- 17 June 2006
- 49,350
Wes Montgomery/Wynton Kelly Trio
Smokin' at the Half Note - Verve 2004 - Remaster
Πολλές φορές ίσως αρκετοί από μας να έχουμε διατυπώσει αξιώματα σχετικά με τη μουσική. Ένα από αυτά θα μπορούσε να αφορά στο ποιος είναι ο καλύτερος κιθαρίστας. Όσο και εύκολο να μπορεί να είναι για κάποιον να διατυπώσει την άποψή του σε ένα όνομα, δεν παύει να αποτελεί δύσκολο έργο το να τεκμηριώσει την άποψη αυτή, και συγχρόνως να βρει στοιχεία στην τεχνική, την προσέγγισή του στη μουσική και ταυτόχρονα στην συνολική πορεία και προσφορά του ίδιου του μουσικού.
Προσωπικά όταν μπαίνω στον πειρασμό να διαλέξω δεν μπορώ να σταθώ παρά σε δυό μόνο ονόματα: Wes Montogomery – Django Reinhardt.
Και οι δυό τους πρόσφεραν πάρα πολλά στο όργανο – όσο κανείς άλλος – είχαν ήχο (που δεν είχε κανείς άλλος), προσέγγισαν το όργανο από διαφορετική άποψη και παραδόξως και οι δύο έγραψαν μια λαμπρή, πλήν όμως σύντομη, καρριέρα, δεν ξέφτισαν και το άστρο τους κατάφερε να το σβήσει μόνο ο γρήγορος θάνατος.
Είχαν όμως και οι δυό πετύχει τόσα πολλά που θα έλεγα ότι κέρδισαν άξια και την αθανασία.
Το 1965 ο Wes Montgomery μετά από μια σύντομη περιοδεία στην Ευρώπη εμφανίζεται για μια εβδομάδα του Ιούνη στο περίφημο half note. Ήταν ήδη θρύλος.
Ένας απλός υπάλληλος που κατάφερε πεισματικά να μάθει μόνος του κιθάρα σε σχετικά μεγάλη ηλικία για να τα φέρει βόλτα με την οικογένειά του. Δουλειά τη μέρα και τη νύχτα συνεχής εξάσκηση. Αναγκαστικά και για να μη σηκώνει τη γειτονιά στο πόδι, έβαζε τον ενισχυτή του όσο χαμηλά γίνονταν, πέταξε την πένα και έπαιζε με τον αντίχειρα και ορισμένες φορές για να δώσει όγκο στο παίξιμό του έπαιζε με οκτάβες για να καλύψει το πρόβλημα της χαμηλής έντασης.
Το παίξιμο με οκτάβες είναι ίσως μια από τις δυσκολότερες τεχνικές στην κιθάρα. Απαιτεί να παίζεις αντί μιάς νότας άλλη μια που αντιστοιχεί σε μια οκτάβα ψηλότερη ή χαμηλότερη. Ο Wes επινόησε και τελειοποίησε την τεχνική προσθέτοντας μια ή δυό επί πλέον νότες καταφέρνοντας έτσι να παίζει μια μελωδία με ακκόρντα εξακοντίζοντας το βαθμό δυσκολίας στα ύψη. Παράλληλα, σύμφωνα με τα καλαμπούρια της εποχής, οι φίλοι του κιθαρίστες δηλώνανε ευθαρσώς ότι αρκετές φορές μάταια προσπάθησαν να κλείσουν τον δεξιό του αντίχειρα σε καμιά πόρτα !
Ο μοναδικός ήχος του Wes κοπιαρίστηκε με μεγάλη ζέση μόνο από όσους είχαν την δυνατότητα και λίγοι πραγματικά μπορούν κάπως να τον πλησιάσουν.
Στις λίγες βραδιές που εμφανίστηκε εκεί συνοδεύτηκε από το τρίο του Wynton Kelly (piano), Jimmy Cobb (drums), Paul Chambers (bass). Το τρίο ήταν ήδη πετυχημένο από προηγούμενη συνεργασία με τον Miles.
Οι εμφανίσεις σε παραγωγή του Creed Taylor πέρασαν στον διάσημο δίσκο Smokin' at the Half Note. Δυό βασικά μόνο συνθέσεις το No Blues και το If you could see me now είναι ζωντανές. Ο παραγωγός θεώρησε ότι τα υπόλοιπα κομμάτια δεν ήταν στο ίδιο επίπεδο και ζήτησε το κουαρτέτο να μπεί στο στούντιο για να συμπληρωθεί υλικό για δίσκο με τα unit 7 του Sam Jones γνωστό από τον Julian Adderley, την περίφημη σύνθεση του Wes Four on six και το What's new.
Η παρέα είναι σε μεγάλη φόρμα. Στα δυό ζωντανά κομμάτια η ατμόσφαιρα του καπνισμένου half note είναι τόσο έντονη που μπορείς να την αναπνεύσεις. Ακούγονται οι ομιλίες του κόσμου, ποτήρια, βηξίματα, και η μπάντα κυριολεκτικά βάζει φωτιά το πάλκο. Ο ίδιος ο Wes είναι ιδιαίτερα ευρηματικός και σχεδόν αψεγάδιαστος. Είναι στις καλύτερές του, όπως πάντα όταν έπαιζε με συναδέλφους «μαύρους» μουσικούς και χωρίς μαέστρους, κάτι που τα τελευταία χρόνια του επιβάλλονταν όλο και περισσότερο από τις εταιρείες, μια και η αίγλη του ήταν τόσο μεγάλη που είχε αρχίσει να περνάει από την αυστηρή jazz στην σύγχρονη και πιο εύπεπτη για τις μάζες.
Παίζει με αργές φράσεις τα θέματα, ο ήχος του είναι γεμάτος, αλλά με καθαρές υψηλές συχνότητες και η τεχνική του ξεπερνάει την προσέγγιση στον αυτοσχεδιασμό του θέματος ή μήπως το αντίστροφο? Δύσκολο να το πει κανείς.
Από την άλλη πλευρά ο έμπειρος Wynton Kelly έχει σχεδόν ίσο ρόλο στα σόλα και η rhythm section απλά κορυφαία, λιτή και απέριττη.
Η επιτυχία της βραδιάς είναι αποτυπωμένη στο πρόσωπο του Wes στις φωτογραφίες του δίσκου με το γνωστό τσιγάρο στο στόμα (προσωπικά δεν έχω δει τον Wes σε φωτογραφία χωρίς τσιγάρο….)
Τρία χρόνια μετά, και μόλις ξαφνικά είχε φύγει από τη ζωή στα 45 του, η εταιρεία του αποφάσισε να εκδώσει και το υπόλοιπο υλικό της βραδιάς στον δίσκο Willow weep for me. Στο πείσμα της γραμμής των εταιρειών που στα τελευταία χρόνια πρόσθεταν ορχήστρες σε ο,τιδήποτε έκανε χάριν των υψηλών πωλήσεων, οι ζωντανές συνθέσεις «διανθίστηκαν» με κονσέρβα ορχήστρα.
Ο ίδιος πάντα έπαιζε άνευρα και χωρίς έμπνευση με τις ορχήστρες νιώθοντας άσχημα καθώς δεν ήξερε να διάβαζει ούτε μια νότα. Ετσι συχνά τον βάζανε να παίζει με μικρά σχήματα και τα πνευστά και τα έγχορδα γράφονταν κατά παραγγελία επάνω στις ηχογραφήσεις εκ των υστέρων, από γνωστούς μαέστρους της εποχής. Από τη δισκογραφία του Wes οι πιο γνωστοί που έκαναν τέτοια δουλειά είναι ο Oliver Nelson, ο Don Sebesky και ο Klaus Ogerman (με προσωπική σειρά προτίμησης).
Ετσι το Willow weep for me κυκλοφορεί με γλυκερή ορχήστρα υπό τον Klaus Ogerman. Φυσικά και έγινε μεγάλη επιτυχία, άλλωστε ο Wes είχε μόλις αναχωρήσει για το μεγάλο ταξίδι.
Στην επανέκδοση του Smokin' at the Half Note το 2004, σε 24/96 ευτυχώς η ορχήστρα έχει αφαιρεθεί και όλα τα ζωντανά κομμάτια έχουν επανέλθει στην κανονική τους μορφή και πραγματικά λάμπουν από φρεσκάδα. Ανάμεσα στα κομμάτια αυτά συμπεριλαμβάνονται μια μνημειώδης εκτέλεση του Impressions του Coltrane και το Misty του Garner.
Αν θελήσετε να έχετε έναν δίσκο του Montgomery πάρτε αυτή την πλούσια νέα έκδοση. Αν πάλι θελήσετε να αρχίσετε ξεκινήστε από τους πρώτους του δίσκους στην Riverside πχ Full House, Boss Guitar, ενώ από τους δίσκους της Verve πολύ καλό είναι το Goin' out of my head με την πραγματικά πετυχημένη ενορχήστρωση του Oliver Nelson και το Two for the road με τον Jimmy Smith.
Smokin' at the Half Note - Verve 2004 - Remaster
Πολλές φορές ίσως αρκετοί από μας να έχουμε διατυπώσει αξιώματα σχετικά με τη μουσική. Ένα από αυτά θα μπορούσε να αφορά στο ποιος είναι ο καλύτερος κιθαρίστας. Όσο και εύκολο να μπορεί να είναι για κάποιον να διατυπώσει την άποψή του σε ένα όνομα, δεν παύει να αποτελεί δύσκολο έργο το να τεκμηριώσει την άποψη αυτή, και συγχρόνως να βρει στοιχεία στην τεχνική, την προσέγγισή του στη μουσική και ταυτόχρονα στην συνολική πορεία και προσφορά του ίδιου του μουσικού.
Προσωπικά όταν μπαίνω στον πειρασμό να διαλέξω δεν μπορώ να σταθώ παρά σε δυό μόνο ονόματα: Wes Montogomery – Django Reinhardt.
Και οι δυό τους πρόσφεραν πάρα πολλά στο όργανο – όσο κανείς άλλος – είχαν ήχο (που δεν είχε κανείς άλλος), προσέγγισαν το όργανο από διαφορετική άποψη και παραδόξως και οι δύο έγραψαν μια λαμπρή, πλήν όμως σύντομη, καρριέρα, δεν ξέφτισαν και το άστρο τους κατάφερε να το σβήσει μόνο ο γρήγορος θάνατος.
Είχαν όμως και οι δυό πετύχει τόσα πολλά που θα έλεγα ότι κέρδισαν άξια και την αθανασία.
Το 1965 ο Wes Montgomery μετά από μια σύντομη περιοδεία στην Ευρώπη εμφανίζεται για μια εβδομάδα του Ιούνη στο περίφημο half note. Ήταν ήδη θρύλος.
Ένας απλός υπάλληλος που κατάφερε πεισματικά να μάθει μόνος του κιθάρα σε σχετικά μεγάλη ηλικία για να τα φέρει βόλτα με την οικογένειά του. Δουλειά τη μέρα και τη νύχτα συνεχής εξάσκηση. Αναγκαστικά και για να μη σηκώνει τη γειτονιά στο πόδι, έβαζε τον ενισχυτή του όσο χαμηλά γίνονταν, πέταξε την πένα και έπαιζε με τον αντίχειρα και ορισμένες φορές για να δώσει όγκο στο παίξιμό του έπαιζε με οκτάβες για να καλύψει το πρόβλημα της χαμηλής έντασης.
Το παίξιμο με οκτάβες είναι ίσως μια από τις δυσκολότερες τεχνικές στην κιθάρα. Απαιτεί να παίζεις αντί μιάς νότας άλλη μια που αντιστοιχεί σε μια οκτάβα ψηλότερη ή χαμηλότερη. Ο Wes επινόησε και τελειοποίησε την τεχνική προσθέτοντας μια ή δυό επί πλέον νότες καταφέρνοντας έτσι να παίζει μια μελωδία με ακκόρντα εξακοντίζοντας το βαθμό δυσκολίας στα ύψη. Παράλληλα, σύμφωνα με τα καλαμπούρια της εποχής, οι φίλοι του κιθαρίστες δηλώνανε ευθαρσώς ότι αρκετές φορές μάταια προσπάθησαν να κλείσουν τον δεξιό του αντίχειρα σε καμιά πόρτα !
Ο μοναδικός ήχος του Wes κοπιαρίστηκε με μεγάλη ζέση μόνο από όσους είχαν την δυνατότητα και λίγοι πραγματικά μπορούν κάπως να τον πλησιάσουν.
Στις λίγες βραδιές που εμφανίστηκε εκεί συνοδεύτηκε από το τρίο του Wynton Kelly (piano), Jimmy Cobb (drums), Paul Chambers (bass). Το τρίο ήταν ήδη πετυχημένο από προηγούμενη συνεργασία με τον Miles.
Οι εμφανίσεις σε παραγωγή του Creed Taylor πέρασαν στον διάσημο δίσκο Smokin' at the Half Note. Δυό βασικά μόνο συνθέσεις το No Blues και το If you could see me now είναι ζωντανές. Ο παραγωγός θεώρησε ότι τα υπόλοιπα κομμάτια δεν ήταν στο ίδιο επίπεδο και ζήτησε το κουαρτέτο να μπεί στο στούντιο για να συμπληρωθεί υλικό για δίσκο με τα unit 7 του Sam Jones γνωστό από τον Julian Adderley, την περίφημη σύνθεση του Wes Four on six και το What's new.
Η παρέα είναι σε μεγάλη φόρμα. Στα δυό ζωντανά κομμάτια η ατμόσφαιρα του καπνισμένου half note είναι τόσο έντονη που μπορείς να την αναπνεύσεις. Ακούγονται οι ομιλίες του κόσμου, ποτήρια, βηξίματα, και η μπάντα κυριολεκτικά βάζει φωτιά το πάλκο. Ο ίδιος ο Wes είναι ιδιαίτερα ευρηματικός και σχεδόν αψεγάδιαστος. Είναι στις καλύτερές του, όπως πάντα όταν έπαιζε με συναδέλφους «μαύρους» μουσικούς και χωρίς μαέστρους, κάτι που τα τελευταία χρόνια του επιβάλλονταν όλο και περισσότερο από τις εταιρείες, μια και η αίγλη του ήταν τόσο μεγάλη που είχε αρχίσει να περνάει από την αυστηρή jazz στην σύγχρονη και πιο εύπεπτη για τις μάζες.
Παίζει με αργές φράσεις τα θέματα, ο ήχος του είναι γεμάτος, αλλά με καθαρές υψηλές συχνότητες και η τεχνική του ξεπερνάει την προσέγγιση στον αυτοσχεδιασμό του θέματος ή μήπως το αντίστροφο? Δύσκολο να το πει κανείς.
Από την άλλη πλευρά ο έμπειρος Wynton Kelly έχει σχεδόν ίσο ρόλο στα σόλα και η rhythm section απλά κορυφαία, λιτή και απέριττη.
Η επιτυχία της βραδιάς είναι αποτυπωμένη στο πρόσωπο του Wes στις φωτογραφίες του δίσκου με το γνωστό τσιγάρο στο στόμα (προσωπικά δεν έχω δει τον Wes σε φωτογραφία χωρίς τσιγάρο….)
Τρία χρόνια μετά, και μόλις ξαφνικά είχε φύγει από τη ζωή στα 45 του, η εταιρεία του αποφάσισε να εκδώσει και το υπόλοιπο υλικό της βραδιάς στον δίσκο Willow weep for me. Στο πείσμα της γραμμής των εταιρειών που στα τελευταία χρόνια πρόσθεταν ορχήστρες σε ο,τιδήποτε έκανε χάριν των υψηλών πωλήσεων, οι ζωντανές συνθέσεις «διανθίστηκαν» με κονσέρβα ορχήστρα.
Ο ίδιος πάντα έπαιζε άνευρα και χωρίς έμπνευση με τις ορχήστρες νιώθοντας άσχημα καθώς δεν ήξερε να διάβαζει ούτε μια νότα. Ετσι συχνά τον βάζανε να παίζει με μικρά σχήματα και τα πνευστά και τα έγχορδα γράφονταν κατά παραγγελία επάνω στις ηχογραφήσεις εκ των υστέρων, από γνωστούς μαέστρους της εποχής. Από τη δισκογραφία του Wes οι πιο γνωστοί που έκαναν τέτοια δουλειά είναι ο Oliver Nelson, ο Don Sebesky και ο Klaus Ogerman (με προσωπική σειρά προτίμησης).
Ετσι το Willow weep for me κυκλοφορεί με γλυκερή ορχήστρα υπό τον Klaus Ogerman. Φυσικά και έγινε μεγάλη επιτυχία, άλλωστε ο Wes είχε μόλις αναχωρήσει για το μεγάλο ταξίδι.
Στην επανέκδοση του Smokin' at the Half Note το 2004, σε 24/96 ευτυχώς η ορχήστρα έχει αφαιρεθεί και όλα τα ζωντανά κομμάτια έχουν επανέλθει στην κανονική τους μορφή και πραγματικά λάμπουν από φρεσκάδα. Ανάμεσα στα κομμάτια αυτά συμπεριλαμβάνονται μια μνημειώδης εκτέλεση του Impressions του Coltrane και το Misty του Garner.
Αν θελήσετε να έχετε έναν δίσκο του Montgomery πάρτε αυτή την πλούσια νέα έκδοση. Αν πάλι θελήσετε να αρχίσετε ξεκινήστε από τους πρώτους του δίσκους στην Riverside πχ Full House, Boss Guitar, ενώ από τους δίσκους της Verve πολύ καλό είναι το Goin' out of my head με την πραγματικά πετυχημένη ενορχήστρωση του Oliver Nelson και το Two for the road με τον Jimmy Smith.
Last edited:
