- 17 June 2006
- 2,755
Εδώ και καιρό διαβάζω τις αναφορές για καλλιτέχνες, μουσικούς, μαέστρους, ενορχηστρωτές τις Κλασσικής, Ποπ, Ροκ, Jazz, Heavy κλπ και με τρώει να γράψω κάτι για το Λαϊκό Ελληνικό τραγούδι, κάθε φορά ξεκινάω και σκέφτομαι ποιον από τους ανθρώπους που μας μύησαν μπορώ να ξεχωρίσω…Καζαντζίδης, Μπιθικώτσης, Μαρινέλλα, Διονυσίου, Μητροπάνος, Μπέλλου, Μοσχολιού, Νταλάρας, Μητσιάς, Βοσκόπουλος, Κούρτη, Αλεξίου, Γαλάνη…(sorry για όσους ξεχνάω αυτή τη στιγμή…)
Δύσκολα ανάμεσα σε αυτά τα ονόματα να ξεχωρίσεις κάποιο, αλλά πάντα καταλήγω να ξεχωρίσω μια φωνή… πάντα σε μια γυναίκα, Μαρινέλλα η μάλλον καλύτερα Κυριακή Παπαδοπούλου όπως είναι το πραγματικό της όνομα… αν ερωτήσετε, γιατί? θα απαντήσω δεν ξέρω… αλλά πόσες φορές μπορούμε να δικαιολογήσουμε κάτι που μας αρέσει? ίσως είναι η ερμηνεία της στο «Άνοιξε Πέτρα» που είναι χαραγμένη στις παιδικές μου μνήμες από τα μεσημέρια της Κυριακής όταν η ΕΙΡΤ και ΥΕΝΕΔ έπαιζαν παλιές ελληνικές ταινίες για όλη την οικογένεια, ίσως είναι ότι το άκουσμα της φωνής της στα μέσα της δεκαετίας του ‘70 παρέα με τη φωνή του Κώστα Χατζή να παίζει στο τρανζίστορ… κάποια πράγματα όμως δεν έχει σημασία να τα ψάχνουμε και πολύ.
Θεσσαλονικιά, Πολίτισσα και Αρχόντισσα ψήθηκε στα «μπουλούκια» και ωρίμασε δίπλα στον Καζαντζίδη… τραγούδησε για τους Μητσάκη, Παπαϊωάννου, Θεοδωράκη,Τσιτσάνη, Χιώτη, Καλδάρα, Δερβενιώτη, Παπαγιανοπούλου, Ζαμπέτα,, Καραπατάκη για να αναφέρω μερικούς… Άνθρωπος, με πάθος (τη θυμάστε στα παιχνίδια το Άρη και της Εθνικής ?)
Ερωτική και συνάμα σεμνή, θεατρίνα, η κατηγορία για τη σκηνική της παρουσία…μα είναι κατηγορία για μια ντίβα ?
Η φωνής της φωνάζει σε αγαπώ σε όλους του τόνους, άκουσμα Ελληνικό, Λαϊκό, Γήινο…
Από τους στίχους που τραγούδησε τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω…
Σταλιά, σταλιά,
Άνοιξε πέτρα,
Πάλι θα κλάψω,
Συμβιβαζόμαστε,
Η πρώτη αγάπη σου είμαι εγώ,
Εσύ είσαι η αιτία που υποφέρω,
Θεσσαλονίκη μου,
Σύνορα η αγάπη δε γνωρίζει,
Είσαι παντού και πουθενά,
Καμιά φορά,
Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου,
Θα' θελα να ήσουν,
Αυτά τα χέρια...
Δύσκολα ανάμεσα σε αυτά τα ονόματα να ξεχωρίσεις κάποιο, αλλά πάντα καταλήγω να ξεχωρίσω μια φωνή… πάντα σε μια γυναίκα, Μαρινέλλα η μάλλον καλύτερα Κυριακή Παπαδοπούλου όπως είναι το πραγματικό της όνομα… αν ερωτήσετε, γιατί? θα απαντήσω δεν ξέρω… αλλά πόσες φορές μπορούμε να δικαιολογήσουμε κάτι που μας αρέσει? ίσως είναι η ερμηνεία της στο «Άνοιξε Πέτρα» που είναι χαραγμένη στις παιδικές μου μνήμες από τα μεσημέρια της Κυριακής όταν η ΕΙΡΤ και ΥΕΝΕΔ έπαιζαν παλιές ελληνικές ταινίες για όλη την οικογένεια, ίσως είναι ότι το άκουσμα της φωνής της στα μέσα της δεκαετίας του ‘70 παρέα με τη φωνή του Κώστα Χατζή να παίζει στο τρανζίστορ… κάποια πράγματα όμως δεν έχει σημασία να τα ψάχνουμε και πολύ.
Θεσσαλονικιά, Πολίτισσα και Αρχόντισσα ψήθηκε στα «μπουλούκια» και ωρίμασε δίπλα στον Καζαντζίδη… τραγούδησε για τους Μητσάκη, Παπαϊωάννου, Θεοδωράκη,Τσιτσάνη, Χιώτη, Καλδάρα, Δερβενιώτη, Παπαγιανοπούλου, Ζαμπέτα,, Καραπατάκη για να αναφέρω μερικούς… Άνθρωπος, με πάθος (τη θυμάστε στα παιχνίδια το Άρη και της Εθνικής ?)
Ερωτική και συνάμα σεμνή, θεατρίνα, η κατηγορία για τη σκηνική της παρουσία…μα είναι κατηγορία για μια ντίβα ?
Η φωνής της φωνάζει σε αγαπώ σε όλους του τόνους, άκουσμα Ελληνικό, Λαϊκό, Γήινο…
Από τους στίχους που τραγούδησε τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω…
Σταλιά, σταλιά,
Άνοιξε πέτρα,
Πάλι θα κλάψω,
Συμβιβαζόμαστε,
Η πρώτη αγάπη σου είμαι εγώ,
Εσύ είσαι η αιτία που υποφέρω,
Θεσσαλονίκη μου,
Σύνορα η αγάπη δε γνωρίζει,
Είσαι παντού και πουθενά,
Καμιά φορά,
Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου,
Θα' θελα να ήσουν,
Αυτά τα χέρια...
