Λεπτεπίλεπτοι πόθοι

Ο κύκλος τραγουδιών ''η αγάπη του ποιητή'' του Ρόμπερτ Σούμαν, σε ποίηση του βασιλέως του ρομαντισμού Χάινριχ Χάινε, είναι μια αρμαθιά λεπτεπίλεπτοι πόθοι, λουσμένοι με προσδοκίες φωτός σε μια μακρυά νύκτα ή και το αντίθετο, ήτοι ονειρώξεις αμαρτωλού σκότους σε μια ανιαρή ημέρα... Ο Χάινε στο 'λυρικό ιντερμέτζο' του, ενδύεται τον ρόλο του μοναχικού ιππότη/ποιητή που περιμένει ολημερίς στωικά την επίσκεψη -κατά τα μεσάνυχτα- της ιδιωτικής του νεράιδας, για να χορέψει ως το πρωί, ώσπου να φθάσει η ημέρα που θα τακτοποιήσει μια τελεσίδικη φορτωτική: το σαρκίο του συνοδεία όλων των καημών και των ονείρων του, σε ένα φέρετρο το οποίο θα σύρουν δώδεκα γίγαντες στην θάλασσα ... Ο σταθερά αχόρταγος, ανικανοποίητος, μιερός, πανηδονιστής, πραγματιστής ακροατής του σήμερα, μπορεί άνετα να μεταγράψει τα παραπάνω σε ικετευτικές απαιτήσεις ακατάληκτης υπερσιελώδους οσχεολειχίας που θα πλημμυρίσουν τον εγκέφαλο του με τις απαραίτητες θεραπευτικές δόσεις κάθε λογής νευροδιαβιβαστών της απόλαυσης [ όπως ασπρουδερής προλακτίνης, ευφορικής ντοπαμίνης, οξύγευστης σεροτονίνης, και ανάλαφρων οπιοειδών], προσδίδοντας του παράλληλα την ημι-πολύτιμη αίσθηση της άρσης του αφόρητα επώδυνου τανίσματος μερικών εκ των διατεταμένων κοίλων σπλαχνικών αυλών του...

http://www.youtube.com/watch?v=FT7OI-pOsOs



Ωστόσο, ένα μερακλίδικο, ίσως ίσως τσαχπίνικο λιμβικό σύστημα, ενός υπό συνθήκες apex predator, είναι ανέτως δυνατόν να προσπορίσει τις αντίστοιχες υψί-αιχμες κορυφώσεις γενετησίων ορμονών, ακόμη και υπό το βάρος μίας παράκρουσης ψευδούς αρσενικής επικυριαρχίας, ΚΑΙ δια μέσω της ακρόασης της στεντόρειας φωνής του Στελλάρα, όστις προσεύχεται [προφανώς στον Άγιο Φανούριο] να εμφανισθούν ως δια μαγείας τα αγαπημένα του μάτια ... Γούστα είναι αυτά ...

http://www.youtube.com/watch?v=ImOsH58Kpbw

Πέραν της (μάλλον άκαιρης προσπάθειας ) χιουμοριστικής προσσέγγισης της πρώτης μου ανάρτησης, τα τραγούδια του κύκλου Dichterliebe είναι μινιατουρίνια σε έναν ολόδικο τους κόσμο, σαν να παρακολουθείς λιλιπούτειες ζωές να εξελλίσσονται σε μικρά κυβάκια, αλλά από την εξέλιξη αυτή να παίρνεις διδάγματα αφοσοίωσης, αισθητικής και κυριώτατα ανθρωπιάς ...
Από την ολότελη τυφλότητα και την αυτιστική αποδοχή του σκότους, καλύτερο το γνωσιακό συμπεριφορικό δράμα ... η συνειδητοποίηση της έλλειψης κλειδιών δεν πρέπει οπωσδήποτε να επιφέρει το άγος για την άμεση ανέρευση ''βαριάς'' ... υπάρχει και το σαράκι ... αν δεν φάει πρώτα εμάς, ίσως καταφέρει να αποδομήσει την πόρτα ....