λίγο ασύνδετο (με τα live και studio tracks) για μένα βρίθει διαμαντιών:grinning-smiley-043
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,333
υπομονή....

άλλη περίοδος:η περίοδος της ανάνηψης
η περίοδος της yamaha, η περίοδος του Coster...
 

Nikos F

Supreme Member
19 June 2006
6,146
Αλιμος
μα αυτή ήταν η μαγεία του Carlos στα 70s ,το πως άλλαζε διαρκώς ηχητική κατεύθυνση από το ένα άκρο ,caravanserai στο άλλο, inner secrets και
το έκανε με σχεδόν απόλυτη επιτυχία.:firstprize:
 

Γιώργος Κουν.

Supreme Member
19 June 2006
8,022
Αιγάλεω
Είχα να το ακούσω πολλά χρόνια ...:grandpa:
Απόψε έπαιξε στη βεράντα υπό το φώς κηρίων citronella για αποθάρρυνση των παντός είδους κουνουπιών μεν (εις μάτην.. ), αλλά και δημιουργία ατμόσφαιρας δε :SFGSFGS5:
Πολλή νηστεία και προσευχή, chief. :worshippy:
Και στην τελική, εδώ ο Santana, εκεί ο Santana, ΠΟΥ είναι ο Santana ?
O δίσκος με τη μικρότερη κιθαριστική :music-smiley-006: συμμετοχή του Carlos, όπως τον ξέραμε !
Γιαυτό μάλλον αρέσει και στον Λύμπε! :grinning-smiley-043
Τα highlights όπως τά'πες :
Samba de Sausalito
Mother Africa
Welcome
-bye-
 

Δημήτρης Ν.

AVClub Fanatic
17 June 2006
10,209
Θεσσαλονίκη
Χθες το απόγευμα λοιπόν , ο αγαπητός μου φίλος κ. Παναγιωτίδης μου έφερε το Wellcome και σήμερα το πρωϊ αξιώθηκα να το ακούσω ...

Χμμ...

Δύσκολα τα πράγματα . Ο δίσκος ξεκινά με έναν άσχετο θόρυβο που κρατά σε μάκρος πολύ περισσότερο από όσο πρέπει . Ακολουθεί το ευχάριστο love devotion surrender και αμέσως μετά το all time classic "Samba de Sausalito με εκείνο το "ριφ" στο όργανο ( τααααα ταρατα ταρααα ) που απογειώνειτον δίσκο , αλλά κρατάει λίγο .

Αμέσως μετά τρία καλούτσικα έως μέτρια κομμάτια με το Mother Africa να σώζεται από το σαξόφωνο , το Yours is the light να θυμίζει σοβαρό Sergio Mendez ( χωρίς το φαν του τελευταίου ) για να περάσουμε στο άλλο πραγματικά καλό κομμάτι του δίσκου το light of life που ατυχώς κι αυτό κρατάει λίγο .

Το flame sky δυναστεύεται ´κατά το πρωτο ήμισυ από ανούσιους κιθαριστικούς δεξιοτεχνισμούς , ενώ αδιάφορο είναι και το ομώνυμο κομμάτι .

Η σπιρτάδα των τριών πρωτων δίσκων έχει χαθεί , ενώ η σοβαρότητα του Borboletta που θα ακολουθήσει και του αμέσως προηγούμενου caravanserai κάνουν το wellcome να φαίνεται ως μεταβατικό lp , χωρίς ιδιαίτερο ύφος και χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση .

Οπότε το συ´μπέρασμα είναι ότι πρόκειται για δίσκο με 2 κομματάρες , που απυεθύνεται ή σε πολύ φανατικούς ( Παναγιωτίδης ) ή σε όσους γενικώς δεν εκτιμούν τον Carlos ( Λύμπε )