Η πιανίστρια και αρπίστρια, Alice Coltrane - γνωστή στους περισσότερους ως η χήρα του John αν και καινοτόμος μουσικός από μόνη της – πέθανε στις 12 του περασμένου Ιανουαρίου, στο Λος Άντζελες, από νόσο του αναπνευστικού συστήματος. Ήταν 69 ετών.
Κατά τη διάρκεια της συνεργασίας της με τους John Coltrane Quartet, η Alice εξέλιξε μια δική της προσέγγιση στο free-jazz πιάνο. Μετά το θάνατο του John (1967), ασπάστηκε τον ινδουισμό, πήρε το πνευματικό όνομα Swamini Turiyasangitananda και αποφάσισε να περάσει τις εξελικτικές της πεποιθήσεις σε μια σειρά ηχογραφήσεων για την Impulse και τη Warner Bros, μεταξύ 1968 και 1976. Στον ήχο της ενσωμάτωσε την άρπα, το όργανο και το σιτάρ με τα οποία εκτέλεσε μικρά arpeggios και ragas των οποίων τις μπασογραμμές ξανασυναντήσαμε πολύ αργότερα και κατά την άνθιση του drum ‛n’ bass. Από το 1967 και έπειτα είχε να αναθρέψει και τους 3 γιους που πρόλαβε να αποκτήσει με τον John (είχε και μια κόρη).
Μετά το θάνατο του γιου της, του John Jr, το 1982, η Alice σταμάτησε να δίνει συναυλίες και αφοσιώθηκε στο πνεύμα του Vedantic Center, το οποίο η ίδια δημιούργησε, έξω από το Los Angeles. Μετά από παρότρυνση του άλλου της γιου, του Ravi, επανήλθε στα μουσικά δρώμενα στα τέλη των ‛90s και τελικά,, το 1994, ηχογράφησε τον τελευταίο της δίσκο, το Translinear Light, στη Verve.
Το αρχικό της όνομα ήταν Alice McLeod και γεννήθηκε στο Detroit, από μια μουσική οικογένεια, τον Αύγουστο του 1937. Ξεκίνησε το πιάνο στα 7 της. “Μεγάλωσα στην εκκλησία και έπαιζα στην Κυριακάτικη λειτουργία από τα 9 μου. Σπούδαζα αποκλειστικά κλασσική μουσική για 10 χρόνια αλλά στο σπίτι και με τις παρέες μας ακούγαμε μόνο jazz. Προς το τέλος της εφηβείας μου, είχα την ευκαιρία να παίξω πολύ jazz με διάφορους μουσικούς του Detroit και έτσι όταν έρχονταν μουσικοί της Νέας Υόρκης και δεν είχαν πιάνο, συνήθως έπαιρναν εμένα.”
Στα τέλη των ‛50s μετακόμισε στο Παρίσι και από εκεί στη Νέα Υόρκη, απ’οπου τελικά έφυγε σε περιοδεία με τον βιμπραφωνίστα Terry Gibbs. Τότε ήταν που γνώρισε τον John, το 1963 και το ’65 αντικατέστησε τον MaCoy Tyner στην μπάντα του, στην οποία συμμετείχαν επίσης οι Rashied Ali και Pharoah Sanders. Παντρεύτηκαν με τον John το 1965.
“Δεν προσπάθησε να παίξει σαν τον Tyner”, είπε ο Ali. “Σκέφτηκε πολύ το θέμα και βρήκε έναν δικό της τρόπο να παίζει το πιάνο, ετσι ώστε να ταιριάζει βεβαια με τον ήχο της μπάντας. Ο ήχος της όμως ήταν εντελώς διαφορετικός από τους υπολοίπους, σα να πετούσαν οι ήχοι της στο χώρο. Μπορούσαμε να παίζουμε χωρίς να μας νοιάζουν ο ρυθμός και οι εναλλαγές της Alice. Το στυλ της δεν ακουμπούσε τις φόρμες της κλασσικής μουσικής, όπως πολλοί παίχτες εκείνης της εποχής. Ήταν μια σκληροπυρηνική, όσο και γήινη, jazz αίσθηση, από ένα πιάνο. Συμμετείχε και ίδρωνε όπως όλοι οι υπόλοιποι της μπάντας.”
Στο υπόλοιπο της ζωής της, η Alice βρήκε τρόπο ώστε να προσαρμόσει τη γνώση του John στις αρμονικές, με τις δικές της πνευματικές αναζητήσεις. Μιλώντας για την τελευταία της εμφάνιση, στο San Fransisco Jazz Festival, τον περασμένο Νοέμβριο, ο μπασίστας Charlie Haden είπε, “ο Roy Haynes και εγώ λέγαμε πως ο John Coltrane κατέβητε στη σκηνή και έπαιξε μαζί μας, αφού το πνεύμα του ήταν εκεί και η Alice, όπως και ο Ravi, ήταν μεταμορφωμένοι. Ήταν πολύ όμορφα.”
Υ.Γ. Τον τελευταίο καιρό έχω “συλλάβει” τον εαυτό μου να ακούει την Alice πολύ περισσότερο από τον John.
Υ.Γ. Το κειμενο στηριζεται στο αρθρο του τελευταιου Downbeat και στο wikipedia.
Προτεινόμενη δισκογραφία:
A Monastic Trio (1967–1968)
Ptah, the El Daoud (1970)
Journey in Satchidananda (1970) To αγαπημενο μου. Εμφαση στην αρπα. 9,5/10
Translinear Light (2004) Με εμφαση στο πιανο. Σχεδον 9/10.
Και δυο συλλογες. Το
The Music of Alice Coltrane: Astral Meditations (1999)
και οποσδηποτε το The Impulse Story (2006)
Κατά τη διάρκεια της συνεργασίας της με τους John Coltrane Quartet, η Alice εξέλιξε μια δική της προσέγγιση στο free-jazz πιάνο. Μετά το θάνατο του John (1967), ασπάστηκε τον ινδουισμό, πήρε το πνευματικό όνομα Swamini Turiyasangitananda και αποφάσισε να περάσει τις εξελικτικές της πεποιθήσεις σε μια σειρά ηχογραφήσεων για την Impulse και τη Warner Bros, μεταξύ 1968 και 1976. Στον ήχο της ενσωμάτωσε την άρπα, το όργανο και το σιτάρ με τα οποία εκτέλεσε μικρά arpeggios και ragas των οποίων τις μπασογραμμές ξανασυναντήσαμε πολύ αργότερα και κατά την άνθιση του drum ‛n’ bass. Από το 1967 και έπειτα είχε να αναθρέψει και τους 3 γιους που πρόλαβε να αποκτήσει με τον John (είχε και μια κόρη).
Μετά το θάνατο του γιου της, του John Jr, το 1982, η Alice σταμάτησε να δίνει συναυλίες και αφοσιώθηκε στο πνεύμα του Vedantic Center, το οποίο η ίδια δημιούργησε, έξω από το Los Angeles. Μετά από παρότρυνση του άλλου της γιου, του Ravi, επανήλθε στα μουσικά δρώμενα στα τέλη των ‛90s και τελικά,, το 1994, ηχογράφησε τον τελευταίο της δίσκο, το Translinear Light, στη Verve.
Το αρχικό της όνομα ήταν Alice McLeod και γεννήθηκε στο Detroit, από μια μουσική οικογένεια, τον Αύγουστο του 1937. Ξεκίνησε το πιάνο στα 7 της. “Μεγάλωσα στην εκκλησία και έπαιζα στην Κυριακάτικη λειτουργία από τα 9 μου. Σπούδαζα αποκλειστικά κλασσική μουσική για 10 χρόνια αλλά στο σπίτι και με τις παρέες μας ακούγαμε μόνο jazz. Προς το τέλος της εφηβείας μου, είχα την ευκαιρία να παίξω πολύ jazz με διάφορους μουσικούς του Detroit και έτσι όταν έρχονταν μουσικοί της Νέας Υόρκης και δεν είχαν πιάνο, συνήθως έπαιρναν εμένα.”
Στα τέλη των ‛50s μετακόμισε στο Παρίσι και από εκεί στη Νέα Υόρκη, απ’οπου τελικά έφυγε σε περιοδεία με τον βιμπραφωνίστα Terry Gibbs. Τότε ήταν που γνώρισε τον John, το 1963 και το ’65 αντικατέστησε τον MaCoy Tyner στην μπάντα του, στην οποία συμμετείχαν επίσης οι Rashied Ali και Pharoah Sanders. Παντρεύτηκαν με τον John το 1965.
“Δεν προσπάθησε να παίξει σαν τον Tyner”, είπε ο Ali. “Σκέφτηκε πολύ το θέμα και βρήκε έναν δικό της τρόπο να παίζει το πιάνο, ετσι ώστε να ταιριάζει βεβαια με τον ήχο της μπάντας. Ο ήχος της όμως ήταν εντελώς διαφορετικός από τους υπολοίπους, σα να πετούσαν οι ήχοι της στο χώρο. Μπορούσαμε να παίζουμε χωρίς να μας νοιάζουν ο ρυθμός και οι εναλλαγές της Alice. Το στυλ της δεν ακουμπούσε τις φόρμες της κλασσικής μουσικής, όπως πολλοί παίχτες εκείνης της εποχής. Ήταν μια σκληροπυρηνική, όσο και γήινη, jazz αίσθηση, από ένα πιάνο. Συμμετείχε και ίδρωνε όπως όλοι οι υπόλοιποι της μπάντας.”
Στο υπόλοιπο της ζωής της, η Alice βρήκε τρόπο ώστε να προσαρμόσει τη γνώση του John στις αρμονικές, με τις δικές της πνευματικές αναζητήσεις. Μιλώντας για την τελευταία της εμφάνιση, στο San Fransisco Jazz Festival, τον περασμένο Νοέμβριο, ο μπασίστας Charlie Haden είπε, “ο Roy Haynes και εγώ λέγαμε πως ο John Coltrane κατέβητε στη σκηνή και έπαιξε μαζί μας, αφού το πνεύμα του ήταν εκεί και η Alice, όπως και ο Ravi, ήταν μεταμορφωμένοι. Ήταν πολύ όμορφα.”
Υ.Γ. Τον τελευταίο καιρό έχω “συλλάβει” τον εαυτό μου να ακούει την Alice πολύ περισσότερο από τον John.
Υ.Γ. Το κειμενο στηριζεται στο αρθρο του τελευταιου Downbeat και στο wikipedia.
Προτεινόμενη δισκογραφία:
A Monastic Trio (1967–1968)
Ptah, the El Daoud (1970)
Journey in Satchidananda (1970) To αγαπημενο μου. Εμφαση στην αρπα. 9,5/10
Translinear Light (2004) Με εμφαση στο πιανο. Σχεδον 9/10.
Και δυο συλλογες. Το
The Music of Alice Coltrane: Astral Meditations (1999)
και οποσδηποτε το The Impulse Story (2006)
Last edited:
