- 17 June 2006
- 14,350
Οι πιο τρελοί από τους συλλέκτες που έχω γνωρίσει, μάζευαν labels: ανεξάρτητες μικρές δισκογραφικές εταιρίες. Μάζευαν όλες τους τις κυκλοφορίες γιατί, συνήθως, αυτά τα μικρά labels ανήκαν σε μερακλήδες που είχαν άποψη, ήξεραν πάρα πολύ καλά Τι ακριβώς ήθελαν από τους καλλιτέχνες που ηχογραφούσαν.
Απειρα τέτοια μικρά labels μπορώ να αναφέρω -εγώ, θυμάμαι, μάζευα μεταξύ άλλων σαν παλαβός και όλα τα νούμερα της Ze Records του Zhilka, ενός νεοϋορκέζου εκατομμυριούχου, ερασιτέχνη με όλη τη σημασία της λέξης (=εραστής των τεχνών), τα παιδιά που ηχογράφησαν γι αυτόν έχουν να πούν τα καλύτερα. τον έλεγαν Ζορρό γιατί το σήμα του label ήταν ένα τεράστιο Ζ.
Μέσα σ αυτόν τον κυκεώνα των μικρών labels, μία από τις πιο ξεχωριστές θέσεις διεκδικούσε η BYG. Γαλλικό label, ειδικότητα η free jazz, έδρασε από το 1969 και εντεύθεν, το όνομά της είναι τα αρχικά των τριών ιδρυτών της. Το G, είναι ο Jean Georgakaracos. Ελληνας ή Κύπριος στην καταγωγή (το θέμα έχει …σκιές), είχε τη φήμη λαμόγιου και, μέχρι προ τινος τουλάχιστον, σταθερά τρόφιμος των γαλλικών φυλακών γιατί, λέει, δεν πλήρωνε στους καλλιτέχνες τα δικαιώματα, 'ό τι λεφτά έβγαζε, πήγαιναν κατευθείαν στην τσέπη του' (sic). Ποια τσέπη του, την αριστερή ή τη δεξιά; Ο Jean, περισσότερο γνωστός ως Karacos, ηχογραφούσε τύπους σαν τον Don Cherry, τον Archie Shepp, τους Art Ensemble Of Chicago, δίσκους που δεν έβγαζαν καν τα έξοδά τους. Περιττό να τονίσω ότι το όνομά του είναι, περίπου, Θρύλος ανάμεσα στους Δημιουργικούς μουσικούς, πρόσφατα ο Laswell, σε μια συνέντευξή του, έπινε νερό στ όνομά του.
Ο Γιάννης Γεωργακαράκος λοιπόν, το 1969, κυκλοφόρησε στην BYG το δίσκο του Archie Shepp ‘Blase’. Η …ομάδα είναι Κατηγορία Champions League: Archie Shepp τενόρο σαξόφωνο, Dave Burrell πιάνο, Jeanne Lee τραγούδι, Lester Bowie τρομπέτα, Julio Finn και Chicago Beau αρμόνικα, Malachi Favors κοντραμπάσο, Philly Joe Jones τύμπανα.
Το δίσκο τον είχα σε βινύλιο με την ετικέτα Affinity, τον ψάχνω με την ορίτζιναλ (BYG) και σε ψηφιακή μορφή κυκλοφορεί με την ετικέτα Actuel σε συσκευασία διπλού CD μαζί με το Live At The Pan-African Festival, ένα σχετικά άνισο άλμπουμ - ντοκουμέντο της Black Power, ηχογραφημένο ζωντανά στο Αλγέρι, μέτρια προς κακή εγγραφή αλλά με εξίσου εντυπωσιακή σύνθεση για όσους ψάχνουν …τις λεπτομέρειες (Alan Silva -αυτός του Sun Ra- στο μπάσο, Sunny Murray στα τύμπανα, Grachan Moncur III τρομπόνι, Clifford Thornton κορνέτα, και πάλι ο Dave Burrell στο πιάνο).
Το Blase είναι ένα Μαύρο Διαμάντι. Ενας κλαυσίγελως που κουβαλάει στα σπλάχνα του ολόκληρη την κληρονομιά της Μαύρης μουσικής, το ώρες ώρες αφόρητο κι άλλες πάλι Διονυσιακό χτυποκάρδι της, αβυσσαλέα βαθύ, παράφορο και, ταυτόχρονα, σεπτό. Δεν έχω λόγια για το ομότιτλο track: μοιάζει να έχει ανοίξει διάλογο με φαντάσματα που μόνο αυτό μπορεί να δεί. Κυοφορεί τόσο πόνο, τόση οργή, τόση νοσταλγία και όμως: δεν εγκαταλείπεται ούτε λεπτό, δεν κόβει τις φλέβες του. Είναι τόσο Αριστοκρατικό, φιλοπαίγμον, γιορταστικό σχεδόν. Το πνεύμα του δίσκου συνοψίζεται υπέροχα στο Sophisticated Lady: ένα από κάθε άποψη εκπληκτικό αφιέρωμα στον Duke Ellington που μοιάζει να τον λατρεύει και, ταυτόχρονα, να κατουράει στον τάφο του.
Εξαίσιο.
