- 23 June 2006
- 9,967
Αμφιλεγόμενη μουσική προσωπικότητα, με ιδιάζουσα αποφορά καρικατούρας τα τελευταία χρόνια, ότε και αποφάσισε να αφήσει τα χωράφια του πατάτας για να προωθήσει την καριέρα του γιού του Αλέξανδρου, ο Κώστας Χατζής υπήρξε ωστόσο για αρκετά χρόνια των δεκαετιών του 60 καθώς και του 70 (ίσως και άθελα του) φορέας μια ιδιότυπης αξιοπρέπειας, τόσο μουσικά και ερμηνευτικά, όσο και από πλευράς μηνύματος, τόσο για την φυλή του, την θρησκεία του όσο και γενικότερα, όταν βέβαια ξέφευγε από τον κιτς κοινωνικό προβληματισμό της κατά καιρούς συνεργάτιδας του, της ανεκδιήγητης στιχουργού Σώτιας Τσώτου… Κατά την γνώμη μου έχει ηχογραφήσει δύο τρία πράγματα που μπορούν να παρατεθούν με τα λαμπρότερα δείγματα της ελληνικής δισκογραφίας, και τα οποία βέβαια έφαγε η μαρμάγκα, ενώ ‛έπιασε την καλή’ όταν εξάσκησε το σπορ του χαϊδολογήματος της αγανάκτησης της μικροαστικής συνείδησης με δήθεν καυτηριασμό των κακώς κειμένων, ‛τη συνοδεία’ [δοτική] γνωστών σταρς, με σημαντικότερη την Μαρινέλλα… Στα πρώτα ανήκει ο εξαιρετικός δίσκος του ‛Αναγέννησις –Αλόννησος’ με κάποια μικρά, πλην αστραφτερά διαμαντάκια σε στίχους Ερ. Θαλασσινού & Ηλ. Λυμπερόπουλου.
Ωστόσο, ο δίσκος που πολλά χρόνια με κατατρέχει, και με λυπεί για την μετέπειτα ’εξέλιξη-σπατάλη’ του Χατζή, είναι τα 13 τραγούδια … γιατί μέσα σε αυτά τα 13 υπάρχουν 3, απλά δίλεπτα τραγούδια σε στίχους της πρώτης γυναίκας του, της γερμανίδας Ούρσουλα Γιόρντις (‛χωρίς εσένα’ , ‛μου ‛πες αν χαθώ’ & ‛στις πικρές σου τις στιγμές’ ) που κατά την γνώμη μου είναι από τις συγκλονιστικότερες καταθέσεις πόνου, για την φυσική εξάλειψη, για την απρόσμενη οριστική αναχώρηση του συντρόφου … πόνος με ελικοειδείς παλινδρομικές κινήσεις, από την ανήμπορη, βουβή, μαλακή παγωμάρα μέχρι το σιχτίρισμα κάθε λογής ‛δημιουργού’’ αλλά και του ίδιου του αναχωρήσαντος, πόνος που οι μεταφυσικές δοξασίες ουδόλως μπορούν εν τέλει να μετριάσουν, καθώς οι υποσχέσεις για το επέκεινα μοιάζουν τόσο απελπιστικά λίγες μπροστά στην άδεια παλάμη … πόνος υπόκωφος μα στεντόρειος, γκρι κακοφορμισμένος άνεμος μέσα σε αραχνιασμένες φλέβες, που τροφοδοτούν όργανα που δεν θέλουν πια να κάνουν την δουλειά τους… πόνος view-master με εικόνες στο repeat, εικόνες που δεν θα ξανάλθουν και θα πάρει αιώνες για αποφορτίσουν το συγκινησιακό τους δυναμικό…
Ο δίσκος ανέδειξε και κάποιες επιτυχίες (‛κι ύστερα, κι ύστερα’’, ‛αν ερχόσουν’, κλπ.), επιτυχίες που μάλλον επιτάχυναν την λοξοδρόμηση του δημιουργού σε ανώδυνο θλιβερό διασκεδαστή … Ωστόσο, εγώ πάντα θα θυμάμαι εκείνη την άλλη πλευρά του …
Ωστόσο, ο δίσκος που πολλά χρόνια με κατατρέχει, και με λυπεί για την μετέπειτα ’εξέλιξη-σπατάλη’ του Χατζή, είναι τα 13 τραγούδια … γιατί μέσα σε αυτά τα 13 υπάρχουν 3, απλά δίλεπτα τραγούδια σε στίχους της πρώτης γυναίκας του, της γερμανίδας Ούρσουλα Γιόρντις (‛χωρίς εσένα’ , ‛μου ‛πες αν χαθώ’ & ‛στις πικρές σου τις στιγμές’ ) που κατά την γνώμη μου είναι από τις συγκλονιστικότερες καταθέσεις πόνου, για την φυσική εξάλειψη, για την απρόσμενη οριστική αναχώρηση του συντρόφου … πόνος με ελικοειδείς παλινδρομικές κινήσεις, από την ανήμπορη, βουβή, μαλακή παγωμάρα μέχρι το σιχτίρισμα κάθε λογής ‛δημιουργού’’ αλλά και του ίδιου του αναχωρήσαντος, πόνος που οι μεταφυσικές δοξασίες ουδόλως μπορούν εν τέλει να μετριάσουν, καθώς οι υποσχέσεις για το επέκεινα μοιάζουν τόσο απελπιστικά λίγες μπροστά στην άδεια παλάμη … πόνος υπόκωφος μα στεντόρειος, γκρι κακοφορμισμένος άνεμος μέσα σε αραχνιασμένες φλέβες, που τροφοδοτούν όργανα που δεν θέλουν πια να κάνουν την δουλειά τους… πόνος view-master με εικόνες στο repeat, εικόνες που δεν θα ξανάλθουν και θα πάρει αιώνες για αποφορτίσουν το συγκινησιακό τους δυναμικό…
Ο δίσκος ανέδειξε και κάποιες επιτυχίες (‛κι ύστερα, κι ύστερα’’, ‛αν ερχόσουν’, κλπ.), επιτυχίες που μάλλον επιτάχυναν την λοξοδρόμηση του δημιουργού σε ανώδυνο θλιβερό διασκεδαστή … Ωστόσο, εγώ πάντα θα θυμάμαι εκείνη την άλλη πλευρά του …
Last edited:
Μέσα στα τραγούδια που ζήτησα ήταν το "Αστέρι του Βοριά" και ο καταστηματάρχης μου έγραψε την εκτέλεση με τον Κώστα Χατζή. Θυμάμαι ακόμη την απογοήτευσή μου (περίμενα την ορίτζιναλ από το σάουντρακ του "America America"). Και ήταν μιά πολύ όμορφη, ατμοσφαιρική εκτέλεση (ή έτσι μου φάνηκε τότε).
