Το ανεκπλήρωτο όνειρο του Πητ….

Το 1971 θα μπορούσε να είναι η χρονιά του Pet Townshend. Όπως την ήθελε εκείνος. Όπως την είχε ονειρευτεί. Του βγήκε αλλιώς… όχι κι άσχημα θα έλεγε κανείς.

Είχε εξ αρχής όλες τις καλές προϋποθέσεις.
Ένα διπλό δίσκο ροκ όπερα, ίσως την πρώτη του είδους ή έστω μια που συμβάδιζε απόλυτα χρονικά με τις πρωτοπόρες. Το Tommy είχε σπάσει τα ταμεία.

Η ιδέα τριγύριζε στο κεφάλι του.

Ήθελε να κάνει κάτι εξ ίσου μεγαλειώδες, αλλά διαφορετικό ταυτόχρονα, δυνατό σαν μουσική και πάνω απ όλα interactive. Να έχει ένα λόγο και το κοινό.

Έχοντας ήδη αρκετό υλικό από δοκιμαστικές πειραματικές εγγραφές στο στούντιο του σπιτιού του, δεν ήθελε απλά να τις παραθέσει στο πίσω εξώφυλλο ενός δίσκου. Ήθελε να τις ντύσει με κάτι περισσότερο φανταιζί.
Το μυαλό του έπαιρνε στροφές, και μάλιστα πιο πολλές από όσο έπρεπε:

μια σειρά ζωντανών εμφανίσεων, σε ένα σταθερό χώρο, όπου να παρουσιάζεται σταδιακά το νέο υλικό, ο κόσμος να ακούει, να αντιδρά, να προτείνει (γιατί όχι?), το γκρουπ να αυτοσχεδιάζει, να αναθεωρεί, να επανέρχεται με όλες τις ιδέες να παίρνουν σάρκα και οστά μπροστά στον κόσμο, με τετραφωνικό ήχο, όλα να φιλμάρονται και στο τέλος να γίνουν και ταινία και διπλός δίσκος….

Χμμμ πώς ακούγεται?
Ίσως μακράν το αλλιώτικο…κάτι που ταίριαζε στους Who

Ανακοινώνει την ιδέα του στους άλλους, στον μάνατζερ και τον παραγωγό του. Και το όνομα αυτού Lifehouse.
Θα μπορούσε ίσως να το έλεγε και χίμαιρα ή ουτοπία…

Όλοι ξαφνικά ενθουσιάζονται. Ο τότε παραγωγός του Kit Lambert του βρίσκει έναν εν δυνάμει σκηνοθέτη και κλείνουν ένα μικρό θέατρο στο Λονδίνο το Young Vic για τρεις διαδοχικές Δευτέρες, το Φλεβάρη του 1971.

Ξεκινάνε οι συνεντεύξεις τύπου και ο κόσμος μαθαίνει ότι θα παρουσιαστούν και θα τελειοποιηθούν κάπου 20 νέα τραγούδια.

Ο Townshend παραληρεί…

Θα είναι μια φανταστική ιστορία με το κλου ότι ο κόσμος όσο και αν βαδίζει προς την καταστροφή θα σωθεί από το ροκ…

Και όλα αυτά με ενεργή συμμετοχή κόσμου.

Από την πρώτη κι όλας εμφάνιση ή, ακόμα περισσότερο, από κάποια άλλα αυτοσχέδια γεγονότα, όπως πρωτοβουλίες του σκηνοθέτη να επιτρέπει απρόσμενα το κοινό να εισέρχεται ακόμα και στις πρώτες πρόβες, τα πράγματα φαινόντουσαν θετικά.


Όμως στην πορεία και μετά τις πρώτες δυσκολίες συντονισμού του όλου εγχειρήματος με το κανονικό θεατρικό πρόγραμμα του χώρου, φάνηκε ότι ούτε ο ίδιος ο Townshend ήξερε τι ΑΚΡΙΒΩΣ ήθελε να κάνει. Καθώς το όλο επίτευγμα δεν φαινόταν να εξελίσσεται σε κάτι παραπάνω από μερικές δημόσιες πρόβες, με τον παραγωγό τους ήδη φευγάτο στην Αμερική να ασχολείται με εντελώς άλλα πράγματα, πείθονται να σταματήσουν τα ζωντανά και να τρέξουν το Μάρτη στη Νέα Υόρκη για τις πρώτες ηχογραφήσεις σε στούντιο για το δίσκο.

Εκεί ηχογραφούν μερικά κομμάτια μέσα σε ένα σύννεφο ουσιών, ξεδωσιάς των πιο ρέμπελων και τελικά με κρίσιμους καυγάδες μεταξύ του εμπνευστή του εγχειρήματος και του σαφώς αδιάφορου παραγωγού. Ο ίδιος ο Townshend μέσα στην απόρριψη και έλλειψη στήριξης του παραγωγού του δήλωσε μάλιστα ότι σώθηκε τυχαία από την αυτοκτονία, κατά τη διάρκεια ενός «γεύματος εργασίας».

Αφού τα τσούγκρισαν για τα καλά με τον παραγωγό, γυρνάνε στο Λονδίνο και με τον γνωστό Glyn Johns (stones κλπ) συνεχίζουν ή μάλλον ξαναρχίζουν απ το μηδέν τις ηχογραφήσεις και τις ζωντανές εμφανίσεις στο θέατρο με ένα πιο ρεαλιστικά προσαρμοσμένο σενάριο.

Η ιδέα της ταινίας είχε ήδη πάει στο απώτερο μέλλον....
Όλοι πιά μιλούσαν για διπλό δίσκο.

Φτάνοντας στον Ιούνιο ο Johns, σαν παραγωγός πλέον, είχε την άποψη, ότι καθώς η ταινία είχε απομακρυνθεί και δεν υπήρχε σεναριακό υλικό που κάπως να συνδέει τα τραγούδια μεταξύ τους ή ιδέα του concept είχε πάει περίπατο, χώρια που κάποια τραγούδια χωρίς το σενάριο ήταν εντελώς άσχετα με τα υπόλοιπα.
Η πρόταση ήταν να περιοριστεί το υλικό στα πολύ δυνατά κομμάτια, πού θα έκαναν την διαφορά, και το σύνολο να είναι ιδιαίτερα δεμένο και με σαφέστερο στόχο.

Έτσι το Lifehouse μπαίνει αμετάκλητα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και το νέο project βαφτίζεται, ελλείψει άλλων ιδεών, ως ο επόμενος δίσκος των Who ή αλλιώς Who's next (με τη διφορούμενη έννοια) και με ένα εξώφυλλο που έμεινε στην ιστορία καθώς οι τέσσερις εμφανίζονται να ανεβάζουν τα «μαγαζιά» τους αφού ανακουφίστηκαν πάνω σε ένα μονόλιθο στη μέση του πουθενά, ένα σαφή μεταφυσικό παραλληλισμό στην τότε πρόσφατη ταινία του Kubrick 2001 οδύσσεια του Διαστήματος. (και τελικά σαν εξώφυλλο ήταν πολύ καλύτερο από εκείνο που είχε προταθεί που απεικόνιζε τον Keith Moon με κορσέ και μαστίγιο….)

Το όνειρο του Pete πήγε χαμένο λοιπόν?

Όχι.

Ο δίσκος ήταν ένας από τους καλύτερους του συγκροτήματος. Προσωπικά καλύτερος από το αφελές Tommy και ο πρόγονος του επικού Quadrophenia.
Περιέχει τουλάχιστον δυό κολοσσιαία κομμάτια το baba o' Riley και τον ύμνο Won't get fooled again.
Ιδίως το δεύτερο δεν έχει, ακόμα και σήμερα αντίπαλο, και συγκρίνεται μόνο ίσως με κομμάτια όπως το my generation, αν και σίγουρα το won't get fooled again είναι η συνέχεια και η απάντηση στο νεανικό και αισιόδοξο my generation, ενώ στο άλλο το γνώθι σ αυτόν και η ωριμότητα πλέον βλέπει αποφασιστικά το μέλλον…

Τα υπόλοιπα 6 κομμάτια είναι επίσης πάρα πολύ πολύ καλές συνθέσεις, δείγματα του τίμιου αγγλικού ροκ, όλα τους πρώϊμα δείγματα του τι θα ακολουθούσε λίγα χρόνια μετά στο Quadropehnia.

Τελικά ο δίσκος όσο και να ήθελε ο καημένος ο Townshend να είναι συλλογική και πλέον προσπάθεια, αποδεικνύεται ότι είναι ίσως ο πιο προσωπικός από όλους. Όλες οι καλές ιδέες είναι από την προσωπική του δουλειά και τις προσωπικές του ταινίες και οι άλλοι απλά βάζουν την ερμηνεία τους.


Η δουλειά του είναι θαυμάσια ακόμα και στα φωνητικά και ιδίως στα πρωτόγνωρα για την εποχή synthesizer. Υπάρχουν τουλάχιστον σε 3-4 κομμάτια και μάλιστα εμφανέστατα. Το παίξιμο δε της SG θα μπορούσε να είναι το λεξικό κάθε κιθαρίστα. Ακούστε μόνο το won't get fooled again, όπου χωρίς καθόλου overdubs κάνει τα πάντα. Παίξιμο λιτό και πλούσιο μαζί, ακόρντα μαζί με γεμίσματα και μια μικρή πινελιά λήντ.

Μόνο αυτός και ο άλλος που έπεσε από τη φοινικιά παίζουν έτσι.
Η ακουστική του επίσης είναι υπογραφή των 70'ς…

Και το lifehouse τι έγινε?
Αρχικά εγκαταλείφθηκε.
Στη συνέχεια μερικά από τα κομμάτια που κοπήκανε εμφανίστηκαν στο μεταγενέστερο δίσκο odds and sods, δίνοντας μια μελαγχολική ρετρό ιδέα όταν ήδη τέτοια τραγούδια δεν γράφονταν πλέον.
Και πολύ αργότερα το 1995 όλο το υλικό εμφανίστηκε πλήρες στο νέο remaster του Who's next σαν bonus tracks.
Στο δίσκο αυτό τελικά εμφανίζεται όλο το υλικό που ηχογραφήθηκε στο Λονδίνο (ως who's next), μερικά κομμάτια από τις πρώτες ηχογραφήσεις της Νέας Υόρκης και μερικά ζωντανά από το Young Vic.

αν έχετε το who's next ήδη πρέπει να το πάρετε και στην πλήρη έκδοση, με πολλές πληροφορίες, σημειώσεις του ίδιου του Pete και πολύ καλή ηχογράφηση.
Αν όχι .... ποτέ δεν σας δόθηκε καλύτερη ευκαιρία.

αν και όντως ο Κήθ ήταν σαβουρντισμένος γιά τα καλά (και το παραδέχεται και ο Πήτ στις σημειώσεις του) παραδόξως παίζει πολύ καλά, σαν διπλή ατμομηχανή και σέρνει όλο το τραίνο σταθερά και ακούραστα.

Πάντως ο δίσκος εκτός από τους κράχτες (τα δυό κομμάτια που θα μπορούσε κανείς να τα αγόραζε μόνα τους 1-1 σε δίσκο, χωρίς τίποτα άλλο) έχει απίστευτες ροκ στιγμές, ροκ λαβ μπαλλάντες όπως το love ain't for keeping, the song is over, bargain, και από τα εξοστρακισμένα άδικα νωρίς , το γνωστό pure and easy, naked eye κλπ.
Μιλάω ειλικρινά είναι ασύγκριτα καλές μελωδίες που στέκονται στο χρόνο.
Και κάποιες άλλες ασήμαντες λεπτομέρειες.
Στις ηχογραφήσεις της Νέας Υόρκης λαμβάνουν μέρος ούτε λίγο ούτε πολύ οι Felix Papalardi, Leslie West (πάιζει και σόλο) Al Kooper και φυσικά ο πολύς Nicky Hopkins....

Πχ άτομα σαν τον τελευταίο, δεν ήταν ποτέ πολιτογραφημένοι σε κανένα γκρουπ και όμως ήταν το +1 σε τόσα γκρουπ.
Λες Κώστα γιά τον Charlie... Σίγουρα ναι. Τι να πούμε και γιά τον Nicky....
βράχος.....
Αν δεν ήταν κάτι τέτοιοι θα μπορούσαν άραγε όλοι οι άλλοι οι σαλτιμπάγκοι να κάνουν το σόου τους?

Κωστας Λυμπεροπουλος said:

Οι J Geils Band δεν είχαν Τσάρλι (και Τζάγγερ...), είχαν ΟΛΑ τα άλλα...κι έγιναν μιά μετριότητα. Μπορώ να αναφέρω δεκάδες παραδείγματα.

Μέγιστος ο Τσάρλι.

Click to expand...

είχαν τον j Geils και τον Dick Wolf αν θυμάμαι.....

ο J πολύ μεγάλος.
είχαν πολύ καλές στιγμές παλιά....

Εντάξει δεν ήταν stones...

ήταν τύπου ...titties and beer...:ernaehrung004:

Re: Titties and Beer, αλλά...

Σπύρος Κωστόπουλος said:

...ακούστε ξανά το απίστευτο τζαμ του γκρουπ στο σχεδόν 14λεπτο (!) μέντλεϊ των "Serves You Right To Suffer" του J.L.Hooker και "Cruisin' For A Love" του Juke Joint Jimmy και τα ξαναλέμε.

Υ.Γ. Παρεμπιπτόντως, Μήτσε, η σύνθεση ήταν:
Peter Wolf - φωνητικά
Seth Justman - πλήκτρα
Magic Dick - φυσαρμόνικα
Daniel Klein - μπάσο
J. Geils - κιθάρα
Steve Bladd - τύμπανα

Κάποια στιγμή, πρέπει να στρώσω κ%^ο και να γράψω δυο-τρεις κουβέντες για ένα από τα μεγαλύτερα r'n'b σύνολα της σκηνής των '70s...

Click to expand...

ώπα ..είδες τα γεράματα....
έφτιαξα έναν Dick Wolf από δυό νοματαίους.....

σίγουρα καλή μπάντα
και ιδιαίτερα στα live...τα δίνανε όλα..
είχα και εγώ ένα live κάπου το πούλησα...
το first I look at the purse κομματάρα...

άντε Σπύρο κάνε κάτι, μου λείπου επισόδεια.:grandpa: