- 17 June 2006
- 49,350
Mambo moves Garner - Mercury 1954
Ο Erroll Garner πέθανε νέος. Πολύ νέος. Ούτε κάν 55. Μέσα στα χρόνια αυτά κατάφερε να θεωρείται από τους πιό ορίτζιναλ πιανίστες όλων των εποχών.
Το άκουσμά του μαγεύει από την πρώτη στιγμή. Δεξί και αριστερό παίρνουν ξεχωριστούς δρόμους και τα δυό μαζί άλλον, διαφορετικό από την rhythm section. Η πρώτη εντύπωση είναι ότι είτε παίζουν δυό πιανίστες είτε ότι δυό πιανίστες παίζουν διαφορετικά κομμάτια ή τέλος πάντων αν παίζουν το ίδιο παίζουν σε διαφορετικές χρονικές αξίες και όχι απλώς αντιστικτικά, αλλά αντιμαχόμενα διαφορετικά.
Το αριστερό μονίμως σχεδόν είναι κοφτό και στακάτο τονίζοντας άρσεις ενώ το δεξί γοητευτικά φλύαρο, τρέχει πάνω κάτω εμπλουτίζοντας με χιλιάδες ηχοχρώματα τον αυτοσχεδιασμό του βασικού θέματος.
Ασσος στις διασκευές αλλά και δυνατός συνθέτης ο ίδιος έχοντας αφήσει ένα από τα 5-10 σημαντικότερα standards, το misty, λάμπει κυριολεκτικά στην προσέγγιση κάθε δανεισμένης σύνθεσης δίνοντάς της αυτόνομο και πρωτότυπο χαρακτήρα, και μάλιστα διαφορετικό κάθε φορά που εκτελούσε ή ηχογραφούσε.
Δυό άλλα του χαρακτηριστικά είναι το βάρος που έδινε ο ίδιος στις εισαγωγές των κομματιών (όπως έλεγε ο Ζαμπέτας "το καλύτερο τραγούδι αν δεν έχει δυνατή εισαγωγή μπορεί να αποτύχει") αλλά κύρια στο φινάλε, στην λύση του βασικού θέματος, κάτι που δεν έχω ακούσει από κανέναν άλλο, μια γλυκειά και χαλαρωτική αποδόμηση που περνάει μέσα από άλλα θέματα, αλλαγή τέμπο με επιβράδυνση ή και επιτάχυνση, παιχνιδίζει με το βασικό θέμα και σε βασανίζει προσθέτοντας πινελιές εδώ και εκεί μέχρι να το φτάσει στην τελευταία νότα (δεν νομίζω ότι έχω ακούσει κομμάτι του με fade out) με περισσή βασιλική μεγαλοπρέπεια.
Το Mambo moves Garner ηχογραφήθηκε το 1954, πάνω στα ντουζένια του, όταν ήταν μόλις 30 ετών.
Στον δίσκο ο Erroll προσεγγίζει καθαρά το mambo, κάτι που έκανε χωρίς να το διαφημίζει, σχεδόν σε όλα τα πιό ρυθμικά του κομμάτια σε άλλους δίσκους, και μάλιστα για να τονίσει περισσότερο το ιδίωμα, στο τρίο του συμπεριλαμβάνει και τέταρτο μέλος στα congas, την θρυλική μορφή Candido Camero που μάλιστα παίρνει προνομιακή θέση στο μιξ.
Τα κομμάτια είναι ένα και ένα. Ο ρυθμός ξεχειλίζει στα γρήγορα αλλά ακόμα και στα slow κομμάτια.
Νομίζω έγραψα αρκετά.
Αν έπρεπε κάποτε να διαλέξω έναν πιανίστα θα διάλεγα ...αυτούς τους δυό.
Ο Erroll Garner πέθανε νέος. Πολύ νέος. Ούτε κάν 55. Μέσα στα χρόνια αυτά κατάφερε να θεωρείται από τους πιό ορίτζιναλ πιανίστες όλων των εποχών.
Το άκουσμά του μαγεύει από την πρώτη στιγμή. Δεξί και αριστερό παίρνουν ξεχωριστούς δρόμους και τα δυό μαζί άλλον, διαφορετικό από την rhythm section. Η πρώτη εντύπωση είναι ότι είτε παίζουν δυό πιανίστες είτε ότι δυό πιανίστες παίζουν διαφορετικά κομμάτια ή τέλος πάντων αν παίζουν το ίδιο παίζουν σε διαφορετικές χρονικές αξίες και όχι απλώς αντιστικτικά, αλλά αντιμαχόμενα διαφορετικά.
Το αριστερό μονίμως σχεδόν είναι κοφτό και στακάτο τονίζοντας άρσεις ενώ το δεξί γοητευτικά φλύαρο, τρέχει πάνω κάτω εμπλουτίζοντας με χιλιάδες ηχοχρώματα τον αυτοσχεδιασμό του βασικού θέματος.
Ασσος στις διασκευές αλλά και δυνατός συνθέτης ο ίδιος έχοντας αφήσει ένα από τα 5-10 σημαντικότερα standards, το misty, λάμπει κυριολεκτικά στην προσέγγιση κάθε δανεισμένης σύνθεσης δίνοντάς της αυτόνομο και πρωτότυπο χαρακτήρα, και μάλιστα διαφορετικό κάθε φορά που εκτελούσε ή ηχογραφούσε.
Δυό άλλα του χαρακτηριστικά είναι το βάρος που έδινε ο ίδιος στις εισαγωγές των κομματιών (όπως έλεγε ο Ζαμπέτας "το καλύτερο τραγούδι αν δεν έχει δυνατή εισαγωγή μπορεί να αποτύχει") αλλά κύρια στο φινάλε, στην λύση του βασικού θέματος, κάτι που δεν έχω ακούσει από κανέναν άλλο, μια γλυκειά και χαλαρωτική αποδόμηση που περνάει μέσα από άλλα θέματα, αλλαγή τέμπο με επιβράδυνση ή και επιτάχυνση, παιχνιδίζει με το βασικό θέμα και σε βασανίζει προσθέτοντας πινελιές εδώ και εκεί μέχρι να το φτάσει στην τελευταία νότα (δεν νομίζω ότι έχω ακούσει κομμάτι του με fade out) με περισσή βασιλική μεγαλοπρέπεια.
Το Mambo moves Garner ηχογραφήθηκε το 1954, πάνω στα ντουζένια του, όταν ήταν μόλις 30 ετών.
Στον δίσκο ο Erroll προσεγγίζει καθαρά το mambo, κάτι που έκανε χωρίς να το διαφημίζει, σχεδόν σε όλα τα πιό ρυθμικά του κομμάτια σε άλλους δίσκους, και μάλιστα για να τονίσει περισσότερο το ιδίωμα, στο τρίο του συμπεριλαμβάνει και τέταρτο μέλος στα congas, την θρυλική μορφή Candido Camero που μάλιστα παίρνει προνομιακή θέση στο μιξ.
Τα κομμάτια είναι ένα και ένα. Ο ρυθμός ξεχειλίζει στα γρήγορα αλλά ακόμα και στα slow κομμάτια.
Νομίζω έγραψα αρκετά.
Αν έπρεπε κάποτε να διαλέξω έναν πιανίστα θα διάλεγα ...αυτούς τους δυό.
