- 17 June 2006
- 49,351
το 1973 κυκλοφόρησε ένας δίσκος που έγραψε ιστορία, ένας από αυτούς που θα πάρω μαζί μου όταν φύγω από τον μάταιο τούτο κόσμο.
(τώρα, αν κανα δυό ακόμα που θα πάρω είναι από την ίδια χρονιά, αυτό είναι καθαρά συμπτωματικο...)
Εχουμε γράψει αναλυτικά εδώ
http://www.avclub.gr/forum/showthread.php/1985-Αγάπη-αφοσίωση-υποταγή
και όσα και να γράψω επι πλέον, προσωπικά, με ξεπερνάνε...
Σήμερα ο δίσκος έφτασε να θεωρείται από αποπαίδι, το διαμάντι στην ιστορία των δυό μουσικών.
Εκτός από όσα γράφτηκαν στο παραπάνω νήμα αξίζει κάποιος επίσης να αναζητήσει δυό ιστορικά bootlegs της εποχής το κόκκινο Live in Chicago και το λευκό με τον τίτλο Outtakes.
Και τα δυό είναι ζωντανές ηχογραφήσεις με ό,τι ακριβώς δηλώνει η λέξη, προφανώς άγνωστης προέλευσης, αλλά με απίστευτη ενέργεια, ιδίως εκείνη του Chicago. Και οι δυό είναι στο πνεύμα της αρχικής ηχογράφησης και της εποχής, με απίστευτη φρενίτιδα και "οργή" στα ατελείωτα μαραθώνια σόλο της κιθάρας και την αφηγηματική υπογραφή του Β3. Ό,τι στερούνται σε ποιότητα, αποδίδουν στο διπλάσιο σε εκτέλεση. Σβήνεις φώτα, δυναμώνεις ένταση, κλειδώνεις πόρτες και βγάζεις τηλέφωνο.
Μετά από σχεδόν 40 χρόνια το εγχείρημα παρουσιάζεται και ηχογραφείται ζωντανά στον ιστορικό χώρο του Montreux, ένα χώρο που σίγουρα όλοι οι φανς της ροκ και της τζαζ γνωρίζουν και μάλιστα ένα χώρο και φεστιβάλ που στήθηκε και στηρίχτηκε από έναν άνθρωπο τον funky "Claude" (που έβγαζε τον κόσμο από τις φλόγες, όπως αναφέρουν οι στίχοι του Smoke on the Water) Nobs.
Ο Carlos και ο John στήνουν μια μείξη μιας σοβαρής μπάντας (όπως και το 1973) από τα προσωπικά τους συγκροτήματα και όχι κάτι για μια αρπαχτή. Ξεχωρίζουν κολοσσοί όπως στα τύμπανα ο Dennis Chambers και η Cindy Blackman, ο Etienne m'Bappe στο μπάσο, o Dave Matthews στο Β3.
O τίτλος που δόθηκε στο εγχείρημα διαλέχτηκε για να θυμίζει την εποχή και το πνεύμα της καθώς τότε και οι δυό μουσικοί είχαν πεφωτισθεί θρησκευτικά...Invitation to Illumination.
Δεν θα επεκταθώ στα υπερθετικά.
Η ηχογράφηση είναι πολύ καλή, το υλικό σχεδόν όλο του LD&S και οι εκτελέσεις από τον ιστορικό δίσκο κοντά στις αρχικές με όση απόσταση απαιτεί η jazz, τα σόλα έχουν στερηθεί την αγριάδα και την ανάγκη του statement που κουβαλούσαν το 1973, είναι σχεδόν laid back και αυτό τους βγαίνει σε καλό.
Από το τότε υλικό, το Let us go into the house of the Lord κερδίζει με μιά απρόσμενα σχεδόν συγκλονιστική εκτέλεση, ενώ από κοντά είναι η ακουστική Naima. Το A love supreme που έχει κρατηθεί για encore ακόμα και έτσι φέρνει ανατριχίλες (όχι όμως όσες εκείνες του Chicago ή της αρχικής κόπιας). Υπάρχουν επίσης δυό κομμάτια από τους Lifetime του Tony Williams και αρκετό υλικό για να γεμίσουν δύο cd, όπως πχ και meddley με Dylan και Zepp... χωρίς να προκαλούν, ίσως το αντίθετο.
Ως ζωντανή παρουσίαση jazz συνόλου κερδίζει με την δύναμη του rhythm section που οδηγείται από δυό κορυφαίους drummers και τον εξαιρετικό m'Bappe (ή τον Denny Rietveld κατά περίπτωση) και η αρχική εικόνα του δίσκου του 1973 διατηρείται επίσης από το ηχόχρωμα του Matthews στο Β3 που έχει έναν απίστευτα βαρύ ρόλο, εκείνον του Larry Young, που τον φέρνει σε πέρας με ανέλπιστη επιτυχία.
Η συναυλία ηχογραφήθηκε το καλοκαίρι του 2011 στο Stravinski Auditorium στην Γενέυη και κυκλοφόρησε πριν μια εβδομάδα, στις 20 Αυγούστου.
Για τα 15 δολάρια που ζητάει είναι ληστεία Ι.Ν. Ο δυό γερόλυκοι (65 ο ένας και 69 ο άλλος) τουλάχιστον δεν δείχνουν καβαλημένοι και φαίνεται ότι σεβάστηκαν την ιστορία τους.
υ.γ. χτες σκαλίζοντας στο διαδίκτυο ανακάλυψα ότι ο άνθρωπος που αγάπησε τη μουσική και την προσέφερε απλόχερα για πάνω από 40 χρόνια έφυγε από κοντά μας τον Γενάρη που μας πέρασε.
RIP Claude Nobs....
...............................................................................................................................................................................................................
...
(τώρα, αν κανα δυό ακόμα που θα πάρω είναι από την ίδια χρονιά, αυτό είναι καθαρά συμπτωματικο...)
Εχουμε γράψει αναλυτικά εδώ
http://www.avclub.gr/forum/showthread.php/1985-Αγάπη-αφοσίωση-υποταγή
και όσα και να γράψω επι πλέον, προσωπικά, με ξεπερνάνε...
Σήμερα ο δίσκος έφτασε να θεωρείται από αποπαίδι, το διαμάντι στην ιστορία των δυό μουσικών.
Εκτός από όσα γράφτηκαν στο παραπάνω νήμα αξίζει κάποιος επίσης να αναζητήσει δυό ιστορικά bootlegs της εποχής το κόκκινο Live in Chicago και το λευκό με τον τίτλο Outtakes.
Και τα δυό είναι ζωντανές ηχογραφήσεις με ό,τι ακριβώς δηλώνει η λέξη, προφανώς άγνωστης προέλευσης, αλλά με απίστευτη ενέργεια, ιδίως εκείνη του Chicago. Και οι δυό είναι στο πνεύμα της αρχικής ηχογράφησης και της εποχής, με απίστευτη φρενίτιδα και "οργή" στα ατελείωτα μαραθώνια σόλο της κιθάρας και την αφηγηματική υπογραφή του Β3. Ό,τι στερούνται σε ποιότητα, αποδίδουν στο διπλάσιο σε εκτέλεση. Σβήνεις φώτα, δυναμώνεις ένταση, κλειδώνεις πόρτες και βγάζεις τηλέφωνο.
Μετά από σχεδόν 40 χρόνια το εγχείρημα παρουσιάζεται και ηχογραφείται ζωντανά στον ιστορικό χώρο του Montreux, ένα χώρο που σίγουρα όλοι οι φανς της ροκ και της τζαζ γνωρίζουν και μάλιστα ένα χώρο και φεστιβάλ που στήθηκε και στηρίχτηκε από έναν άνθρωπο τον funky "Claude" (που έβγαζε τον κόσμο από τις φλόγες, όπως αναφέρουν οι στίχοι του Smoke on the Water) Nobs.
Ο Carlos και ο John στήνουν μια μείξη μιας σοβαρής μπάντας (όπως και το 1973) από τα προσωπικά τους συγκροτήματα και όχι κάτι για μια αρπαχτή. Ξεχωρίζουν κολοσσοί όπως στα τύμπανα ο Dennis Chambers και η Cindy Blackman, ο Etienne m'Bappe στο μπάσο, o Dave Matthews στο Β3.
O τίτλος που δόθηκε στο εγχείρημα διαλέχτηκε για να θυμίζει την εποχή και το πνεύμα της καθώς τότε και οι δυό μουσικοί είχαν πεφωτισθεί θρησκευτικά...Invitation to Illumination.
Δεν θα επεκταθώ στα υπερθετικά.
Η ηχογράφηση είναι πολύ καλή, το υλικό σχεδόν όλο του LD&S και οι εκτελέσεις από τον ιστορικό δίσκο κοντά στις αρχικές με όση απόσταση απαιτεί η jazz, τα σόλα έχουν στερηθεί την αγριάδα και την ανάγκη του statement που κουβαλούσαν το 1973, είναι σχεδόν laid back και αυτό τους βγαίνει σε καλό.
Από το τότε υλικό, το Let us go into the house of the Lord κερδίζει με μιά απρόσμενα σχεδόν συγκλονιστική εκτέλεση, ενώ από κοντά είναι η ακουστική Naima. Το A love supreme που έχει κρατηθεί για encore ακόμα και έτσι φέρνει ανατριχίλες (όχι όμως όσες εκείνες του Chicago ή της αρχικής κόπιας). Υπάρχουν επίσης δυό κομμάτια από τους Lifetime του Tony Williams και αρκετό υλικό για να γεμίσουν δύο cd, όπως πχ και meddley με Dylan και Zepp... χωρίς να προκαλούν, ίσως το αντίθετο.
Ως ζωντανή παρουσίαση jazz συνόλου κερδίζει με την δύναμη του rhythm section που οδηγείται από δυό κορυφαίους drummers και τον εξαιρετικό m'Bappe (ή τον Denny Rietveld κατά περίπτωση) και η αρχική εικόνα του δίσκου του 1973 διατηρείται επίσης από το ηχόχρωμα του Matthews στο Β3 που έχει έναν απίστευτα βαρύ ρόλο, εκείνον του Larry Young, που τον φέρνει σε πέρας με ανέλπιστη επιτυχία.
Η συναυλία ηχογραφήθηκε το καλοκαίρι του 2011 στο Stravinski Auditorium στην Γενέυη και κυκλοφόρησε πριν μια εβδομάδα, στις 20 Αυγούστου.
Για τα 15 δολάρια που ζητάει είναι ληστεία Ι.Ν. Ο δυό γερόλυκοι (65 ο ένας και 69 ο άλλος) τουλάχιστον δεν δείχνουν καβαλημένοι και φαίνεται ότι σεβάστηκαν την ιστορία τους.
υ.γ. χτες σκαλίζοντας στο διαδίκτυο ανακάλυψα ότι ο άνθρωπος που αγάπησε τη μουσική και την προσέφερε απλόχερα για πάνω από 40 χρόνια έφυγε από κοντά μας τον Γενάρη που μας πέρασε.
RIP Claude Nobs....
...............................................................................................................................................................................................................
...
Attachments
Last edited:
